Alle inzendingen over schaterlach

Wat is dat toch, die onbedaarlijke schaterlach opborrelend vanuit mijn maag, langzaam omhoog kruipend naar mijn middenrif, zich een weg zoekt naar mijn keel langzaam met een bulderend geluid zich openbaart vanuit mijn mond, het niet meer kunnen stoppen er een onuitgesproken slappe lach aan overhouden, die zodra je de beelden in je…

Haar stoel staat nog bij het raam twee handen op een verschoten leuning plukken nog steeds in het niets het tapijt waar voeten rust vonden is versleten, verbleekt en wel kleurrijker dan het laatste mooie boeket rozen haar schaterlach en ondeugende ogen worden gevangen bij het sluiten van de lange velours overgordijnen die de grond net niet…

Over leuke dingen, over minder leuke dingen, serieus of schaterlachend, ik wilde domweg met je praten, maar je bent er niet meer, en dus schrijf ik je deze woorden, in de hoop dat eens op een keer, ik je weer kan vertellen wat ik je vertellen wilde, want ik mis je zo!…

in onvoorspelbaarheid stond je vooraan je was de lach, je was de traan Zo fijn weer even terug in de tijd terug naar de schaterlach en de absurditeit ja, er is nu rust voor in de plaats gekomen maar je hebt de kleur uit ons leven meegenomen Ik moet mijn leven weer opnieuw inkleuren....…

De zon blijft verbazen met haar schaterlach Straalkracht 10. Zoals ze de eeuwig bezongen Venus Haar roem gunt Alsof die een bron van raadsels zou zijn. Terwijl de aardse zwevers wachten op een komeet de vervulling, de blijde boodschap. Waait de zeewind dromen overhoop en de razernij slaat de romp, Klotsklots, Spoelt over het dek.…

En niemand die de lichtjes in haar ogen mist, niemand die zich in haar vrolijkheid vergist, want een ieder is aan die schaterlach gewend; niemand is er, die haar masker herkent.…

lieve mensen geef eens wat glans aan je dag doe het met een schaterlach het maakt vrolijk het maakt blij even niet de maatschappij maar gewoon echt jij al is dit het lichtpuntje van je dag vind ik dat je je prijzen mag of geef op straat eens gewoon een glimlach weg het doet wonderen wat ik je zeg onthaasten is ook een mooi gegeven dan…

geur van oleander mijn hoofd omringt het azuurblauw mijn ogen binnendringt mijn smaakt ontwaakt door stracciatella-ijs dan klopt mijn hart een warmer ritme het landschap danst dan dankt en bidt ze Als door de vroege geur van cappuccino de ranke zeilen langs de kim flaneren de cipressen hun schaduw op het plein draperen een schaterlach…

" Schaterlachend om mijn beschaamd ontkennen, doet ze mijn hart ineenkrimpen van schrik en bange voorgevoelens. Dan steekt de wind op. Met donderend geraas storten de muren in. De rechthoek breekt in tranen van zilver.…

Geluk zit in elkaar tegenkomen, een groetende goeden dag wensen al zou de regen naar beneden plenzen Geluk zit in ’t lachen van een kind, een schaterlach van jezelf geluk zit in datgene wat normaal is, want zeg nou zelf: ongeluk kunnen we allemaal wel over onszelf afroepen.…

Dit is ons T o r t e l d u i f j e s-spel en ja...het bekoort Soms stemt het droef,tot tranen toe dan weer blij met een schaterlach. Soms lijkt alles zoek,... verloren maar dan komt het terug Nu eens bent U zo ver weg dan weer heel dicht A D E M B E N E M E N D dicht bij…

Schaterlach in de box. Mijn handen waren het die je troostten als je viel je veters strikken leerden je naar zwemles brachten, basketbal Paardenstaart in je nek. Mijn handen waren het die deden wat je zelf niet meer kon je eten gaven, water, medicijnen je hand verlegden op de aangewezen plek. Loempia’s op zaterdag.…

Klasjes kinderen rennen uit school,parapluutjes werpen schaduwen over zon en regen en in het aureool van het verleden, door met hun praatjes de hemelen te bewegen wordt alles gewist, boort hun schaterlach miljoenen kleine gaatjes in de plassen die aan het asfalt kleven.…

sjalotje een steelpan vol tranen branden achter mijn ogen oude schermutselingen smelten als hete stroop boven mezelf stijg ik uit en geniet met smaak van het gerecht dat ik zojuist heb bereid de niet gevallen regen de ijle mist ik snijd plakjes van de wolken en bewaar ze in een kluis in de schemer hoor ik de schaduw van een schaterlach…

Een onmogelijke mengeling van schaterlach, gefluister en de nagalm van geschuifel, geheimpjes en ontboezeming het gelaat van een verre vriend gloeit weer op als de kamerdeur kiert Het vloerkleed draagt de stille getuigen van vertrapte illusies en een geheime wens van de hardleersheid en het minzaam buigen van knieën en het hoofd op een begerig…

zijn stervende vader wolkte leven in hem in een ultieme stoot hij had geluk, als eerste voelde hij zich als een vis in het sneller stromende water daarna ging het stroomafwaarts bergafwaarts, velen volgden hem naar de haaien hij had geluk, keerde als eerste om om gehaaid stroomversnellingen te nemen ach, wat was hij sterk schaterlachend…

Kinderfantasie bespelend... elfenbankjes Etend eekhoorntjesbrood met eikeltjes thee Kabouterstoeltjes rood en witgestipt van kleur Natgeknakt rietgras, randend het heide ven Sompig.... schaterlach kwakend kikkerlol, Slisssss glijdend grijsgeruit addervel Plekken vol... dove, brand en gewone netel Ik wil hier blijven, nooit meer weg Ik hoor hier…

Verrot broeiende, stinkende adem briesend wulps hees, mij zeeziek makend deinende, klauwt zij dwaas schaterlachend haar lange nagels onbeschaamd, triomferend diep zwart in mijn hart en ziel.…

de as van rotsen zijn thans m’n naaste familie ze vertellen over de dinosauri helaas hun kennis der historie kan ik niet overdragen, daar de bovenwereld niet de taal van zand en as verstaat m’n vrouw ligt op het strand met ‘n vriend die ik niet mag ik stuur de mieren op hem af hij springt gaten in de lucht ergens klinkt m’n schaterlach…

In het doosje van de toekomst stop ik een klein beetje geluk geschreven letters vouw ik dubbel en leg ze neer bij de glimlach van verwondering een heel klein plaatsje ruim ik in voor druppels van verdriet maar ook een schaterlach geeft tranen en ik leg ze naast elkaar ik zie nog een klein stukje van de bodem, daar kan mooi een beetje…

Hun schelle schaterlach klimt over ’t duin ze bewonen vol trots hun zandkastelen hebben emmers schelpen te verdelen een uit zee zwaar bevochten strandfortuin Het jonge kinderleven is nog enkel zand slechts vaag begrensd door de waterkant Hun zilte water bestaat uit louter tranen in de witte aarde gaapt het donker gat geen oog en hart voor…

Dartelend als een klein kind schaterlachend in de zon meedansend op geritsel van de wind geboren waar het levenspad begon. Buitelend, tuimelend, vallend, staan... groeiend van uk naar puber eigen weg ingeslaan. Adolescent en denkend dat ze het leven kent, verliefd, geliefd, gestorven vreugde, pijn, geluk gekend...…

Een schaterlach als met de wind, een zakdoek het eeuwige sop kiest, een sip gezicht als een visser die beet denkt te hebben, zijn haakje leeg aan de lijn ziet. Een oude man zittend op de bank, turend in de verte, een jogger die de tour gemist heeft en even uitrust op de andere hoek van de bank, naast de oude man.…

Ze is jarig zoals acht december elk jaar mijn lieve, nog altijd zo charmante Ans ‘t Mooi zijn, krijgt ze steeds voor elkaar ik zag ‘t eertijds al ik en vatte mijn kans Altijd die leuke schaterlach ha, ha, ha en nimmer een superchagrijnig gezicht Zeg nooit wat lelijks of ik kil je weldra ze is mijn lief, vandaar mijn lofgedicht Haar prachtige…

gang verstopt in een lucht van natte jassen vochtige sjaals en bont gevoerde wanten toont nog even duister en somber alhoewel het welkom warm is wensen, hartelijk en oprecht worden door de kamer gesmeten als waren het pepernoten stemmen gaan door en langs elkaar, met af en toe een glimlach langszij dan weer een schitterend ogende schaterlach…

Je schaterlach weerklinkt in mijn hoofd Schemerlicht maakt je nog mooier dan mooi Ik bekijk je, gevangen, vanuit mijn kooi Aldoor heb ik ons betere tijden beloofd Even ga je jouw weg en ik volg die van mij Onze weg in het midden vervaagt intussen Het ongeloof is de passie aan het sussen We laten elkaar los, voel: je bent vrij!…

hoe je destijds mij plotseling van mijn werk kwam ophalen met je Mercedes in een gentleman’s pak mij als verrassing meenam naar een Hongaars restaurant alwaar je de violist eindeloos sonates voor mij liet spelen eer je hem zijn welverdiende tip gaf hoe wij op de Scheveningse boulevard schaterlachend doldwaze kaarten uitzochten om te versturen…

Verdriet wordt zachter, tijd heelt de wonden Maar ik heb die tijd nog niet gevonden Ik mis haar meer, nog elke dag Haar blik, haar stem, haar schaterlach In donkere nachten en bij zonneschijn Voel ik enkel nog die vreselijke pijn...…

je ontroerde mij een fascinerend gezicht hartelijk lachen, gevolgd door schaterlachen slechts na twee dagen viel je masker ik zweeg hoe harder je lachte, voelde ik jouw innerlijk verdriet langzaam begon ik te knabbelen aan jouw betonnen muur door een klein gaatje zag ik een doornstruik, moeras, drijfzand, prikkeldraad ik gaf niet…

zag ’s nachts in bed, in haar nachtpon ’s Morgens, weer als bij toverslag ging ze giechelend op naar school Eens alleen stierf dadelijk die lach en stroomde schreiend in het riool Ze was ‘t mooiste meisje overdag zij danste als een prachtige godin Iemand die goed in haar ogen zag zag haar eenzaam verdriet daarin Verborgen achter een schaterlach…