Alle inzendingen over ruise

deze regen verzuurd verziekt zinkend langs kundig afgeknotte bomen zijn zalvend ruisen snijdt…

haar, de hogere vorm van puur stoffelijke individualiteit, en stel eens te meer vast dat enkel echte liefde maakt dat door het kauwen en herkauwen van korrels hard zand de uitwendige verschijning van de ruis interfereert met een vluchten en weerkeren van materie, en zich zo alle ruis weer zelf opheft wat maakt dat je helderder ziet dan…

lig ik in het zachte gras In het ruisen van het water schrijf ik mijn gedichten……

een baan van licht en golven worden zilver - schubben van een vis er is sprake van ruisen regelmaat en oorsprong zl 040606…

golf na golf: in het bed van schelpen ruisen ze uit Foto: Dre Vansteenvoort, portfolio: http://bit.ly/dWSMnj…

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duistren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

vol kleuren geluid inplaats van ruis onbewust en op gevoel vind ik weer de zuiverheid…

Prijs de dag niet voor het avond is werd me altijd gezegd, nu is het avond en we treffen het dus niet slecht, want de bomen ruisen, de vogels fluiten, het gemaaide gras geurt het avondrood kleurt. Wat wil een mens nog meer?…

Zij hoort de Noordzee en zijn ruis. Zij leest het landschap rond het huis. Slagveld van spetters op de ruiten.…

Bomen ruisen luid: dit heerlijke ogenblik vast mogen houden... Al meezwevend op de wind hier lang blijven rondwaren...…

‘t ruisen van jouw moeders bloed zal je nooit meer horen haar pijn & levensgroot verdriet zijn jouw besef voorbij…

breng de zee haar ruisen rollen donderen beuken haar zuchten onder één dak samen zing dan zing de zee…

In eindig licht zie ik de ondergang bewegen van verlangen naar de dood en stilte sneeuwt haar wonderlijke zang: “o dwarreling, gebrek aan deel of nood, het ruisen van uw wit vergeet ik nooit”. En handen plooien rust in de handen. En aarde onttrekt zich aan de landen. En zeeën ruisen als een zijden kleed.…

Schreeuwen de meeuwen niet van wanhoop En is het ruisen van de branding Niet het kolhalzen der zee? Nee ik ga niet me je mee Ik blijf hier waar ik aan land ging.…

Schreeuwen de meeuwen niet van wanhoop En is het ruisen van de branding Niet het kokhalzen der zee? Nee, ik ga niet met je mee. Ik blijf hier, waar ik aan land ging…

Op het platteland van Vijfhuizen hoor je de bomen nog ruisen. Ze zingen heel zacht: "Weet jij dat vannacht de populieren gaan pluizen?"…

nog voor luide stormen hun ruisen en geraas drenken in stilte en naadloze zwijgzaamheid blijkt tegen het vallen van de avond het hart nog het meest gehavend…

nu het gewicht van wolken jou blijft verdringen warmte zich verstopt achter de wrede nacht ben ik woordeloos in het ruisen van de dag…

daar staat hij gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind…

daar staat hij gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind…

Verlos mij van alle innerlijke ruis... Leid mij door het vuur van onbehagen... Ontcijfer de code van mijn emotionele kluis... Geef antwoord op al mijn brandende vragen...…

Daar staat hij, gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind.…

Wanneer het ruisen van de zee mij stil omringt. Alle beelden van mijn toen, in haar oneindigheid verdrinkt, voel ik eeuwigheid stilstaan in de tijd, als een vergeten liefde die tot mij zingt.…

Ik meende het niet, mijn liefste een aanraking kan meerdere betekenissen en toch is er ruis niet alleen in de verte soms is irritatie zo’n vorm van aandacht als je wil wacht ik met open hand…

zij danst lopend door de straten van mijn huis en vangt mijn zingen in het zuchten van een ruis die langzaam uit mijn longen breekt en papieren woorden van haar roze muren weekt…

de geur van hars het ruisen van de bomen een tuin vol hemelsleutel open in de wind van rode hulst en ruwe bolsters van wat kastanjes en een zoekend kind…

vallen ik draai een kleine mooie ritselende revolutie af en ik val en ik ruis en ik zing ----------------------------------------------- uit: 'verzamelde gedichten', 2004…

niet opschrijf Samen wandelen met elkaar fluisterwoordjes ruisen zacht Mijn hand streelt jou ‘t haar in de sprookjesachtige nacht…

Bij dageraad lees ik in slow motion jouw poëzie Een grote muur kruipt in het duister tot boven het geruis van esdoornbladeren Nog voor de dageraad ruisen de kabels van de lift in de verte knarst een spoorlijn Vogels ruisen met opschietende vleugels voorbij en de dag, ach de dag Op het binnenplein jammert een muzikant een…