Alle inzendingen over reizen

stap ik uit de trein richting Weesp perron 2 station RAI precies midden tussen de twee roltrappen kies voor de linker roltrap krijg een niet te bedaren hoestbui mijn geblaf lijkt mij eng en benauwend voor de medemens schaars aanwezig en voorzichtig haal ik mijn hand van mijn mond en wandel wankel met schuchtere motoriek hoor mensengeluid…

de reis het einde waar naartoe het stof de mensen massa moe wanneer ik vreemd beneden sta en dan omhoog mijn oog opsla hervindt mijn voet haar vleugelkracht: ik zie dat iemand op mij wacht…

De werkgroep Nouwen is akkoord gegaan met wat men kilometerheffing noemt om hiermee snelwegknopen op te lossen. De jan modale rijder is gedoemd zijn weg te vinden over hei, door bossen en af en toe pikt hij een buitenwijk. Ook kan hij kiezen door de nacht te crossen dan rijdt hij zich al slapend stinkend rijk met dat geld kan hij in de…

(een stukje Noorwegen) noem het de hang naar ginds een vleugje folklore of onbestemd verlangen kortom een blik op 't kompas wijst ons de weg naar het hoge noorden waar mensen wonen die dromen van het zuiden…

aanstonds aangekomen zag ik het lichte groen het leek één groot plantsoen van onbekende bomen het korte weerbericht klonk als een zoet gefluister: hoe anders is het Indisch licht ik rook een geur van kruiden de lucht was droog en warm een om je heen geslagen arm die je welkom in het zuiden heet, en recht in je gezicht zegt: je staat nu…

Toscane als een groet aan de platanen teruggesnoeid tot op het hout de dikste uitwas willig reikend naar het verre nergens Toscane kan er mij in eeuwen wanen in het spel van leven en de tijd soms triest dan weer verblijd gericht op God en eeuwigheid Toscane met zijn files op de autobanen tussen droom en zakelijkheid als ruwe steen achter…

In jou, mijn Rome, oude geuren stijgen op onder mijn voeten tot verlangende tijden. Je kleuren gebonden tegen de horizon omdat nu niet wil doordringen in je rustig ademen. Huizen van warmte gesierd door zon en bomen zoals ik Augustus zie wonen kijkend over de Tiber. In jou, mijn Rome, met je groots geheugen in alle tijd, verleidelijk…

tussen sokkels en gebroken zuilen die klagen in de wind stoeien witte vlinders op de handen van een kind marmer glanst koelbloedig onkruid groeit gezwind een geur van wilde tijm bloost op de wangen van het kind naar een land om van te dromen ben ik amoureus teruggekomen om tussen druiven en olijven ook wat weemoed te verdrijven.…

Een middag midden op de oceaan langs trappen naar het bovendek gelopen kom ik bij de railing aan en blijf er staan tussen twee breedtegraden van de tropen. De einder neemt rondom geen einde als mijn ogen als een albatros gaan dwalen over 't water met beneden de koralen die bloeien in het blauwe zijnde. Bruinvissen lijken op gevonden…

Hier op de zoveelste verdieping met uniek uitzicht boten varen als wolken, het water als lucht en de mens is als vis geboren. Tussen de zwarte lijnen en de scherpe pakken is er soms een ontmoeting, jij bent ergens net als ik maar de metro raast ritmisch door en ik ben niets dan storende harmonieuze pretentie Gebouwen…

blauwwit kruipt de ochtend in het geplaveide licht over mijn gezicht ik klim blauwogig de witte heuvel op langs een smeedwerk in azuur smalle steegjes lokken mij in 't nauw van gebroken wit en hemelsblauw langs de helling neuriet bougainville veelkleurig mild fluistert de wind mimosa en jasmijn koesteren heel gevoelig een lichtschuw…

Zoals overal in luchthavens: mensen van allerlei kleuren en geuren lezend, etend, wachtend. Gezellig of droevig, pratend, zwijgend, wachtend... Big business, maar ook kleine tederheden, woorden verloren in de drukte, herkenning en vreugde, mededogen, ook hier. Wachten op de weg naar huis, opnieuw naar huis, Upekka (1) betrachtend, wachtend…

ofschoon je glans in alle dorheid is vergaan klim ik je heuvel op tussen uitgeteerde mozaïeken rust je naam de zon brandt nog eeuwen je faam pijnloos scheurt je marmer open wespen zoeken in de wonde naar het opgedroogde leed maar langs verweerde stenen groeit eenzaam een perzikboom bijna devoot beroer ik zijn droom zelfs een vijgeboom…

teloorgang is de laatste wagon op voorheen de spoorlijn van Uzes naar Nimes destijds van de rails gelicht en neergezet als schuilplek voor schapen tegen het onweer zo krijgt de tijd telkens vaker vat op wat de mens ooit maakte doch wat nog blijft is louter heimwee naar het treintje dat nooit meer komt…

Buiten mist. Het ratelen van de wielen verhult alle geluid hierbinnen. Ik kan niets meer horen. Blikken ontwijken me, naamborden ontglippen me. Op goed geluk moet ik er straks uit. Het is er weer, dit stollen, na langdurig het hoofd te hoog te hebben gedragen. In mijn bagage, mijn dagboek, ontvleesd verleden, een herbarium vol bladskelet…

Het staat niet op de kaart, maar alles moet een naam hebben. Net als de jongen die met een ernstig gezicht uit zijn treinwachtersjasje een kaartje haalde en het aan me gaf. Het is een net station. Er staat niemand op het perron zonder kaartje. Er staat niemand naast Momo en mij. Ik vroeg hoe laat de trein verwacht werd maar hij haalde…

Het meisje groeit op in een nomadengezin toeft enige maanden op weiden in een dal waar geit en schaap rustig grazen hun genoegens beleven mensen en dieren vertrekken gaan langs lange wegen over heuvels en vlaktes naar een ander verblijf voor korte tijd tijdens de zwerftochten raapt het kind soms wat mooie stenen of bevallige…

Twee vrienden trokken wel te moê De Harts in en naar ’t Rijnland toe. De een ging, wijl elk fatsoenlijk mens Reist; - d’ ander drong zijn hartewens. En bij hun thuiskomst was ’t aldra Een bijster vragen voor en na, Daar neef en nicht graag weten mocht, Wat ze al zo zagen op hun tocht. ‘Gezien?’ zegt de een en geeuwt daarbij, ‘Niet heel…

Het schaduwspel van mijn schrijvende vingers bij avondlicht laat mijn gedachten wéér oostwaarts drijven. Het ijle goud van de tempelbel dwarrelt op uit wierookstokjes en de eenzame bidsprinkhaan in mijn tuin murmelt het gebed van vele schedelblanke monniken. Hoe kan mijn hart zoveel schoonheid en verdriet bevatten en niet breken…

je ligt allicht voor alle eeuwigheid in 't stof der dagen te wachten tot de zon nog één keer je genade geeft blootvoets kaal geschoren verminkt tot in het bot gebroken de zee tot troost bij ebbe en bij vloed beweent je kroost.…

(fontein te Arpaillarques) zijn mossige baard verraadt jaren waterloop een onlesbare dorst naar meer laat zijn levensader wellen het peinzend gelaat met de zorglijke trekken geeft het geheel iets waakzaams alsof het zijn taak is alle dorstigen in het hertogdom aldaar te moeten laven…

Met grenzeloze euro's fiets ik naar m'n hartsvriendin. Ze is een Europese. Ik heb een dure fiets en kan dus racen, al valt het trappen heuvelopwaarts zwaar. Ik moet een flink stuk lopen zelfs, 't is balen, maar bij de top ben ik weer uit de brand, alwaar ik uitrust in een restaurant. Wat fijn, dat ik met euro's kan betalen. Tenslotte…

Een trein tekent een spoor van geel waarvan de baan slechts blijft bestaan als ’t geel weer plaats maakt voor het veld terwijl mijn kind de wagens telt twee treinen zegt hij heeft gelijk en roept luid drie vier vijf de afstand kort veel sneller dan hij telt totdat de fronten elkaar raken terwijl wij stilstaan zien we hoe de twee schiet…

Het mensdom - wat een woord - lijkt wel geschift: de mens vervuilt het leefmilieu steeds meer door auto's, stroomgebruik en vliegverkeer, die welig tieren door verplaatsingsdrift. Een druppel op een gloeiend hete plaat is groene stroom, te weinig toegepast. Door uitstoot wordt de hele boel vergast, waardoor de wereld naar de knoppen gaat.…

het breiwerk verloopt van donker antraciet naar lichtgevend wit op stammen staan opengewerkte knotten wol van zwart naalden tikken tegen de ruiten van de trein maar daar is ook de zon! en Utrecht, mijn station…

supplique pour être enterré à la plage de Sète (G.Brassens 1921-1981) tussen kruizen en tomben op voorheen cimetière de pauvre het graf van Georges Brassens met uitzicht op het Bassin de Thau aan zijn smeekbede om begraven te worden op het strand van Sète is helaas geen gehoor gegeven zijn laatste rustplaats onder een…

Ze zit in een stoel en kijkt maar naar buiten. Een auto passeert en nog één en nog één. De eerste is geel, de tweede lichtblauw, de derde lichtgroen. De eerste een BMW, de tweede een Opel, de derde een Ford. In de eerste zit een man met een baard, in de tweede een man met een snor, in de derde een man met een hoed. De eerste…

de nieuwe morgen baant zich een weg door de mist langs gouden sporen…

ik zag de velden voorbij het watervlak wat grijs de lucht soms blauwer wit en dichterbij vervagen de windmolens draaiden het hoofd naar het westen ze wentelden met wieken zo energiek zo zelfgenoegzaam de waterlopen dreven er boven het vlakke land de aarden dijken kropen er naar de oeverkant ik werd ééntonig en mijn stem wat vager…

vroeger zei ik wel eens gekscherend als machinist van de trein ben ik een reiziger door de seizoenen doch naarmate de lengte van de reis besef ik steeds meer dat het leven een reis is door de seizoenen vandaar dat mijn hedendaagse gedichten dieper gaan dan de ogenschijnlijk nuchtere observaties die ik onderweg beschrijf mijn gevoel zegt…