Netgedichten

netgedicht (nr. 49.970):

Drinkbaar ?

Er weerklinkt geen samenklank,
eentonig raast de wind van alle kanten
drukt op de resten van de beschaving, het
slechten van de ruïne is het enige dat telt.

De wind heeft alle tijd, zijn onderste steen
wordt over de wereld heen gedragen, houdt
zich op de vlakte door ervaring platgeslagen,
maakt hem meester en overwoekert hem.

Wachtend op de bel van een nieuwe ronde
waar de wind die geen rustplaats vindt
maar doorblaast tot ook de laatste steen
met de grond gelijk wordt gemaakt.

Zo zijn meeuwen onze zwervende zielen,
bevrijd en laverend op de vleugels van het licht
komt na de zondvloed alles weer tot leven, en
gloeit de laatste steen op in een middagdicht.

Begrip van eeuwigheid gaat het verstand
te boven gekluisterd aan de dood vleien
we met de dingen die ons dierbaar zijn
drinkbaar met teugen van de doorbloede wijn.