Alle inzendingen over religie

soms is leven in onvrij dreigend men vlucht voor lieve vrede in het huis voelen achter kleine schermpjes waar men liefde zoekt vrede in mooie woorden in virtuele sporen soms doen die schermpjes aan zelfontbranding het knalt en rookt de mens slaat weer op de vlucht op straat komt hij tot stille stand wordt als gegrepen door het…

het purperen kleed heeft Hij over de zon geworpen de nacht heeft zwarte ogen maar ziet niet Hij draagt een doornenkroon loopt over een balk volkomen in balans Hij sleept de wonden van de wereld, kijkt niet om tot ze flinterdun als vuurvlinders verbranden in de zon ik zie Hem gaan Hij draagt een gouden kroon de Mensenzoon…

Uit het maagdelijke wit haal ik je sprekend als een vaststaand feit naar binnen. Pen en inkt beschrijven kras het linnen van mijn ledig ledikant, ik prik je dichte wolkenhemel open, wrik je vrij, verlost uit diep verdoken zinnen, grijp met graagte naar je wijs beminnen, naar de liefde van een god : ik lik je woorden uit de beker, drink je…

Uit het maagdelijke wit haal ik je sprekend als een vaststaand feit naar binnen. Pen en inkt beschrijven kras het linnen van mijn ledig ledikant, ik prik je dichte wolkenhemel open, wrik je vrij,verlost uit diep verdoken zinnen, grijp met graagte naar je wijs beminnen, naar de liefde in je hand : ik lik je woorden uit de beker, drink je…

pas dan als Gij mijn verweerde hand; gerimpeld met aderen beslagen ontvangt in de rust van uw schoot aanvaardt Gij mijn zware dagen…

in deze stad ben ik van huis geen brug die spant of buigt alleen het staande water boten liggen zwaar langszij de statiegevels als portretten van berekenende burgerij alleen de kabels aan de schepen schuren geur van teer en wier op nauw bemerkte deining stroomopwaarts kunnen varen golven maken die basalt beroeren hoge bruggen bij een…

lijvig in het koorgestoelte op bladzijde honderd en tien links Latijn verstaanbaar rechts het rode lint geeft de indruk dat ik weet waar ik ben een leeuwenkop staart me aan terwijl Maria fenomenaal de hemel in wordt gezongen rond zessen…

alleen - berg ik je in mijn huls trek traag met jou door mensenland tot aan die bovenzinnelijke impuls van wieken naar de overkant alleen - draag ik je in mijn schoot spui je spreken de wereld in vlieg je vleugels arendgroot tot ik aan vrije hoogte win zo breek ik uit identieke dagen naar dat wezenlijk moment rond wijdte, wind en vlagen…

In speels verdriet en luchtig mededogen ziet elfje Elsje dat het niet meer gaat al is het teder zweven nog zo'n daad, gegroeid uit eeuwenlang poëtisch pogen. Het strijken over zachte wimpers laat verveling toe: alleen de meisjes mogen, gebogen over vijvers, opgetogen de lelietjes-van-dalen aangepraat. Van vliesjes wil zij sterke vleugels…

Mummelend schreef ze haar enige God en Jezus almachtig als zij helder was sneden haar psalmen elk ketter de pas. Hen schonk ze steevast d'r bedlegervodden. Ze speelde doorgaans de dertiende zot: zweeg van des duivels; opvliegende gassen trok met haar lenzen, wat steels in de kassen over haar lei kwade uitspraken vlot. “Wel godverdomme,…

De Man der Smarte Hangt aan het hout, Geschuwd door allen En uitgejouwd. De middagzonne Straalt brandend heet Zij schroeit de Heiland: Hem schut geen kleed. Het volk verguist Hem, Bespot Hem luid: ‘Gij, valse Godsman, Uw spel is uit!’ Hij hoort zijn stemme Zo vlijmend koud: ‘Kom nu, Verlosser, Kom af van ’t hout!’ De overpriestren…

sasabonsam sidderaal sis geruisloos achter glas bied een inkijk in je ingewand je gelaat in koffiedik jij onverlaat zilte weg loop dood je huis op straat praat ons na eshu-gba-yi-la god met streken wees genadig…

In aanbidding strek ik me uit naar de hemel, vol verlangen om de bron van mijn leven te ontmoeten Ik ervaar het in Alles om me heen In de veelheid van gezichten herken ik de bron en geniet intens even raken onze zielen elkaar, om vervolgens verder te gaan.…

Ik stut de hoop van mijn gemoed Met mijn geloof in God de Vader, Almachtig en volkomen goed, Die hemel, aarde en zee te gader Hun wezen gaf. Ik rust meteen Op Jesus, boven zijn genoten Gezalfd, des Vaders Zoon alleen, Van eeuwigheid uit Hem gesproten, Ons aller Priester, Vorst en Heer En Leraar, waardig prijs en eer : Die, in de tijd ook…

Het licht dooft uit in een totale duisternis voor Jezus die gekruisigd vol wanhoop is die zich door iedereen nu voelt verlaten ooit wilde de Herder zijn voor zijn schapen zelf daar gemarteld en met doornenkroon hangt uitgeput naar d' eindlijke verlossing verlangt " Waarom God hebt gij mij verlaten?" nog hoort HIJ de vijanden schreeuwen…

Een plas water, is al wat er lag. Daar engelen onbeschaamd, natgeregend, Het leven laten in de stille sneeuw. Zonder een brief, Noch een beleefd Goeden dag.…

als drie sterren aan de hemel staan zacht twinkelend de dag verdwijnt in het sluipschaduwen dat deze nacht inluidt kijken wij op de kleine kaarsenvlammetjes met hun trillende kopjes langs de muren zijn onze lichtjes van vrede en geluk volgend jaar in Jeruzalem....…

een jonge vrouw zoekende tussen de vale keien van oudezijdskolk hart amsterdam tussen damrak geldersekade een passant vroeg zij sprak mijn onzelieveheersman is hier het laatst gezien het is zo'n schat ik wou dat ik hem vast had hij laat nooit weer los…

als tranen worden gehuild die de Bosche Vrouwe aldoor zijn toevertrouwd zou de Dieze overstromen zouden hoge stadse kaden worden gebouwd eeuwenlang kaarslicht beschijnt het beeld van de kleine madonna de koningin van troost voor het menselijk drama alle zorg en leed worden ongezien beschreven, in stilte uitgesproken…

vergeefs heb ik in eindeloze nachten me tot een onbekende god gewend gevraagd of hij het aardse lijden kent en of hij dat wellicht wat kon verzachten de sterrenbeelden aan het firmament aanhoorden zwijgzaam alle klachten weerkaatsten glansrijk mijn gedachten en gunden me geen hemels sacrament ik zocht gezelschap, hief het glas en lachte…

De schapen hokken samen op de hei gedwee zich voegend naar het hoogste woord hopend op de beloofde groene wei waar het gras beter is dan in dit oord. Predikers verhalen van die boorden verpakken hun boodschappen wonderwel moeiteloos rijgen zich hun woorden tot een onbegrijpelijk letterspel. U bent, hoop ik, net als wij verstandig en dan…

het waarom leidt echt tot niets god is dood en de agnosticus zwijgt den goddeloze stilte zwerend bij lood om oud ijzer…

genagelde handen verkrampt op het ruwe hout totale eenzaamheid roepend in het duister een bang kind verlaten door god en mens voor de nacht valt maken ze hem los na een dag van spot en diepe pijn de balsem geurt handen zijn gevouwen het leven ter aarde besteld zal eeuwig vrucht dragen…

Ruig balkhout kruiselings verbonden, mijn naakte schande opgericht door wreden die hun vak verstonden, het lasteren niet laten konden, in dobbelspel hun vreugde vonden; mijn wereld Heer, mijn schuld, mijn zonden. Ruig balkhout kruiselings verbonden, mijn naakte schande opgericht, mijn zwart bestaan in 't volle licht, uw liefde straalt door…

Gehuld in mijn scharlakenrood, kom ik bij zilver en bij linnen uw liefde tegen in mijn nood, ik eet en drink bij wit en rood, in U mijn Heer, mijn zonden dood, genade licht uit wijn en brood. Gehuld in mijn scharlakenrood, weet ik bij zilver en bij linnen; een zondaar mag opnieuw beginnen. In 't rode bloed dat U vergoot, wast U mijn kleren…

Angst is in mij gevaren. Benauwde gevoelens, en een kloppend hart, wat niet meer kan bedaren. De tijd is gekomen, voor een ontmoeting, met de waarheid. Waaraan niet is te ontkomen. Zijn heilige voetstappen, in deze angstige tijd. Oorlogen en ziektes, kenmerkend voor de eindtijd. Wanneer komt die dag, dat mijn hart stil zal staan?…

Duister is dieper dan de dood, hier komen alle eeuwen samen, de schepping is in ademnood, hier strijden machten in het groot, verlatenheid in diepste nood, mijn God, waar is het morgenrood? Duister is dieper dan de dood, hier komen alle eeuwen samen, Gods kind'ren krijgen nieuwe namen in helder wit uit vloeiend rood, de hemel geeft het levend…

Zing met de bloemen in de wind, adem verrukt het nieuwe leven, speel als het onbezorgde kind dat in het kleine vreugde vindt, lach, als het goud de morgen tint en je met God de dag begint, zing met de bloemen in de wind, adem verrukt het nieuwe leven, ons is de eeuwigheid gegeven, leven dat nooit een einde vindt, je mag zo blij zijn als een…

Steeds verder vouwt het lichaam zich tot foetus totdat het leven stervend haar verlaat ontvouwen wordt ze weggedragen en met gevouwen handen nagestaard die ooit mijn liefste in zich droeg, ze is voorbij maar niet voorgoed want ze ging vol vertrouwen; genade bleek genoeg. Septembergedachten bij het afscheid in het ziekenhuis…

haar hart geschonken streeft zij ernaar hem, sterkte van haar wezen, oprecht te behagen in alle dagen goed of slecht of zelfs gewoon vermoedt zij de wereld achteloos in geven en nemen niet bij machte te zijn hen ooit uiteen te drijven ongeacht geweten grenzen aan elk mogelijk bestaan want zij zijn liefde als geluk en voedsel en waar…