Alle inzendingen over ramen

uit duizend ramen huil ik jou met ogen voorbij de dood, gezwachteld in het afscheid heb ik je lief zei je jouw naam tussen mij en morgen zo droomde ik de wintersterren op reis naar lichtbevroren regen wind volgde de vlindergevouwen woorden en ik huil verzamel jou in alle wolken van dit leven…

En dit is haar land geblakerd door het vuur En dit is haar hoofd onder as en twijfel De laatste nachtvlinder vloog door het raam Dit was het huis met treetjes zonder deur Stilte ritselde over het papier vrede schreef haar droeve hand Het gedroomde land waar niemand van liefde omkomen zou Vrede schreef haar droeve hand…

het werd laat en jij draaide steeds sneller het verraad, dwars door de cirkel van papiersnippers bedekte het sterven van ontvelde bomen met woorden, gewurgd door het zwijgen, losgemaakt van onschuld toen ik nog zocht naar de zomer tussen het gekwetter van vogels en de warme ramen van een voorbije dag veroordeel me maar…

De klanken van de zomer, zoemen voorbij mijn raam De lichte tonen beroeren het gras De muzieknoten van de herfst zijn in aantocht Te horen aan de blaadjes die vallen De zware galmen van de winter, komen er achteraan Maar voor we ’t weten, zal de symfonie van de lente Weer hoog in de top veertig staan.…

zoals een merel voor het raam zijn heldere lofzang fluit, mij in alle vroegte raakt, verblijdt zoals mijn stem naar buiten maar ook naar binnen stroomt de ruis verstilt, de klank verrijkt zo wil ik zijn als het woord dat in me zingt, zo klaar zo schoon dat uit ‘n zuiver gestemde bron een bedding zoekt, weervindt…

een aantal dagen lang sta jij te gloeien in een tuin ik loop steeds naar mijn raam om te genieten van je gratie vol bewondering herhaal ik "voor mij ben jij de mooiste" morgen zullen regen en wind jou de kleding van het lijf rukken een foto bewaart de herinnering aan dit intense sterven…

er zit een dame op een kreupele bistrostoel haar weerspiegeling breekt in het gescheurde glas ik zie enkel stukken dame want waar haar ogen moeten staan zit er een gat in het glas van het raam op het terras met de kreupele bistrostoel waarop een gekreukelde dame zit met een glas witte wijn…

sneeuw dwarrelt langs zijn raam wijl hij de godganse dag bleke muren ziet en stijfgestreken hagelwitte jassen hij staart bloesem aan de kastanjeboom, zee en meeuw het oude jachtpad met die scheve plataan winter is te koud om te verkassen hij vloekt niet om het sterven, maar hij was zo graag met de lente gegaan…

laat de zeewind zachtjes waaien want ik zou wel eens willen horen wat zij allemaal te vertellen heeft als ik straks slapen ga laat dan de manestralen zachtjes op mijn ramen tikken want ook haar verhalen wil ik horen zodat ik straks in alle stilte hun woorden beschrijven kan mooi als blauwe lucht en vol van maneshijn…

Waarom omdat hij stier is en ik ram. Maar ik hou wel van jou heel erg, voor altijd. En ik wil je niet kwijt. Waarom,jij bent de enigste voor mij.…

zo zal het zijn als zij verlaten en onvruchtbaar gezeten aan het raam de uren tot dagen de kamers tot huizen verzinnen en tussen hen een stilte die een hoofd vol dromen nog verbergt, een stilte die de keel dichtsnoert en ten slotte een stilte vanzelfsprekend reeds, onoverkomelijk als tussen heel oude bergen ---------------------------…

Vanochtend vroeg, tranen van ijs bevlekken de ramen. Mijn zoon ligt naast me we luisteren samen naar het gakken van een trekkende gans, de vrieskou beamend. Toen besefte ik pas hoe het begon: het ontwaken van vader en zoon en de ijle schreeuw boven de daken kwamen uit dezelfde bron die er altijd al was…

een stem roept het slaan van de deur het is avond schemer kopieert woorden, de bleekheid van de maan en nog veel meer koude misschien zoek ik een weg waarachtig achter ramen ongeteld "zou dit het sterven zijn uit tussenpozen gegroeid" het voelt zo aan, zeg je je ogen op mij en het verschil gericht zonder gezicht loop je mijn…

De zon schijnt lichtelijk door de ramen. Eigenlijk heb ik daar bewust voor gekozen. In al mijn overdenkingen, neem ik gedachtes en herinneringen met mij mee. Het is soms zo bijzonder wat stilte doet. Het is een voorrecht, om dat te mogen blijven doen. Stilte en soms rust nemen is heel goed voor je brein.…

Zij denderen door het openstaande raam mijn hotelkamer binnen Tergend langzame seconden razen oorverdovend door mijn hoofd Onafwendbaar blijven ze komen als duivels in de nacht Een vriend van overdag die kalm zijn kilometers maakt is bij toverslag veranderd in een briesend monster dat ijzeren stangen vreet en mijn hersenen doorboort…

'Ze is pas met stoel en al door het raam naar buiten gemieterd.' 'O ja?' vroeg ik. Ik zei niet dat in dat huis mijn tante woonde, die vaak raar deed maar aan wie ik nooit had gedacht in het woord gek. ------------------------------ uit: 'Koerikoeloem', 2007.…

Door het raam knuffelen nevelen van opkomende slierten mist. Het zijn krullende knevels onaanraakbare verwaseming van een droom die nooit meer op je wacht. Tussen avond en ochtend veradem je nacht.…

Ze stond voor het raam Zonder kleren in de nacht Rond was de maan Haar vriend hield de wacht Zijn vluchtige blik Naar binnen en naar buiten Onverbloemde zinnen Geen haar op haar kuiten Zijn hoofd was naakt Gedachten kaal Zachte wol Lantaarnpaal Ze viel op hem Bevlogen nacht Duister en stil Dromende zacht…

ik leg al mijn zorgen in de veilige handen van morgen en kus gisteren vaarwel lang genoeg heb ik mezelf verstopt mijn diepe gevoelens opgekropt ik heb genoeg van dit spel gooi de ramen, van mijn ziel, wagenwijd open voel hoe regendruppels over mijn gezicht lopen en weet ik zeker, ik kom er wel…

Je kunt er ieder jaar alleen op hopen Heel Holland bakt een ei op ’t autodak Prins George neemt watermanagement als vak Ruud Gullit zet nog snel z’n ramen open ’t Is ook nog veel te warm nu voor een wolf Uitsluitend voordeel met zo’n hittegolf…

hij struikelt en stottert de dichter zonder pen zoekt beschutting in een mangrovebos van zoute ondoordringbare woorden waar geen raam uitzicht bieden kan vermorzeld onder de wielen van zuigende angst aangeraakt door een fluorescerende schoonheid dompelt hij zich in verrotting en vindt in stille duisternis zijn bevrijding hij vliegt…

Door ’t raam zie ik de herfsttuin druilend staan In b-mineur verdrinkt een werk van Haydn Weer dreinen op de treurbuis Trump en Biden En zelfs de kat staart me mistroostig aan Dus neem ik fluks een luchtig boek ter hand En zó versla ik elke dissonant!…

Toen ik het keukenraam opende om een spin uit te laten, het raam weer wilde sluiten, zat haar hoofd ertussen ongegeneerd naar binnen te kijken, niet willen wijken deinsde niet terug, integendeel, leek me persé erin te willen. Bij de voordeur heb ik er nog zo één een lange slungel van een naar voren leunende lavendel.…

Met potlood tekende ik mezelf achter het stuur dichtte de laatste vouwen en wierp me uit het raam. Waar ik koers zette op een warme luchtstroom, en steeg en steeg, en vloog, en nog verder steeg. Wind droeg me mijlenver naar waar ik landen zou, zolang ik zweven kon, in de wolken onderweg naar jou.…

Twee zusjes zitten voor het raam. Eén leest. De ander luistert. Haar handje schuifelt door het haar. Er is nog even samenhang maar dan ontgaat haar het verhaal. De duim blijft steken tussen mond en kin.…

bakken regen, nat vandaag maar trek het je niet aan sluit maar goed het raam bespaar maar het geklaag de herfst zal ons verlaten koning winter klopt aan de deur hopelijk een warme zachte dan hoor ik niet te veel gezeur maar iedereen mag hopen dus kies ik voor de lente een moment van zonnestralen verzameld in mijn dromen…

Geef dit gevoel een stoel Vraag het aan tafel Laat het spreken of zwijgen Of geef het pen en papier Kijk samen door het raam Naar de mezen en het zwartkopje En heb je de specht al gezien? Heb je gezien hoe gedreven? Laat het bestaan Laat het blijven Tot het uit eigen beweging In volkomen vrede Weg zal gaan…

met de lentewind wandelend op walcheren de loning hyacint in gre's hof beland staan broederlijk voor het raam twee berkenbomen kortstondig bloeiend - kloos in de nieuwe gids bloem in beweging november drama futura op walcheren in een stormvloed de zilverdistel door de storm na zestig jaar een subverscirkus…

verscheurt bouwtekeningen steeds meer tegenslagen teveel teleurstelling soms luidt de conclusie dat er geen concept is leven niet te plannen valt vanaf nu geldt improvisatie het begint met een muur maar wat is een muur zonder raam of deur makkelijker wordt het nooit maar wel uitdagender want buiten ligt de ruimte die benauwdheid verscheurt…

Wit het land, blank mijn hart Alles begraven onder sneeuw Bomen kreunen onder druk De vorst slaat tegen ramen Die laat hen koud; ‘t glijdt eraf Binnen heerst warmte Buiten rilt een sneeuwtapijt De kilte brengt ons dichter: wij zomeren onder de dons…