Al die dingen
De geel-oranje bloemenzee
in jouw tuin
Je opknapbeurt boven,
de gordijnloze badkamer
Je schouders die aandacht
krijgen na zoveel gedaan
Ons praten op de bank
over een knuffel piemel
Hoe pluche kinderonschuld omhult
We uitkijken op vlinders
tussen de vlinderstruiken,
de vijver die rimpelt
door roze visjes,
een kikker zien zitten op een steen
We 'n Afrikaanse zanger beluisteren hartstochtelijk Frans zingend,
omdat Frankrijk zijn land nu
We dan in een verzonken
gebied wandelen
Nu een wijd weiland
waar een ruïne van een kerk,
'k je vraag over de kerkklok,
hoe vaak je die hoort in je dorp
En ik die 's nachts zie
precies te krijgen
wie en wat ik wou
En hoe dan het graf
van mijn zoon plaatsen,
dat ik bezocht op de terugweg?
Toen stoorde de muziek even,
wilde 'k een andere zender,
liet het desondanks zo
De behoefte dat op te schrijven
Maar ook te kunnen laten,
oplossen zoals alle gedachten
bij yoga,
zie ik mijn gestalte in de spiegel tussen twee gordijnen
Geplaatst in de categorie: mystiek
Verbazing
92
Geef je reactie op deze inzending:
Ook Zwijmbel dank. Ook ik weet weleens niet wat ik van iets moet vinden en onthoud ik me van commentaar, misschien later dan, denk ik, gaat iets dagen, soms niet
onthult'. Dichten is toch vaak dingen comprimeren. Wijdlopig praten is meer
voor talkshows. Beheers je dus!
van moet vinden
Het is een potpourri van
kleine dingen
Des dagelijken levens voor
jouw ogen
Wat is de quintessence,
is 't ongelogen,
Waar dient dit alles toe,
is het een zingen,
Iets wat jouw hart en ziel aaneen doet binden?
Ik zie er, excusez Ralameimaar,
Geen been in, noch een sprankeltje mystiek
In het gewone...is 't voor elkerlyck?
Maak eens een ècht vers,
dan is 't zonneklaar!