Alle inzendingen over ruïne

Weerstand gebroken Verpulverd door de eeuwen Herinneringen…

als mijn hand haast kleeft aan het verroeste hek zuigt de aarde en bezwaart mijn lijf nagelt mij aan deze plek staar haast wezenloos naar onevenwichtige restanten van bemoste muren verslagen door weer en tijd die de glorie genadeloos en voortschrijdend verzuren ik zie vooruit naar verleden in een droom die mijn jeugd traag voorbij…

en als ze zich dan omdraait weggaat en geen laatste keer meer zwaait dan heb ik het gevoel dat ik meer gestorven ben dan haar…

In de ruïnes van mijn bestaan verstikt tussen gangen en muren waar geen adem gaat, in of uit heb jij de schatten blootgelegd ooit verborgen, onbedorven zonder ooit in twijfel te verkeren graven in het mulle zand doorzien van pure bodem jij, archeoloog zonder vrees gewapend met de scherpe blik steek je dwars door mijn hartvlees mijn…

ik schrijf mijn tekst hier op de muur in de hoop dat op den duur u het lezen zal de woorden staan er kil en kaal de achtergrond verbrokkeld vaal teken van verval doch eens, keek ik vanaf de toren lachend immer recht naar voren zeker van mijn tijd maar nu de brug is neergelaten straten stoffig en verlaten ga ik in vergetelheid…

maar dit alles en alle reden zijn in de werkelijkheid verzonnen de luchtkastelen staan met lege handen in de kast een zandsculptuur geeft antwoord wanneer een scherf uit de toren valt…

er is geen loslaten zonder liefde, zegt de ochtend terwijl hij met een lemmet mijn huid opensnijdt ik leg mezelf te vondeling op veel te kleine bloemen samen met het geluid dat ik liefheb de avond zal van zwakheid spreken wanneer ik mijn mond opensper om regen zichtbaar te maken…

Geschrokken van zoveel naaktheid - ze had de bomen nog nooit zonder bladeren gezien – geurden alle gedachten naar strijd was het leven wankel, onzeker en alles misschien Struikelend over verdroogde dromen aan haar flanken de ruïnes van huis en haard de omhelzing waar ze nooit los van zal komen de wijdse leegte waar ze nu in staart Ze heeft…

De verandering is merkbaar aangebroken, een zachte sluier van onaantastbaar goud ontspiegelt alles wat aan liefde zo hard in mijn gezicht werd teruggekaatst ik verloor aan kracht de kwinkslagen, aan diepte jouw schier onmetelijke lach aan hoop jouw neergeslagen ogen het blindelings vertrouwen dat ontbrak.. de ruïnestenen op het uitgelopen…

ik heb mijn vlag geplant op de ruïnes van vandaag overleven is nog vaag het eerste stuk werd geplaveid met rituelen uit de morgen chaos kwam met haat en nijd om twaalf uur boog alles en ging barsten ik zag brokken ongebruikte tijd was gevangen in de niet doorbroken cirkel van verwachten kon niets tot mijn ultieme spijt ik duisterde…

allebei Een gebroken hart Alles vernietigd Wat was zuiver en puur Om hun hart Bouwden zij een dikke muur Ook seksueel raakten zij Geblokkeerd Van haar hoefde er niemand meer in; Dat voelde verkeerd Alles voelde Onverschillig Als de dood intrad Was zij heel willig Lusteloos zit ze in de tuin Alwaar een tuinman langskomt Op zijn ruin…

wekelijks ritje op schillenboer ’s tractor die van huis ons tot school meenemen zal waar wij moeten springen omdat nooit hij stoppen wil bij een volgend glas stoken wij opnieuw naast in de tabak het vuur van herinnering waar in het stro pa zijn aardbeien kweekte in moestuin met konijnenhok struinen wij doorheen de heg terug naar de ruïne…

Deuren knarsten en vensters vielen uit het slot gebroken ramen hingen scheef in hun schanieren en anders blies wel de wind overal door kieren hier en daar lag het service op de grond kapot de oude tafel stond scheef gezakt op zijn poten omgeven door kapot geslagen stoelen en banken de holten vulden zich met klagelijke klanken iedere hoek bewoond…