Alle inzendingen over rozen

Op een voorbestemde dag, hier en nu, blijkt ijdele trots een roze wolk. Streven naar meedogenloos geluk en nauwelijks tijd voor elkaar. Ach waarom ook, onder druk wordt alles vloeibaar.…

zacht gekozen tedere woorden die de sluimering verstoren in ons verslapen liefdesspel liefdevol vertrouwd gelaat schenk mij je passie terug duizenden rode rozen wachten tot jij mij binnenlaat toverfee ik roep om jou een stem half in rouw smacht naar hartstocht van mijn dierbare vrouw…

Nu komt ze van de bron En gaat ze door de zon, Licht, tip-top, roze en ros, Haar gloênde harendos. En waar de boomstam staat, Gegroefd als'n oud gelaat, Spitst ze haar kin naar boven, Waar al de lovers stoven. 'k Wou het liep al zo naakt Wat recht is, welgemaakt, En wandelde in de zonne... En de rest in capuchonnen.…

Er stromen rivieren rond jouw naïviteit het is zomer, je roept een ober je vraagt vriendelijk om innerlijk licht alsof zwaartekracht niet meer bestaat weemoedig meewaait met de wind nu al mijn woorden zijn verdwenen je glimlacht voortijdig naar een kind rozen bloeien sober, je voelt je onbemind over wat jij mij aan diepte bracht de horizon…

in de kringloop op het water ijverde mijn tijd in langgerekt spiralen draaien licht verwaaid met niet veel meer dan kleine blaadjes, op de spiegel van een kind nu zijn oogjes glanzen, door de lichtval van vandaag geeft hij zijn jonge hart aan ganzen in de roze bovenlaag van roepend langs de hemel vegen och… slechts daar laat ik…

tussen drog en droom rijdt werkelijkheid haar scheve schaats ik wil niet dat mijn hunkering in helderheid op gaat ik neem je hand steel je vingers maar geef jou geen plaats kus je lippen roze rood en bijt de smaak van bloed pel mijn sluiers een voor een ontdek ontloken vloed in vuur versmelt mijn naakt met jou voorgoed…

Sta me bij, oh god, haar zalig, roze kont deint en wiegt tot ik gretig hap.…

Ik wil het nog niet missen Het goudvonk op het water De vissers op de steiger Die hopelijk niets vangen De honden die hun takken Tot aan mijn voeten brengen De wind die door mijn haren De wind die langs mijn wangen De prille, roze bloesem De vrolijke narcissen Het slaperige dorpje Het woonhuis aan de Ring Ik wil het nog niet missen…

spel van rozen, kaarten en hartjes van aandacht verstoken verlangens wachtend op een dag met ballonnen het carnaval van liefdes gedichten geheime fluisteringen en teleurstellingen weer te laat om jouw kaart te versturen opnieuw een gemiste kans op geluk ik voel mijn rode hart kloppen mijn liefde voor jou gaat nooit stuk…

Dromen van haar in het holst van de dag, Ik zou een rots zijn waarop zij met haar hoofd lag, de geur van haar hals zou iets hebben van mandarijnen, of van geurige rozen net voor ze 's nachts verdwijnen. Stak mijn toorn weer eens op dan werd hij verzacht, door de balsem in haar stem, haar kreunen in de nacht.…

dansen en te zoenen voor altijd zal ik je lieven er is geen einde voor dit droombestaan onze liefde is niet aan tijd gebonden : Hoor ik je weer aan mijn deur kloppen het zou de vitale deur van mijn hart kunnen zijn wat je nodig hebt is energieke liefde veel verder van hier kom je nooit in jouw stille graf onder zwijgende rozen…

Wat als pijn over gouden rozen ging, vluchtend als in sprookjes, weggelopen ..op duizend open wegen, net het leven.…

Mijn bleke roze bloesem, mijn blad, mijn liefdevolle blik... wat zou ik ervoor over hebben.. ooh rozenhout, ik vrees je felle prik. In gloriegouden tijden wil jij mijn geven leiden, de pijn die liefde overwon?…

. ------------------------------------------------- Uit: 'Landschap met roze hoed', 1981.…

Mistige wegen vertroebeld in zicht Met volle snelheid door het rode licht Een pintje teveel op of wel twee misschien Daarnet in galop drie roze olifanten gezien Mistige wegen waar leiden ze heen Een grote dikke eik kon er niet om heen Mistige wegen eindigen altijd Mistige wegen doden de tijd…

Ik droom dat ik een poedel ben de troetel van een mondaine vrouw ze tut me op met roze strikken de tekkel van de buren blaft, wauw! Ze loopt met me te pronken ik in jasje, sokjes, een zonnebril voel me behoorlijk ongelukkig een hondenleven dat ík niet wil! Dan, op een onverwacht moment...…

Roze Lelies helder-rein-onbewogen sterk zijn zij die wij graag mogen.…

en in de traagheid van dit uur het weten dat het licht zal winnen; de kleine glimlach naar de rozen, het diep besef dat alles gloeit en dat geen leed ons klein kan krijgen en laat ons verder dan maar zwijgen.…

restje soep, wat brokjes kaas tien taai geworden broodjes een wirwar van fragmenten van verhalen afvalbakken overvol plakkerige keukenvloer loden benen, houten kop geur van rozen kookboek met uitdagende gerechten kroost vertrokken kliekjes van verjaardagsmaal vergeten bal en tandenborstel het nieuwe boek lijkt spannend.…

Ik wens je slingers en ballonnen, hele stapels boekenbonnen, telefoontjes, ansichtkaarten, hagelwitte slagroomtaarten, heel veel handen, knuffelzoenen, paardrijlaarzen, voetbalschoenen, posters, pennen, partytenten, hier en daar wat losse centen, een nieuwe fiets, een nieuwe kamer, zo'n idiote opblaashamer, tulpen, rozen en seringen..…

De regen valt Een sobere symfonie Een bloedend hart Als verwelkte rozen Het sombere hart In de regen De wind waait Een lichte bries Een somber akkoord Een sobere melodie Het schrijnende hart Dan de wind Het is koud Het hart kreunt Een smeulend vuur De liefde verteerd De dichter verkleumd De regen De wind De koude De storm…

het volle daglicht tekent vlinders in rotsen wanneer je het baren wiegt gereed om te gaan hou van me tot waar de zee ons breekt of geef me korrels als eilanden tussen bruidsbloemen en avondmaal raak me even aan tot de maan ons in de wind zal scheiden schrei geen rozen of stranden vol wolken in een laatste, witte stilte…

De Haagse karavaan trekt met veel tamtam al dagen door het land met rode rozen groene folders blijven bij mensen staan verkondigen hun plannen schudden hier en daar 'n hand om stemmen te winnen halen ze alles uit de kast als ze zijn gekozen de verkiezingsstrijd voorbij gaan ze in 't pluche verloren en zullen wij van de mooie woorden…

wanneer een gedicht opent als raakte het de hemel in een zucht en met rood doorweven treur dan niet om herfst of wind die aan de winter tast sluier schaduwen met stemmen van de zee of laat rozen zweven, in het zonlicht spiegelen u hebt immers uw zielenkracht gevonden omhoog, omlaag, als trillende vleugels stil gefluisterd in het bloemenblad…

de avond tuimelt roze flamingos kleuren de lagune aan de hemel palmen wiegen op de wind blauw wordt groen groen stil zilvergrijs witte huisjes knielen deemoedig als devote nonnetjes op de bidbank van het strand stilte kruipt genadig tussen hopeloos gestrande schelpen de zee knabbelt aan de droomkasteeltjes van nat zand…

De moeder bindt het logge kind met de wezenloze blik een satijnen roze lint tot een elegante strik in het vlassig-bleke haar dat zich nauwelijks laat kappen. Als het kind met bruusk gebaar in haar borst probeert te happen zoent zij het op beide wangen; speeksel druppelt op de kraag van haar bloes en blijft daar hangen.…

daar ik je niet ken droom ik je levend bemin je, adoreer je verwen je met gedichten vanwaaruit mijn liefde jou omarmt en je meeneemt op verre reizen hoog over roze wolken die ons voeden met passie schrijven we elkander liefdesbrieven waarin je mij liefhebt als nooit te voren het liefdeblijk doet ons versmelten en dansen we tot…

. ------------------------------- uit: 'Roze Zoenen', 2002.…

de morgendauw hangt nog in de straat, en de ochtendzon probeert door te breken en laat een roze gloed achter in de lucht. Gedachten spoken door mijn hoofd, mischien word het toch nog een mooie dag…

Een dag is weer gekomen, de blik en de zee zijn weid, ik klim naar huis om verder te dromen, neem afscheid van het korzelig zand, het duin beknopt en de bijeen – geschreven schapen worden rozig vanuit het oosten, een roze meeuw die mij overstijgt, zwijgt wat in het slapen wordt verzwegen, de morgen haalt z’n netten op waarvan de mazen…