Alle inzendingen over rozen OR ontluiken OR bloeien

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

Nog hangt er de maan de boomgaard verdwenen nu staat er een huis de avond aan 't vallen nog bloeien er rozen straks weer winterjasmijn…

Lente De bloesems aan de bomen welriekend en van korte duur Vormen daarna een roze loper bij het vallen, uur na uur Het bankje, geteisterd door weer en wind heeft vele romances zien ontluiken Gezien het aantal hartjes met initialen met liefde heeft hij zich laten misbruiken Het park met zijn versgemaaide gras en ontegenzeggelijk veel…

Hier nog mijn lichaam ondoordrongen, terwijl in andere tuinen ongezien tegen de winter in al bloemen bloeien. Leer mij ontluiken.…

Bomen dorren in het laat seizoen wachten roerloos op de winter het is stil doodstil de laatste rozen bloeien tussen het laatste groen.…

Op de aarde bloeien de rozen die door de harten gekozen in vormen en kleuren van geel, wit , roze en rood van bij de geboorte tot over de dood.…

als de wind in prunus bloesemt omarm je me roze laat onze stappen blozen op het pad naar eerste rozen door het prille groen zijn we gegaan het geel heeft afgedaan in laatste bloeien en bolt langzaam naar de zomergroei mag ik de roos nu voor je openen op het nog roze pad van samengaan want de wind heeft ook de prunus snel haar…

te bloeien.…

Bij blozen wil binnen naar buiten; wanneer ongemak het oppervlak van aangezicht kleurt, en roze roder wordt, naar nog roder, roodst, Verraadt dat iets van binnen gloeit, dat iets broeit en groeit, dat met het verschieten van kleur, bekent te willen ontluiken, dan bij een gesloten mond poogt door porieën weg te sluipen.…

Op de kale takken bloeien kwistig de magnolia's als romig witte wolken ook de prunussen staan volop in bloei 's winters bescheiden nu een explosie van roze bloemen mijn eigen paradijs mijn stek onder de linden kom dan vieren wij het voorjaar en vellen de appelboom…

Blaadje voor blaadje zacht als fluweel vouw ik je open heel voorzichtig zoek ik mijn weg stap over doornen kijk vol liefde in jouw ogen verward doch teder vind ik mijn weg gehuld in nevel raak ik de roos teder ontluikt hervonden gevoel wijst groei de weg…

Naakt ligt ze op bed Beelden van zo doen ze 'het' Wild jaagt de adem door haar heen Ze heeft gevoel van kop tot teen Haar film houdt gelijke tred Begeleid door het kraken van het bed Plots ontsnapt als aan een ballon de lucht Ze eindigt met een diepe zucht…

deze afstand is nog niet ver genoeg van huis dit water is nog beddingloos, stemmen klinken te vers ondertussen reizen we naar een afnemende aankomst in sommige van die verhalen sijpelt verwantschap door zoals een gerecht met de peulvrucht van de vroegste dag ik moet mijn geheugen nog plaatsen, mijn tijd tekenen terwijl het ogenblik…

de klei dampt zuchten der gestorven stronken het is heiig een beslagen spiegel over het veld als een deken waar iets broeit maar de dood nog even duidelijk is als wedergeboorte alleen een diep invoelend mensenhart of dierenoog ervaart de spanning van de toekomst in het nog onwelriekend zwart getint tapijt…

Ontluikende knoppen begroeten me liefdevol ruik de geur weer van het frisse groen Bomen staan zachtjes te wuiven, zon gloort in de vroege morgen omhels de nieuwe lente.…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Op de mest van gedachten, bloeien mooie bloemen. Waar oordelen sterven. Opinies niet bestaan. Meningen vergaan. Velden, vol met rode rozen, bloeien in alle moederharten. In het hart van onze moeder, die ons haar leven gaf. Harten, die niet denken kunnen. Harten, waarin de liefde leeft.…

Wie tussen de rozen knoflook plant ziet zich beloond met een rijkere bloei en een krachtiger geur van de rozen. Een parfum, een kaas, een pate, maar ook een schilderij, roman of gedicht - ja, eigenlijk alles wordt er alleen maar beter van als het een beetje stinkt.…

ik moet niet niet meer dromen je gewoon laten komen handen raken je lippen laten smaken in samenzijn vergeten wat we al een leven weten weg met die pijn met herfstbloemen kan ik je niet boeien onze oogst zal zelfstandig bloeien nog winteren we samen maar de lentebollen zijn geplant in hun ontluiken vraag ik jou de hand…

in jouw witte en rode rozen heb ik mij tevreden neer gevleid met een verlichtende zucht doorkruisten onze paden in avond fluisteringen uit de stilte die schoonheid deed ontluiken door zovele geborgen uren blijf jij aan mijn zijde jij bent mijn licht in het donker bij het aanbreken van de dag……

Raak elkaars hart Schilder het in de mooiste kleuren Niet in wit en niet in zwart Blijf groeien en bloeien Als rozen Die geuren Leef, geniet en Laat elkaar Altijd blozen…

en dansen de rozen weer terug naar het land tot ze aanspoelen op het koude strand? er liggen rozen op het strand mooie rode in de knop zoute tranen in hun knop er liggen rozen op het strand nog lang niet tot bloei nog lang niet volgroeid…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Opgelucht ja uitbundig dartelen meesjes na de regen opwaarts neerwaarts uitgelaten door de lucht er lopen nog twee rozen uit zegt mijn vrouw 't is nooit te laat om te bloeien zeg ik haar…

Voor hare venster bloeien rozelaren, en wil zij dat ik heimlijk haar kom kozen dan smijt ze mij twee purperrode rozen. Twee purperrode rozen mij verklaren: twee purperrode lippen zijn zo smachtend, twee purperrode wangen zijn u wachtend.…

'k zag een roze hangen, geknakt op haren steel met gebroken hart, geen lust meer tot groeien van verdriet werd haar kopje vroeg bruingeel ‘k zag een roze hangen, geknakt op haren steel verdorde blaadjes vielen tussen het struweel maar in Gods tuin mocht zij als mooiste bloeien ‘k zag een roze hangen, geknakt op haren steel met gebroken hart…

De rozen staan nog steeds in knop zijn klaar om te gaan bloeien misschien is het nog niet te laat om eindelijk te bloeien.…

hang uw maagdelijkheid maar aan de wilgen tussen pril ontluikend loof bloei in bloesemvolle lente en beken de vruchten van uw schoot laat ze rijpen in zomers volle glorie kies de kleuren van de oogst er is geen sterven in de pluk zij etaleert het overweldigende herfstgeluk winters wit kleurt onschuld in de toog tot lentes nieuwe…

ik bewandel in dromen de weg naar je hart omgeven door rozen in de kleur van je lach waar de nachtegaal zingt zijn lied bemint en een ster geboren je in liefde omringt stuur jij mijn dromen wijs mij de weg bezaaid met rozen je hart tegemoet waar liefde zal bloeien in eeuwigheid door en een engel haar lach aan jou verloor…