Alle inzendingen over puinhoop

Het blijft steeds vaker zoeken naar stervelingen van de wereldliefde waar verharding reeds lang is toegeslagen struikelend over puinhopen van haat en ruïnes waar de dood waant brandende hitte heerst en verdooft de duivel heeft nazaten te over wolven in schaapskleren jagen in roedels op blinde armen van geest het allerhoogste brein ziet…

ik wil het zachte goud van jou gaan gieten tot een beeld de klompjes hebben we gedolven in de mijnen van je hart zo onbereikbaar door de puinhopen van jaren de vele instortingsgevaren zal in vuurvast steen je evenbeeld gaan baren we breken het in samen paren je karaatgehalte is zo hoog dat sommige delen vloeien daarin…

zal je wel vergeten dat jij een levend droombeeld was verwerk ik schrijvende in hartenkreten lees me maar de woorden van mijn lippen die droomden van jouw aanraking zijn niet meer te remmen en slippen ik gleed uit op jouw gladde alter-ego waarmee jij je dagelijkse brood verdient ik was client van een soort bordspel zoals stratego puinhoop…

Bedrogen, belogen en verstrengeld in een kluwen van verdriet, verbrokkelen onbeantwoorde jaren en worden één grote, onbegrepen puinhoop, waar je zelf deel van uitmaakt. Een ononderbroken lijn van leugens ontkent de waarde van jouw bestaan. Je hebt jouw leven uitgeleend, jouw ogen hebben al die jaren getraand.…

gezeten op de puinhoop die je achterliet zie ik je in de verte wegdrijven op golven van onrustig verlangen naar de mythische overkant waar het gras groener lijkt waar je misschien jezelf kan zijn tot je er aanspoelt je bent me ontstolen door de illusie van de vrijheid jezelf te zoeken ik wou je alles geven goud, wierook en…

een schok een blamage een puinhoop een ravage een tragedie de democratie heeft een nieuwe bladzijde de ommezijde de schaduw kant van een vrij land geleerden buigen zich over een boek maar in het echte leven is de weg zoek wanneer vindt de samenleving elkaar weer in verbondenheid de verdeeldheid van de tijd doet zielen zoeken daartegen…

Zeg schat luister kom ik wil je van alles zeggen bijvoorbeeld dat de oorlog voorbij is je de ware betekenis hiervan uit gaan leggen dat we elkaar weer vrijuit met erbarmen kunnen omarmen aan elkaar mogen warmen en hoezeer ik je toch mis maar jij bent niet meer waarschijnlijk verdwaald verdwenen in de oneindige puinhopen en na rokende…

Verderop, in de puinhopen van Marioepol, rijst als een feniks uit zijn as, onverminderd strijdbaar, met hernieuwde kracht, de VUURVOGEL Zo kalm het Lenteoffer van Strawinsky Begint met klare klank van een fagot Zo snel ontaardt ze, als een Kremlinzot Die grof geschut inzet tegen Zelensky Maar dan kondigt heel fel het voorjaar…

Mijn krant verliest een van zijn trouwste klanten, En dat vanwege hun verdienmodel: Ik krijg hem niet maar ik betaal hem wel, Want de bezorging daar klopt van geen kanten. Het lukt ook niemand om ze te bereiken: “Te druk met niet-bezorgen in de wijken.”…

laten we samen strijden broeder tegen de zwarte draak we hebben elkander verzwakt voor zijn grijpgrage klauwen laten we vanonder één schild de puinhoop vlammen overschouwen en met twee zwaarden hakken tot rust uit zijn groene aders bloedt laten we samen over de middenweg tussen hart en hoofd ronddolen zodat we telkens met één oog door…

Daar zit ik dan en alles is gedaan Midden in een puinhoop Op de bodem van mijn bestaan Ik sluit Mn, ogen en gedachten komen Verlangens vermengen zich met stoute dromen Mijn lijf is moe, m'n hart klopt snel Maar mijn ogen kijken nog steeds fel Ze schitteren zacht blauw groen En zien nu zoveel meer als toen Toen ik nog blind kon vertrouwen…

Door het raam zie ik een vrouw haar kind slaan de man komt thuis en slaat zijn vrouw ik sta en kijk Ze zijn nu bij de buren een veldslag huisraad vliegt door ruiten ik sta en kijk Het huis vat vlam en ook het huis ernaast er liggen doden in de tuin ik sta en kijk Kinderkreten sterven weg de overkant is een ruïne uit een puinhoop…

twee rumdoorbrande ogen parelden daar had dus je hut gestaan even zonk ik tot de knieën in jouw shit ik voelde hoe ellende tussen tenen kruipt je hart was lichter dan het mijne je tanden een puinhoop - en mijn leven dan?…

kun je gelukkig zijn als je weet dat in Afrika kinderen honger hebben als je weet dat in Oekraïne onder de puinhopen mensen liggen te creperen mag je dan gelukkig zijn of moet het je deren en wil je ze allemaal liefhebben ja je mag gelukkig zijn dat het jou niet overkomt en dat geluk is zo fijn gelukkig zijn is een kado pak het…

kapot, verslagen en verloren ze scheppen modder in een onaards landschap zoekend naar hoop met angst voor wat ze vinden in een uiteengevallen gemeenschap puinresten, puinhoop wanhopig biddend naar Allah of God in zinderende hitte is angst kouder dan ooit vechtend tegen het noodlot stenen en modder zijn overgebleven resten waar…

Is de Hope misleid, dan ontvlucht zij het hart, En keert weer door beloften noch giften; Maar de Erinnring blijft achter en leeft van de smart, En broedt voort op de puinhoop der driften.…

- De hoop, die in een puinhoop is ontaard? Verwacht men dankbaarheid van Irakezen? Reactie uit het Oosten stelt teleur. Ook Nederland is doelwit van terreur. Het lijkt de hoogste tijd om weg te wezen. 't Is logisch, dat in oorlog wordt geknokt en dat daarbij ook mensen kunnen sneven.…

Dan breekt het kleine lichaam los alles van de dag scheurt open in gegil van ja en nee rook onthult het angstsyndroom dat telkens slaapt en wakker wordt door steeds hetzelfde beeld dat stampend in het hoofd ontploft en puinhoop achterlaat in overspannen geest zonder eigen wil verlamd door flitsen van herinnering die zich oogverblindend…

breekt je hoofd over de scherven die op tafel liggen je hebt zoveel aan je hoofd zoveel moet je het hoofd bieden maar tegelijkertijd staat mijn hoofd daar niet naar ik heb dingen te doen het leven te leven met plezier maar het is waar mijn hoofd doet me pijn als ik deze wereld zie te vroeg opsta na teveel wijn zie ik de puinhopen…

ik geef je geen dromen meer noch zet de kersenboom voor je klaar op de puinhopen van de oude rivier waarin alles lijdzaam stil wordt vanaf hier open ik mezelf wel en de tijd, de deuren van het rouwbeklag zullen voor het grijpen liggen ogenblikken zoals ze zijn zoals ik ben wanneer de nacht voorbij moet en ik rond en rond draai…

Daar is het ook een grote puinhoop, want het staat er stil, achthonderd kilometer. Ik zie het voor me: ieder kijkt beteuterd, terwijl massaal in neuzen wordt gepeuterd bij eindeloos gewacht op stille wielen. Zelfs met de vliegmachines gaat het mis, hetgeen voor mij beslist een raadsel is, want in de lucht zie ik geen enk'le file.…

bladeren, bruine, rode vele Daarover te kwelen op een grauwe maandagmorgen Lijkt zonder zorgen Geen lekken, geen schreeuwende bekken Bladstil houdt zich het laatste blad Alsof ...alsof het nog één keertje bad voordat het viel en toch, toch ging hemelen Wat kan iemand zemelen Op deze morgen En jij maar weer zorgen voor kinderen, je huis, de puinhopen…

Vanbinnen echt een puinhoop, dus school kan mij niet deren. Toch heb ik mooie voornemens, vanaf nu een nieuwe start. Helaas; een vaak herhaalde zin, die dan weer wordt getart!…

Hemeltergend vuur mens en dier verjagend jankend in de as pijn in mijn hart Alweer een kermende moeder tussen de puinhopen van een oorlog gevoerd uit winstbejag pijn in mijn hart De medische misgreep die meer vernietigd dan heelt ongestraft weer een leven verminkt pijn in mijn hart de angstige ogen van het kind waar het smerige…

drijven woorden Op het water die niemand voelt Ze gaan kopje onder dacht zij Golven bedekken koude taal Dacht zij er is hier niemand nog We wandelen alleen Langs rechte lijnen Hij dacht wat als we nog een keer De kronkelpaden nemen Bij de zoute druppels op het zand waar zij dacht Hij dacht nooit meer aan die dag Toen ze binnenkwamen een puinhoop…

'Je maakt, met al je albums op de grond Een chaos van je levensinventaris Je lijkt wel een halfdronken archivaris Een puinhoop,' zei ze, 'nee da's niet gezond...' Ik weet niet, zei ik, of het iets voor haar is Doen mijn verborgen wensen er wel toe Zij wil niet weten wat ik zoal doe Als man die haar verzorgt maar liever daar is Ze vroeg…

Het stuk miserie, ellende, de puinhoop heb ik begraven Niet dat velen nog om me gaven... De strijd was bikkelhard, uur per uur De overwinning smaakt heerlijk, zalig en puur. De zielige madelief werd een beeldschone prinses Gemoedsrust overheerst, nooit meer stress.…

takken verwaaien mijn geheven armen in de mist Er knarsen stemmen onder oeroude stenen vandaan die woorden lichten Ik slik mijn tranen als roestige degens om niets prijs te geven Omstanders bouwen onwetend een tempel rond jouw naam Een ‘ groots gebaar ‘, een monument op het drijfzand van zuiver nihilisme op de bloeiende puinhoop…

ik zocht mezelf alleen, in de stilte maar het klikte niet zo goed vervreemd als ik was na jaren lang dwalen tot ik wat verder keek dan mijn eigen spiegelbeeld ging graven in de puinhopen van mijn verleden toen vond ik tussen mijn eerste rimpels wat restjes vreugde en vrolijkheid hoorde ik als een echo mijn spontane lach daarna kwamen…

de hemel licht wordt en weer donker, sterren balanceren een paar minuten op de spits van een kerktoren, carillons mengen hun valse stemmen in de oorverdovende musique concrète van auto's, ambulances, pneumatische boren, sloophamers, hei-installaties en overal kruipen mensen in en uit de schulp van hun huis, hun krot, hun dierbare, gehate puinhoop…