Netgedichten

netgedicht (nr. 71.546):

Kniel voor mijzelf?

Onze geprezen ziel
sterk of zwak tot
aan de Achilles hiel
gemeenschappelijk

gebruik van riten en symbolen
oneindige creatie van de geest,
vaak gestuurd in kwetsbaarheid
een troost of eeuwenoude vloek,
is mij om het even, een bestaan

tussen uiterste polen, de
draaikolk van de realiteit
de queeste van verlossing

die ik zoek, altijd komt de
spiegel van vergankelijkheid
voorbij, even lijkt alles verloren
van het zelf, het dubbele herkent
z’n eigen proces, opnieuw geboren

als overlevende kracht, wil ik niet
met het bovenaardse te delen,
evolutie in één wijze les waarin ik
tijdloos voor opensta, hoef ik

alleen voor mijzelf te knielen,
met die ideologie is goed te leven.