Alle inzendingen over rustloos

Regen zie ik, mist en regen, grauwe mist en kille regen En de natte mensen lopen rustloos op de natte wegen. D'eeuw'ge veerman in zijn pontje vaart nog altijd op en neder Lange schuiten deinen langzaam en landziekig heen en weder. 'k Hoor een treurig orgel jamm'ren schorre joden klagend schreeuwen.…

Die schatten zocht en schatten vond In 't rustloos werven buiten huis, Keert bedel-arm en hartgewond Moeder, weer thuis. En vraagt, dat in het oud gezin, Hem weder worde een plaats bereid. Ik wil uw vrede en stille min Thans en altijd.…

Niet wij: maar juist daarom voelen wij ons voorbestemd Tot rustloos pogen. Gij en wij saam, wij moeten doen, Niet overwijs, niet over-koen, Naar ons vermogen. Wie waarlijk leeft, heeft in zijn hart Een onvernietigbare veer, Een stille kracht, die iedere weerstand tart.…

Stil is de nacht en lieflijk blinkt de maan; Vermoeidheid rust met zorg en vrees en smarte, - Maar liefde waakt in 't rustloos kloppend harte, Zij, zij-alleen kan niet ter ruste gaan! En waar legt Gij het lieflijk hoofd ter rust? Melieve, waar spreidt u de slaap haar bloemen?…

Stikkend heet is ‘t hoe ze blazen, schuddebollen in het gaan en naar ‘t steken van de dazen rustloos met de steerten slaan! Ach! die weien wederzijen met des veulens wild gedril, en die lange bomenrijen, waar geen einde aan komen wil.…

Langs de wegen, vroeg en spade, dolen wij, op Gods genade, dorpen in en dorpen uit, tot ons, oud en onverdroten, eens de slagboom wordt gesloten die ons rustloos zwerven stuit.…

de ramen open Ga de straat op, schrijf het op elke muur overdag en als de klok slaat op het avonduur doe je best en roep het van de daken en fluister het, als wij slapen, als wij waken liefde dat is een blijk van waarheid en van trouw 't-is de liefde, het geheim tussen man en vrouw De mens verwoest wat kostbaar is en kermt terwijl hij rustloos…

Ik zie je handen rustloos zoeken en verstranden in ’t doelloos uur der lege dagen, of heel je tenger wezen half opgerezen gebogen naar de schemering aan ’t lezen, waaraan gedachte geenszins hing; de losse vellen, vogels lamgeslagen vervlarden op de grond.…

Welk een onafzienbaar end Hebt gij rustloos afgerend, Zonder pleistren, zonder pozen, Over dorens en langs rozen, Onverdacht op weg en spoor, Tussen klip en afgrond door! Vijfentwintig jaren lang Holt gij met gezweepte gang, En vergeet uw span te stallen, Door wat noodweer overvallen! 'k Zit te duislen van d'orkaan...…

- Of in wat vergelegen hoeken Der aarde moet mijn rustloos hart Haar schone Heerseresse zoeken? Dan vlieg ik sneller dan een pijl Naar u, die mij ontzichtbaar griefde; Of als een snelgewiekte duif Op lichte vleugelen der liefde. Hoe schoon zou die verrukking zijn, Die mij dan telkens werd geschonken!…

De boze keer' Naar 't rustbed weer, Dat hem der wroegings spokenheer Des morgens deed ontvlieden; Al heeft hij aanzien, schat en macht, De slaap, waarnaar hij rustloos smacht, Wil hem geen laafnis bieden. Ja, troosteres En rampvoogdes!…

Is niet beter 't lot van wie in zijn cel Al de ijdelheid zag van zijn bont bestaan En heeft met machtige handen afgedaan Wat kort bekoort en laat rustloos gekwel?…

onstuimig meer, wiens rustloos golfgewemel Dooreen woelt, hotst, zich-zelf verslindt, Waar schipbreuk woont en vreze, en 't starlicht van Gods hemel Geen spiegel voor zijn stralen vindt!…

Nimmer, dacht ik, ziet mijn oog hem weder, Die mijn steun, mijn leven was en vreugd; Hem, wiens liefde steeds zo trouw en teder Voor mij waakte sinds mijne eerste jeugd; Die zo gaarne 's levens moeite en zorgen Torste, indien dit mij verlichten mocht, En steeds rustloos, van de vroege morgen Tot de avond, mijn genoegen zocht; Die me…

Gij, de een'ge die mijn rustloos hart hebt voelen kloppen gelijk een zoete last aan 't eigen vragend hart: gij weet hoe 'k machteloos weende, en - hoe de doop der droppen U heilig miek van mijne smart.…

Die spierknobbel met kleppen waardoor 't bloed moet spuiten, die rustloos vijftig, zestig jaar kan slaan, en soms opeens uiteenspat, als een vat in duigen. 't Is heus wat anders dan zich laten baren; men meet de dood soms na, bij vol verstand.…