Alle inzendingen over rijn

Gevochten voor mijn onschuld, gevochten voor het recht, ook bekend mijn eigen fouten, een pleidooi eerlijk en oprecht. Maar het mag kennelijk niet baten, het leidt niet tot gesprek, geen mogelijkheid tot erkennen, geen mogelijkheid tot herstel, er wordt alleen geoordeeld, er wordt niet geluisterd naar wat ik vertel. Bedolven onder beschuldigingen…

Zij staan overdag paraat zij waken 's nachts zij slapen als het gaat ze zorgen als er gezorgd moet worden ze troosten als het nodig is ze doen wat er wordt gevraagd de zorg eindigt pas als het stopt de zorg stopt pas als het eindigt de zorg houdt pas op als zij zelf komen te overlijden als een afscheid komt van hem of haar een leven lang…

Ik jaag naar orde en overzicht, ik streef naar balans en evenwicht. Balans schept orde, zicht en blijheid, balans schenkt vrede, rust en vrijheid.…

Ik snak naar stilte in mijn denken, ik verlang naar rust. Ik smacht naar kalmte in mijn gewoel, ik verlang de kust. Die mooie plek waar zand en zee zich scheiden, daar waar uitzicht is, waar ik mijn sores van me af laat glijden, daar waar ruimte is. Het lijkt wel alsof ruimte mijn drukte sust, ruimte keert drukte in vrede en rust.…

Ja, de bloementuin van mijn moeder machtig mooi en magnifiek al die kleuren, 't was een plaatje memorabel en uniek viooltjes en een vlijtig liesje lelies van dalen kreeg ik mee voor in een heel klein vaasje u deelde uit en was te vree rododendron en rozen zo schoon en heel subliem en vandaag op mijn geboortedag die herinnering intiem…

Genietend van de schoonheid de schoonheid van de natuur vraag ik me af waarom heb ik voorheen dat mooi niet gezien waarom heb ik voorheen dat schoon niet opgemerkt hoe komt het dat ik niet eerder die pracht heb bewonderd, de grootheid, de glorie, ik ben overdonderd van de kleurenpracht alles wat rijpt en openbloeit alles wat stijgt en hoger…

Er is stilte en ik ween mijn moeder is niet meer ze is nu heen er zijn woorden tekort om mijn emotie behoorlijk te ventileren mijn verdriet is intens niet te formuleren liever gesprek ontwijkend dan woorden niet toereikend bedrukt en bedroefd diep gevoeld verdriet het vertaalt het verklaart het niet het zegt niet wat ik bedoel het vertelt…

Als we woorden spreken en bewust zijn van de autoriteit, en de invloed en gevolgen, spreken we alleen nog maar woorden van optimisme met integriteit en met hoop voor morgen.…

Mooie momenten het zijn er een miljard ik zal ze blijven koesteren bewaar ze in mijn hart…

Vrede op aarde zingen we uit volle borst maar wat heeft het voor waarde in een wereld vol gebrokenheid waar soms te zoeken is naar harmonie en genegenheid temidden van pijn en verdriet, ziekte, afscheid en gemis, temidden van de armoede die in ons land aan 't toenemen is. Temidden van de eenzamen, jong en oud, bij angst voor gewelddadigheid…

Vriendschap is kostbaar magnifiek en mooi gunnen en geven lachen en leven en de stap is onvoorstelbaar klein om in tijd van nood er juist ook dan te zijn.…

De lente lacht de lente leeft de lente leidt de lente heeft iets levendigs iets lichts ik leef er op los en laat mijn lasten los de lente lokt de lente kust de lente geeft mij levenslust. Ga het ook beleven en laat de lente in je leven.…

Daar ligt oma achter glas ik wou dat er geen Corona was we schrijven woorden op het glas door Corona sterkte lieve oma.…

Ik zag mijn moeder door het raam van glas ik had dat kuchje ‘k wou dat dat er niet was ik zorgde ik hield me aan de regels ik deed zoals van me wordt verwacht om m’n moeder te beschermen ongeacht dat ze binnenkort sterven gaat tranen zag ik tranen op haar gelaat we huilden met glas er tussen ik zwaaide en gaf haar kussen een ongekende…

Grimmig en grauw de wereld in het nauw is er straks alleen maar blauw in de straten om ons heen de wereld is in rauw vaccin voor het virus kom toch gauw de wereld wacht de wereld wacht op jouw.…

de wieken slaan mij steeds tegen de grond wie kent je beter dan de spiegel die dagen slijt met zelfportretten weigert je om op te zetten je kunt zo tactloos zijn royaal met verf en geld je grote mond eigengereid, het noodlot sloeg geliefden dood alleen je werk doorstaat misschien dan nog de tijd Rembrandt Harmenszoon van Rijn…

Vandaag kwam gisteren opnieuw tot leven Als long time yesterday in yesteryear Een bomexplosie richtte mijn vizier Op toen, Melissekade Leidsche Rijn Voor mijn verdrongen geestesoog verschenen Castellum Hoge Woerd Heliomare De Dampkring Westerlengte Evenaar Monarchvlinder Partout en Pratumplaats De Réaumur Beaufort en Fahrenheit De Johanniterweg…

AAN DE JONKVROUW MARGARETA VAN RIJN, KUNSTIG AFGEBEELD DOOR FILIPS DE KONING. Gratior et pulchro veniens in corpore virtus. (Het bevalligst komt de deugd in een mooi lichaam uit.) Wat zien we hier? Is ’t verf en schijn, Of wezen? O, gij overschone! Men krone u billijk met de krone Der schoonheid, paarle van de Rijn.…

als mensen het noorden verliezen, zijn ze zichzelf niet meer en geraken dan tot alles in staat. ze kunnen niet redelijk meer kiezen, doen dan buiten hun wil om 't meest beestachtige kwaad! ze slaan dan, totaal buiten westen, zonder remmen en nog minder verweer, aan 't moorden en branden. ploffen totaal onverwacht een mes in je rug…

Naar de Moezel en de Rijn. De Noordzee geeft druppels, aan de Atlantische Oceaan. Eindelijk ga ik naar huis. Daar zal ik herboren worden. Eeuwig verdampen. Eeuwig stijgen. Eeuwig vallen. Eeuwig stromen. Eeuwig leven.…

Het hart is Rijn, en liefde rot er blij, want Gangesarmen stromen sloom terzij. Waar d’ Amazone broeit, loeit de Congo. Cascaden bruisen kolkend van een dij. De zee is als het eindigt, groots in do.…

De dagen schreeuwen in het oor van mijn hart En ik wist niet dat mijn zo goed gebouwde huis op zoveel plaatsen tocht binnen kon laten Dan maar de jas aan en de Rijn opzoeken Ik loop de kribben af De oeverkiezels over Diep In water Zak Tot later Met mij zakt de zon mee af We worden klein en helder Kalm mijn hart nog even suikerzoete…

Rembrandt van Rijn zwaaide naar mij en hij vroeg hoe het met mij ging, ik was verbaasd, keek achterom, of hij iemand anders bedoelde, maar nee, hij gebaarde dat hij toch echt mij bedoelde en ik was pauwetrots.…

Wie hier z´n ogen voor sluit is ziende blind!…

De beker wordt fier omhoog geheven op meer dan één oer-Hollands meesterwerk, daarbij wordt het vermoeden heel sterk dat zelfs Rembrandt van Rijn, zo gedreven, z'n paletten en penselen nooit moe, eveneens voor de wijnroes is bezweken, en vaak diep in de kelk heeft gekeken, maar zoiets, nee, dat geven we nooit toe.…

Daar is maar één land, dat mijn land kan zijn, daar rukt niet de Rhône, daar stroomt niet de Rijn, daar vloeit maar de Leie en de Scheld' die brandt, daar is maar één Vlaandren, 't is mijn land!…

Zoals een kleine druppel de berg verlaat langzaam maar onomkeerbaar na trage snel vervlogen dagen onzichtbaar vaderlijk Rijn en Donau gadeslaat zo trekt de kiem van grijs verdriet gestaag diepe groeven door de wangen en blijft jeugdigheid in de lange reis omlaag slechts in zijn glinstering bewaard.…

laatste, blinkende licht vleugels zoemen door de lucht Jij zweeft hier ergens rond woorden, die je sprak, zinnen, die jij zorgvuldig formuleerde, waarbij jij mij diep in de ogen keek, alsof daar ergens iets ontweek vanwege dagen zonder lichaam De geuren die je droeg zo vol van jou het hart een burcht met uitzicht op de stinkende Oude Rijn…

De gebergten in het hart van Europa hebben geurige weiden vol zacht en diep groen gras verrukkelijk eten voor het vee dat rijkelijk gedrenkt wordt door kleine rivieren als de Reuss en de Neckar wilden deze stromen méér zijn wellicht al het water van de Rijn vervoeren dan schiepen ze gevaarlijke moerassen armoede om hen heen spoelden…

Dat Frankrijk heerste aan Maas en Rijn, Dat Belgenland, om niet te dolen, Met Frankrijk moet verenigd zijn, Al ware 't maar om de Franse wijn. Dat leert men in Vlaanderens scholen! Ja, meer nog hoort er het Vlaamse kind - Verlichting, vraag ik onverholen, Maakt die ons Vlaams verstand zo blind, Dat het bezwijkt voor Franse wind?…