Alle inzendingen over schaduw

In de schaduw van de dag is het stil en donker. Als toeschouwer van het leven sluit ik mijn ogen. Gevangen in een web van angst onder een nevel van verdriet voel ik mij eenzaam en leeg. Ik adem, maar ik ben er niet.…

Voor het blonde meisje schreef ik dat ze meer dan schaduw was meer dan een kus of nabijheid van een een troostende aanwezigheid Wat kon zij anders doen dan mij achterlaten in een ver land met vage herinneringen aan hoe het ooit tussen mij en haar begon…

De zon zit laag als een steile helling werpt zich schaduw op de muur vogels komen baden op mijn platte dak rennen rennen op en neer het kan niet meetkundiger meer…

Warme handen strelen donkere ogen kijken de mond zwijgt waar de fluistering van mijn schaduw de wolf een lied zingt in de stilte van jouw schrijven…

Een open vizier struikelt over schaduwen maar blijft rotsvast vertrouwen op merites dat net behoud vangt.…

ik schep deze letters in de schaduw van mijn hand het blad is met naakte maagden gevuld al maar meer vervliegend in droog blauw een zilte traan valt te laat uit aardse dauw…

wat ik met jou deel maakt van verscheidenheid een leefbaar geheel soms splijt het hart, is ver even in de einder * ik reik de hand als mijn schaduw toch weer is geland…

uit je schaduw stappen over grenzen durven gaan dat wil zeggen je bloot geven aan het zonlicht en zoveel meer je stelt je kwetsbaar op en krijgt klappen als klinkers tot je AU zegt…

het bos kent alle uitgewaaide geheimen zijn schaduw verbergt hoop en spijt een stille heuvel een loslopende hond een dode boom met ingekerfd verlangen…

Waar ben je nu als wat je bent Wat te zien is is niet gewend Vervaagd door het verdwijnen in de mist Misleid door je schaduw heb ik mij vergist Je contouren leken zo sereen En toch de wolf in schaapskleren als vroeger en voorheen…

flarden van geest verwant aan mijzelf banen zich wegen dwarrelen schaduwen schilderen krullen als zijarmen van het licht op een lege namiddag in het luie achteraf van mijn buitenpost…

schaduw prijkt in kleur voor nieuw geboren geluk niet dat zij eerder zo fragiel aanvoelde toch is het vers net uit het ei gekropen danst de zon nog altijd daar waar zij geboren werd…

De zon was vandaag mild en verlegde de schaduw, ik kon er wel niet bij.…

trage woorden tillen je uit de tijd achter ze gaat een stiller leven schuil niet verder weg dan de schaduw achter het kampvuur het nabije was nog nooit zo onbereikbaar…

Zij zou je zo graag willen helpen de draad te vinden naar je bestaan de knoop ontwarren totdat de schellen van je ogen vallen en de schaduw van ‘t verleden in de zon is ondergegaan…

tussen kieren van stramme bomen het metalen krassen van de kraai tussen brisante vuren en schaduwen die verschuiven wacht in tijdloos licht de taal op een teken…

over velden met blauw bloesemend vlas worden schaduwen van de zonsondergang langer de beek legt de wortels van de oude boom bloot ik denk alles dichtbij weinig is onwrikbaar…

Een vliegtuigramp, een gifschandaal, een storm Een aardbeving, een nieuwe Sinterklaas De zwaartekracht en een kristallen vaas De schade vorig jaar was echt enorm Maar wie echt een grote schadepost wil ijken Moet de Mayapolis nog maar eens bekijken…

Daar komt de maan en groet mij als een vriend En nog een derde duikt daar op: mijn schaduw! Mijn schaduw en de maan! Bij God, twee stille Gezellen – en geen droppel drinken zij! Mijn schaduwbeeld beweegt zich zoals ik, Bleek is de maan – Gezellen, ’k heet u welkom. Nu laat ons zwelgen tot de lente bloeit.…

* uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht * voor het laatst keer ik dat wat komt de rug toe wat zich nog zal aandienen is reeds telkenmale geweest sluit ik dan de ogen of verblindt de verwachtende werkelijkheid het nog verder zien dan de kim die de polsslag van het moment…

Iedere ervaring in de herinnering opgezogen en opgenomen in de kern van jouw kracht, jouw inspiratie en nieuwe dromen, die als hoop uit de schaduw komen en als beloftes weer zullen bloeien in het licht van dit nieuwe jaar.…

Bladeren spelen uit twijg ontwaakt schaduwen in niets ziende ogen lispelen een lied vol mededogen nu het beeld zich aan hun schaduw raakt Het groene kleed dat marmer siert geeft het doods grimas een lentekleur het koud witte lijf de valse fleur van bloeiend leven dat welig tiert Haar handen plukken het mossig bed krabbend als verdriet…

niet je loopt een droom in de spanne van ontwaken denkt aan liefde je koopt schaduw van de zon voor een goede prijs dat wel -------------------------- uit: 'Glazen jas', 2007.…

men sluit elkaar dan in de armen en tracht te delen in de immense kilte geen mens ontkomt aan schaduwen van het bestaan het nodigt ons ook uit, elk op eigen wijze, met de naaste verder onderweg mee te gaan…

Haar naam is de mooiste van iedereen, zingt in mij alle dagen, draagt mij door de schaduw heen, antwoord op mijn vragen. Ze is de zon en maan gelijk de sterren aan de hemel. Zij is het die mijn angst verdrijft, de hartslag in mijn leven. Ze is de mooiste die ik ken. Niemand kan in haar schaduw staan. Zij maakt mij tot die ik ben.…

honger knaagde zijn bekend gevoel zij wist van arm en rijk en in oplichtend donker van een niet verkochte stok droomde zij haar sprookje in de schaduw weggestopt vol flakkerende beelden hoe buiten toch het feest van binnen werd…

Langzaam dromend dwaalt ze overal met puzzelende gedachten op zoek naar de schaduwen die niet meer willen wachten en naar wie ze kijkt in alle wintergedachten en vragende gezichten die haar kou dichtbij verlangen…

Nu ik door jouw ogen dwaal als door een bos waar ik geen duisternis meer van schaduw onderscheiden kan Waarschuw jij me voor de wolven in het struikgewas En toch, het enige dat ik zie zijn zwarte schapen en een volle maan…

De zon is een oog in mijn verlaten dromen waar ik zoek naar de silhouetten van eenzame dromers die blind blijven als ze ontwaken in de hel die hen alleen in de schaduw van hun dromen nog inspireert…

Waar mijn geest door duivels aangetast zich losmaakt van duistere illusies zwerft zij langs zonverliefde paden, waar schaduwen levensvatbaarheid verliezen sterf ik in pure helderheid…