Alle inzendingen over ruïne

De hitte kruipt over het enge pad Het alpine dorp ligt in ruïne Hier hebben mannen, vrouwen liefgehad Maar konden er de kost niet meer verdienen De wilde tijm kan je van ver al ruiken De hop hoept schril en onverstoord Geen leven meer achter vervallen luiken De krekels hebben hier het laatste woord De bron, die leven gaf, is opgedroogd…

in groen stapelen ruggen zich naar achter waartussen nevel kleeft als grijze klei aan dikke kammen de kleine ruïne is door steen en tijd van enkel voorgevel met raam tot standbeeld verworden tegen de zachtgrijze hemel grenst de kim aan gele korenvelden scherp geaderd in tinten en zo een hoogte kleuren de stroming kent blauw ruisend…

Nu is de tijd voor oude heerschappijen; Vermolmde staten wanklen - de Commune Zal rustig rijzen uit de roeste ruïne En zal een rijk zijn van de ganse aarde: Herberg voor volkeren, verlost van wallen, Bewoners van de veilge hemelhallen En in de ogen Gods gelijk van waarde.…

Zwartgekleurde zilverdeeltjes omgezet in sepia Een ruïne onder wolkendek op ruige, vormeloze grond Hoewel amorf, glooit soms gesteente heel bescheiden als jonge buste koersend op 't mooi gewelf Sepia qua kleur maakt herfstig zon verlicht opeens veel minder waar contouren zich scherpen De binnenplaats wordt streng bewaakt door een gebeeldhouwde…

ontvluchtend haar dochters meesleurend uit kruitdamp gehulde ruine stad bedreigd onbeschermd zag een bloedbad haar grens was bereikt hartverscheurend velen vluchten richting route grens rennend door bossen over weiden probeerden geweld te vermijden zelden zichtbaar tsunami van mens andere staat ver weg van haar grens voelde zich machteloos…

Nog eenmaal waar de landelijke wegen elkander kruisen in het lage veld, de holle wilg over het water helt en ruine pluimen in de wind bewegen. En waar het stadje rijst boven de wallen, beveiligd binnen die vertrouwde wacht, en waaromheen de brede biezen, zacht en zijig, op het gladde water vallen.…

Een maand voor onze lieve vrouwendag Geldt vlakbij Beek en Donk op Eyckenlust Voor alle poezen absolute rust Geen krolse kater die 't domein in mag De lockdown heerst hermetisch overal Geen bronstig ruin, noch reu of everzwijn Alleen de merries mogen op 't terrein In quarantaine na het Hengstenbal Zo droomt de poes op wereldvrouwendag…

Oorverdovend mooi klonk het toen het doorzichtige anker op de straatstenen uiteenspatte, zodat de ruïne het luchtruim besteeg. Zich langzaam mengde met alledaagse wolken. Je wist hoe laat het was. Je had dit vaker gedaan. Morgen zou je het puin wel ruimen, uiteindelijk je koffers pakken, doorgaan.…

Waardeloos, Kon ik er maar voor zorgen, Dat dit gebouw geen ruïne wordt Maar een gebouw om van te houden En behouden Voor het nageslacht. Heeft iemand daar wel eens over nagedacht!?…

. - Verloren, lang, 't geluk van hen te dienen, Zie 'k, vreemd en onverschillig, mijn ruïnen, En zonder wrok om wat ik heb geleden; En zonder bitterheid en zonder schreien Voel 'k, zacht als 't stof, 't verlangen op me glijen: Uitrusten, vredig, bij toch lief verleden.…

Wie kent hem niet Sint Elooy onder de echte paardenliefhebbers nog steeds aanbeden en aangehaald heilige bisschop met smidsverleden vandaar ook patroon der smeden Die ruin ros en mens laat delen via tal van vaste formules van zegeningen gaf zijn naam aan de aanpak van nagelgaten eerbiedig Sint Eloois-evel geheten Tot ons gekomen via onzichtbare…

Er zullen heel veel mensen, overal vandaan komen, om de kale ruïne gade te slaan, dromers, lezend in het boek van Victor Hugo: - Dan denken ze de oude basiliek te zien, net zo machtig en zo prachtig als ze was, een ode die voor hen oprijst als de schaduw van een dode!…

Soms kan op 't berglandschap de zon niet schijnen, Dat kleine ding, zoek onder wolk-ruïnen; Dan 's morgens staat, bij donder van lawinen, 'T kosmisch sonnet van kleuren en van lijnen: Grens tussen blauwe, onwereldse kwatrijnen, Hangt smal een wolkenstreep, geel als lupinen; Omhoog, omlaag wijzen, aardse terzinen, Sneeuwtoppen rood, en glooiend…

Ik slaap dag en nacht in de ruïne, het denkbeeldige paleis dat ik zo graag voor jou wil realiseren, de wijnkelders, die ik het liefst tot het einde van ons leven goed gevuld zie, shit!, ik gun je absolute zorgeloosheid, maar vooral mij, naakt en beminnend volgens je idealen.…

Eens de droom van een onder- nemer die tijdens de bouw trots met zijn gezin rondliep, ik zie ze gaan, ze zijn ge- storven, de ruïne de stoffelijke rest van hun droom staat er nog, misschien zijn er sporen van de familie; een eerste steen, tekst op een tegel, een stuk gebrandschilderd raam.…

Er weerklinkt geen samenklank, eentonig raast de wind van alle kanten drukt op de resten van de beschaving, het slechten van de ruïne is het enige dat telt. De wind heeft alle tijd, zijn onderste steen wordt over de wereld heen gedragen, houdt zich op de vlakte door ervaring platgeslagen, maakt hem meester en overwoekert hem.…

In een ruïne vond ik sterven, dynamiet in een grot en weerlichtkrachten om te bloeden uit het oog, aan vissehaken, hakenkruisen kruisen, drie op Golgotha neem terug, het varken dat ik ben, de sloot die stinkt naar rattegif, verdronken in een dode poel als een omgekeerde tor spartelend met zijn pootjes in een putemmer vol met bloed…

waren het korenhalmen vaders en mannen neergemaaid vrouwen moeders en kinderen in gods heilige huis gedwongen worden niemand en niets ontziend opgehokt verbrand en opgeblazen het dorp en haar mensen zeshonderd tweeënveertig in getal worden in ijziger dan ijzige ijzigheid vlammend de toekomst ontnomen in van sadistische salvo’s de ruïne…

ik bespan mijn koets met schimmels, ruinen en een zwarte hengst ik tuig ze op, zwaai en juich maar als ik aan de leidsels trek hoeven spatten vonken uit de straat als de koets zich langzaam in beweging zet, nog draven ze gestrekt, ik kijk niet om zeg me waarom we slaan op hol en stijgen langs ogen vol afgrijzen bolle koppen nokken…

Ruïne Bleyenbeek ---------------- Bouwval Bleyenbeek Vol ijver gerestaureerd. Verlangen naar toen. Het Lange Ven ------------- De bossen gerooid, De slenk van het Lange Ven: Herschep het landschap. Uitkijktoren ------------ De uitkijktoren: Weids zicht over het Maasland. De kerktorens wiegen.…

zomer te vol is de winter te leeg de herfst niet wil kleuren lente beloftes niet vervult Dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik naar het vijfde seizoen Aardbeving Toen mijn aarde beefde werd dit op de schaal van Richter niet geregistreerd stonden er geen koppen in de kranten werd er niet voor mij gecollecteerd Ruïne…

In Mesocco een picknick op de ruïne geflankeerd door hellingen steilte, turend naar verten en ijlte. Hoe tussen gras, en je schoot, vermoeidheid, je altijd alert, zorgend, zoekend vertrouwend genoot en hoe we dankbaar aan het eind grinnikten, blij met een bus, een bord en een bed.…

de planten in de tuin heen en weer Ze vraagt zich af wie haar zo wil zien Ik zelf heb geen ideeën meer Hoe ik de dam van mijn eigen meer moet zijn terwijl het al overstroomt Hun die zijn verbinden ons, omdat ze ons mogen ontvangen en keuren onze omgeving af Ik zie nu pas hoe mooi de naakte boom is die ik toen ook zag Hoe afgebroken een ruïne…

Mag mijn leven, door mij geleefd, een ruïne lijken, help me dan, om verder te kijken en hoop te koesteren. Want mijn leven ligt overhoop en al zit ik met mijzelf dusdanig in de knoop, ik ontwarrel de zaak als het even kan, ook al ben ik als de dood zo bang.…

gesneven onder hagelvuur en schoten een damhert en een reebok die bezwijkt onder 't gewicht aan één muur in zijn kot Bij zomertaferelen op de velden waar edelen bij Egmond aan de Zee op jachtterreinen hun trofeeën telden en men een zotteklap uitdeelt of twee Daar kwamen Belle en Rebelle nader geruisloos op een merrie en een ruin…

piemel Hoe pluche kinderonschuld omhult We uitkijken op vlinders tussen de vlinderstruiken, de vijver die rimpelt door roze visjes, een kikker zien zitten op een steen We 'n Afrikaanse zanger beluisteren hartstochtelijk Frans zingend, omdat Frankrijk zijn land nu We dan in een verzonken gebied wandelen Nu een wijd weiland waar een ruïne…

een doorleefd verhaal net als een opa op dat bankje in wiens vertrokken rimpels je kunt lezen dat hij daar in dromen van toen zit rond te varen ze verraden misschien waar hij wil wezen z’n verleden een andere wending geven de hem ooit opgedrongen woeste levenszee alsnog proberen te laten bedaren verval spreekt soms zo’n heftige taal de ruïne…

mijn fietsenschuur lijkt wel een ruine dat is geen gecastreerde merrie maar een tikfout omdat dat niet eens toevallig functioneel is dus mag ondanks enkele muildieren die zich aan die steen blijven stoten. De lijn is open, pak die telefoon! We zoeken een heel erg prachtig dier! Het rijmt op staart en ook op maart!…

Hier maakt men constant zouteloze grappen de griep is daar, vergaat van lieverlee snelle jelle kluunt met max verstappen bij bredero, ruïne aan de zee Het land van saeftinghe achter stavoren valt droog, ligt braak, verzwolgen onder duinen 't ros van tonningen dringt zich naar voren om langs de kalme vloedlijn te gaan struinen hier…

Aan de lange lijn gekoppeld waar het zware schip aan drijft; druipend van het zweet dat droppelt langs hun lenden oud, verstijfd; Willig trekkend aan de stangen gaan twee ruinen, bruin behaard, hunne stille slentergangen, een van stap, langsheen de vaart.…