Alle inzendingen over puinhoop

vooreerst nog geen puinhopen, het licht is het licht dat er is op huizen als dingen naamloze bomen een klagende waakhond een jagende vos later naarmate het donker nadert steeds meer kraaien - --------------------------------- uit: 'Vallende stilte', 2008.…

Aan stof en puinhopen ontsnapt Gevlogen voor het grof geweld De greep van water nauwelijks ontkomen Verstrikt in grauwe grens versperring Een nachtmerrie, de slaap ontsproten Snakkend naar het ochtendlicht Waar is mijn lief in het Avondland De hoop snelt voor mij vooruit Gesmoord in onbegrip.…

Ik zal moeten beseffen je bent niet meer je zal niet meer -eeuwige stilte- In gedachten zie ik je lopen een klein, jong meisje Ik hoor je praten het liefst zo boers als je kon De storm heeft je sporen uitgewist en laat slechts puinhopen achter hetgeen wat wij ooit hadden in mijn hart opgesloten…

Het mag geen vrijbrief zijn om maar raak te leven, er een puinhoop van te maken. Maar het kan troost geven, de gedachte, dat toch iets overeind blijft, het onverwachte, dat zelfs is gegroeid, autonoom, naar het licht van de zon, dat bloeit ondanks duisternis of zwaar weer.…

bommen en granaten kogels die ketsen kogels die raken tussen de puinhoop een laatste gekraakte eenzame geweerloop en waar ooit een tuintje was geeft een klein fleurig bloemknopje vol hoop en levenslust overtuigend gehoor aan het aloude motto het leven gaat door…

Mijn leven: één grote droom, één grote puinhoop. Slingerend naar alle kanten, voel ik mij als een paaltje in de wind. Nachten overvallen mij op zomerse dagen. Eén grote wazigheid in mij, waar ik verdoofd ben. Al die andere mooie dingen in het leven, kan ik niet zien. Het zou te moeilijk zijn voor een paaltje in de wind.…

De ruïnes, de puinhopen die ik zie... Eerst alles stuk voor het geluk van morgen. En wie ben ik, oh wie?…

als ik de liederen hoor van verdwaalde zielen komen de emoties tot hogere machten die mij aanhoren in mijn liefde tot de wereld die in puinhoop leeft zien is begrijpen voelen is de snaar van de instrument het bespelen en het voelen is het koor wat erachter schuilt warmte die ik van de stem hoor is de verdwaalde liefde in mijn hart.…

Lijkt mijn leven soms een puinhoop, kijk dan eens naar dat van jou. Loop eens mee door mijn leven dan oordeel je niet zo gauw. Ik vecht mijn strijd en ik zal winnen al zijn de bergen hoog. Ik vind de kracht en ik zal winnen en laat los wat mij bedroog. Dus kijk eens naar je eigen leven voor je oordeelt over mij.…

zijn dit de rokende puinhopen van de openbaring? traag en adembenemend mooi zweefden de aeroben ongestoord verder ze dansten op de adem van de goden de mist steeg op was dit een vredelievende invasie?…

Wat rest is de puinhoop, van wat ooit een samenspel was, maar nu voorgoed verbrokkeld tot gruis, wat rest is stof, die opwaait in de wind, die niemand ooit nog terug vindt, zelfs niet als rest!…

Soms zijn de dromen vriendelijk als een lief verschijnsel soms zijn ze hard, meedogenloos wanneer ik zwetend wakker word mijn bed een puinhoop voel ik eega's hand over mijn elleboog rustig maar meis, het is maar een droom. Het is de rustige stem en de warme hand die me weer terug laat zakken in dromenland.…

Ik verbrandde de brug tussen verleden en toekomst en ik sta onstabiel aan de overkant… Ik kijk nog één keer om naar de puinhoop die overblijft van een verscheurd verleden vergiftigd met tranen die er niet hoefden te zijn… Ik draai me weer om en angstig en onzeker stap ik de duistere toekomst in zoekend naar dat ene lichtje dat de juiste…

Terecht woedend op leiders, landen en bedrijven vanwege de puinhoop die ze achterlaten. Ik deel haar woede en haar zorgen, ben ook bezorgd over haar. Zal ze ooit nog lachen, liefhebben, beminnen, lijden aan een gebroken hart in plaats van aan de wereld? Ik hoop het maar, ik gun het haar.…

het verkeerde moment vandoor te gaan – de koerier krijgt een fikse fooi – zij daar moeten hun keuze met hun leven betalen – de jongen schenkt ons een glimlach: zo dankbaar en zo mooi daar doe je het toch ook een beetje voor kijkend naar de buis dringt hun ellende zich ook op in ons huis gatver dat zoiets nou onder het eten moet puinhopen…

er zijn situaties dat je moet vluchten evengoed ook situaties dat je zou kunnen blijven lange doeken hangen in de straat om scherpschutters het zicht te benemen dat was je vertrouwde straat en de bakker zegt dat hij blijft met zijn brood en niet weg gaat zijn kinderen zeggen dat ze gewend zijn aan deze puinhoop blijft wel hun straat…

het is bedrieglijk kalm als de ademtocht van de goden bevriest bloedig verraad sijpelt uit de muren het kwaad knaagt aan de poorten inktzwarte kraaien vliegen verward door de opstijgende mist stof daalt neer op rokende puinhopen duisternis verzwelgt het licht en de gehavende mens die zichzelf in koortsdromen verliest de…

Ik volg de leugen op haar tocht zie in de waarheid geen uitweg meer wanneer ik uit dit leven loop wint de puinhoop keer op keer Waarom komt er geen einde aan mijn vriendschap met het leven de vage weg die ik wil gaan ik heb toch genoeg gegeven ? Ik reik de kilte mijn warme hand helpt hij mij dan uit de nood ?…

Bekend is het oude verhaal van de dwaas die een woning op zand had die spoedig een grote puinhoop was maar het huis van de wijze man stond op een betrouwbare rots hield bij storm en onweer stand mijn geloof staat echter op los zand waar keien en kiezels in liggen steeds vraag ik of die stenen zich broederlijk mogen verenen tot een onwrikbare…

werkelijkheid krijgt vorm verwachtingen voorbij een orkaan en slechts nog stukjes overgebleven oude patronen het voelt grenzeloos om opnieuw te bouwen gevestigde dromen elke steen heeft houvast en fundament er gaan deuren open er gaan deuren dicht niets ontkent niets vermeden het is heden het verleden blijft als resten puinhoop…

Het jonge kind met blonde krullen de ogen helder, hemelsblauw is een oud mens geworden met doffe ogen, de haren grauw De poppen zijn verruild voor kogels met de tranen komt het bloed voor huizen zijn er de ruïnes en niemand ziet wat het met haar doet Van warme familie naar de wezen in de puinhoop van donderende brullen hoor je haar zachtjes…

Op de puinhopen van mijn leven heb ik opnieuw een huis gebouwd de fundering is nog niet zo stevig maar het is er veilig en vertrouwd Het biedt bescherming tegen rampen en geeft me houvast als ik val ik kan er rusten na het strijden ik vocht omhoog, uit het eenzame dal Nu schijnt de zon door mijn raam naar binnen ik schuif het gordijn voorzichtig…

Het is een puinhoop in mijn hoofd, Gedachtes vliegen rond. Het moet stoppen, Dit hou ik niet vol. Ik ben moe van het verbergen, Het verbergen van mijn gevoel. Rust, dat heb ik nodig, Dat is mijn doel. Ik zie één weg, Maar daarna kan ik nooit meer terug. Daarna heb ik wel eindelijk rust.…

De zon is verruild voor grijze wolken, de glimlach is omgebouwd tot traan, puinhopen hoop achtergelaten op straat, te bang om het verraderlijke in te gaan. Daar waar ik de geur van de zon inademde zijn nu alleen wolken van stof, zwart Ik durf mijn verdriet niet in te slikken; Ik voel een naschok in mijn hart.…

zomaar een zondagmiddag waarop kinderen zich Johan Cruyff wanen of Johnny Rep oeverloos achter een bal aanrennend koppen, aannemen, overspelen, aanvallen, verdedigen tot de scheids affluit zomaar een zondagmiddag waarop kinderen verdrukt liggen onder vers geschoten puinhopen hopend op reddende engelen die hun bevrijden zullen…

Toen Mark met Femke, Job en Alexander wat heen en weer ging lopen in Den Haag, - want ja, Paars-plus, dat wilden ze zo graag - bleek dat het schortte aan het één en ander. Nu weten ze, na even hardop dromen, dat Mark met hen een loopje heeft genomen.…

Draakjes heb ik je toegezonden Mooi wou ik ze niet laten zijn Gaf ze spuwende tongen met vurige vlammen Koele ogen met pupillen van pijn Lelijk waren ze, afschrikwekkend Maar ik hoop dat je ze niet hebt ontweken Dat je de deur hebt laten openstaan Hen een kans hebt gegeven om te spreken Geluisterd hebt naar de puinhoop in mij Draakjesharten…

Mooi... wellicht Abstrakt, een kras of kleuren op je netvlies Een bowlingbal zoeft langs je hoofd auw... koffiekoekjes zonder kleur Mooi... wellicht Abstrakt, een vettige worm lacht tevreden Gelaten braakt de blauwe lucht een zonnestraal Een vorm of puinhoop. Mooi... wellicht Abstrakt... ?…

regels van zijn leven tussen de vreugde en een traan hij zocht naar boeken en de man op wie hij leek tussen de namen van zijn helden tussen de dagen van de week hij zocht naar waarheid en de kern van zijn verdriet tussen de harten van geliefden tussen de leugens die men ziet hij vond zijn einde in het dal van zijn gedicht tussen de puinhoop…

De binnenstad ligt nog in slaap alleen geritsel van papier weerkaatst klikkend licht metaal van leeg door drukte blikjes regenbogen overbruggen doordrenkte vlaggen zonder stijve kleuren de Gay pride moet eens met de billen bloot rotzooimakers hebben er een puinhoop van gemaakt en ervan genoten een opgeroepen vuilnisman vervloekt zijn vak…