Netgedichten

netgedicht (nr. 20.677):

Mijn ruïne

In de ruïnes van mijn bestaan
verstikt tussen gangen en muren
waar geen adem gaat, in of uit
heb jij de schatten blootgelegd
ooit verborgen, onbedorven

zonder ooit in twijfel te verkeren
graven in het mulle zand
doorzien van pure bodem

jij, archeoloog zonder vrees
gewapend met de scherpe blik
steek je dwars door mijn hartvlees

mijn bloed is zoet van liefde
en waait in zachte vlagen
verneveld in jouw ogen