Netgedichten

netgedicht (nr. 71.548):

DE ZEGGINGSKRACHT VAN VERVAL

het nieuwbouwhuis modern en fijn
zal in de smaak vallen maar voorlopig
zullen haar jonge muren nog geen
verhalen uitstralen of vertellen

die eeuwenoude kasteelruïne
zal met haar restanten
in sprekende beeldtaal schillen
fantasie bij menigeen afpellen

bij het zien van dat iele boompje
met haar jonge twijgen zal je blik
vaak snel naar de schoonheid van
die oude getekende boom uitwijken

haar bast is niet strak ongetekend kaal
nee zij is een persoonlijkheid
die ons toespreekt met haar schors
noestig soms timide een beetje nors

maar ze heeft een doorleefd verhaal
net als een opa op dat bankje
in wiens vertrokken rimpels je kunt lezen
dat hij daar in dromen van toen zit rond te varen

ze verraden misschien waar hij wil wezen
z’n verleden een andere wending geven
de hem ooit opgedrongen woeste levenszee
alsnog proberen te laten bedaren

verval spreekt soms zo’n heftige taal
de ruïne de boom opa op het bankje ongewisheid
over hun exact verhaal is hij de enige die iets
zou kunnen vertellen maar hij zwijgt als die anderen

en neemt het beleefde gegroefd in z’n graf mee