Alle inzendingen over schuchter

Een schuchtere dame uit Schinnen Verloor tijdens 't vrijen haar zinnen Ze wist zich geen raad Want tijdens de daad Schoot haar echt van alles te binnen…

hagelwit strooit sleedoorn tere stilte op een achtergrond van schemergroen een vroege wesp vindt al op een prille meeldraad de genade appelbloesem waagt zijn eerste blik koestert nog omzichtig het schuchter rozewit…

ietwat schuchter voorovergebogen poseer je bevrijd van al jouw lagen in een ruimte die rust ademt observeer ik de gracieuze schoonheid het lijnenspel minutenlang voordat mijn potlood het papier raakt zachtjes schets ik jouw contouren de omlijning wat dikker aanzettend beweeg je onhoorbaar totdat je herboren bent…

verborgen schaamte achter haar armen zucht ze tot ze adem haalt…

zoekend naar hopend op ervaart zij juist het tegenovergestelde scènes die nog nagalmen uit 'n ver verlee waardoor ze constant in een cirkel draait waar geen eind is noch begin overheerst vertwijfeling…

Zij lonkte naar mij, zo verscholen. Haar blik scheen te zeggen: ‘Welaan!’ Ik stond daar op brandende kolen, En kon toch geen stapje vergaan. 't Hart poppelde mij van verlangen! Och God! wat de liefde toch is! 'k Vond woorden, zo schoon als gezangen, En toch bleef ik stom als een vis. Dan naderde ik zo maar gedurig. Zij spoorde…

het huis waarin ik wilde wonen was klein zo klein als het in een sprookje kan zijn van binnen oogde het nog groter dan een paleis ik hoefde er niets te verzinnen, alsof alles, ieder laagje een onderdeel van me was, rechts- of linksgewonden vage dagen of een tragisch hopen sliepen in vrede en liefhebben hechtte zich aan eenheid, het hart…

Ik dicht tegen beter weten in ik duik onder en elke keer als een bliksemschicht kom ik boven en dan zwijg ik weer maar ik kan niet stil zijn met die dichterspijn luctor et emergo dat is nu eenmaal zo.…

de schuchtere stoel naast het deftige bankstel is altijd bezet…

Een schuchter groen hangt aan veel bomen als valt het morgen er weer af…

toen hij haar schuchter vroeg weet je wel wat eenzaamheid is zei ze laat ons samen eenzaam zijn…

De zon op het dak de pannen blinken dat het een lieve lust is her en der klinken helle stemmen in de tuinen zo lichtvoetig is de jubel om het felle licht verre van schuchter springt van tak tot tak al 't prille groen…

maar van wat kunnen we beter niet vragen het voeren van de kippen sluist mijn adem door de weke aderen van deze tijd, het kiest en onthaast door het wankel gekakel van het verlangen dat mij aan het leven bindt losgeraakt van dart en pijl schraapt de eeuwige tred zich in mijn sporen voort, deze dag is niet ontheemd, het herkent de schuchterheid…

jongen, Een kruiwagen heb je nodig, Je kunt nog zo goed zijn, Maar als je niemand hebt Uit hogere kringen die je Verder helpen wil, Dan blijf je nog nergens - Vader, wat je veertig jaar Geleden tegen mij zei Is alsnog uitgekomen: Ben ver gekomen zonder De kruiwagen die jij me noemde Maar uiteindelijk toch gesneuveld Door schuchterheid…

Ergens bij de wolken, heel hoog, woont een schuwe regenboog Als de zon komt opgestegen verstopt hij zich steevast heel verlegen Ook de druppels van de regen komt hij het allerliefst niet tegen Maar als zon en regen samenkomen, voelt hij kracht door al zijn kleuren stromen en vormt hij vliegensvlug tussen deze twee zijn kleurrijke brug…

een stem aftastend schuchter verlegen werd ... jouw stem kleurrijk verhalend vertederend en ... mijn stem vragend verklarend zwijgend werden ... onze stemmen veelzeggend eerlijk blijvend…

De stap, niet meer gezet hangt bevroren in het tij dat nog niet keert doch vluchtig aan mijn zij zich schuchter bekend tracht te maken om het voorhangsel te scheuren, mijn hart te raken kloppend in een stille onstuitbare cadans glijden onblusbare lichtstralen dieper binnen troostomrand verpakt bieden ze een nieuwe kans om opnieuw…

O laat me eerbiedig u genaken, van liefde bevend en ontzag, en uw gewijde handen raken, en schuchter opzien naar uw lach: dees lippen, die schier nooit eens lachten, dit harte dat van weedom brak, ontloken, met verjongde krachten, of nauw Gods woord de schepping sprak.…

Nooit zult gij weten, lief, hoe voor een schuchter groeten Ik óprees in de nacht en waakte voor uw raam.…

Ik ben op bezoek bij een lieve mevrouw haar dochtertje van een jaar of zeven acht zit verlegen onder de tafel kijkt bedenkelijk naar die grote ruige kerel kleine Annemarieke zit stil bij mij op schoot terwijl er een foto wordt gemaakt met haar beertje strijkt ze over mijn neus en wangen ik ga er weer vandoor het meiske roept tegen…

Schuchter oranje straalt de zon fel in het oog voor een schoon schouwspel terwijl donkere wolken met gedonder wegdrijven.…

Aarz'lend tot stand Gekomen het verwijt Schuchter groeiproces Dat tot wasdom kwam Splijtend het commentaar Keer op keer - Tot op die dag - Toen ging het niet meer…

hoe ik onder een schuchtere winterzon zowaar de eerste krokusjes bloeien zag hoe ik blijmoedig verder liep, alsof het warempel al een beetje voorjaar was…

eerst nog wat schuchter zoekt de dag z'n stek dan breekt de zon het wolkendek voel ik de streling op mijn huid... de tederheid voeten uit…

Dat was het dan na een geanimeerd gesprek en een schuchtere handdruk liep ze weg hoogstwaarschijnlijk zal ik haar niet meer zien navoelen wel had haar meteen duidelijk moeten maken wat ik toen voelde…

maar omdat het zo hoort schuchter stappen we als de wind vanachter de duinen door ons leven over een vlakte die eindeloos lijkt…

Een schuchtere student uit Schore Las zijn boeken achterstevoren Z’n moeder zei, kom Ik weet wel waarom Je bent in de stuitlig geboren…

nog broze schuchtere woorden zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

schuchter licht ontvouwt de jonge dag een wakkere spin verrast een vroege vlieg ik schouw en vang mijn eigen roerselen in gesponnen woorden van papier…

ontloken woorden nog broos en schuchter zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…