Alle inzendingen over schuchter

openen zich de bloemen van de magnolia Ze zijn door zon van hun bolster ........ontdaan Het zegel van lente als door een hand -onzichtbaar-verbroken Witte sterren tegen 'n schuchter blauwe lucht ....zonder maan.…

herfstig kleuren bomen de zomer toe tussen druppels regen en schuchter zonlicht schitteren roodbruine kruinen in de benevelde lucht een schilderij om nooit op uitgekeken te raken…

de maan at de zon kleurde de wereld blauw schuchter kwamen sterren uit en verfden het blauw geel wijselijk slokte de oceaan de nacht op en gaf de zon terug aan het ochtendgloren…

In een wildernis die Winkelhof heet een schuchter jochie dat alleen samen met zijn teddybeer de jungle om hem heen aan kan opgejaagd door een moeder die 'm om opschieten vraagt zie ik me zelf als kind weer de vertederende jongen die ik was en nu niet meer.…

nog tijd te gaan als vogelvlucht op broze vleugel waren er ogenblikken was er zachte adem eerder dan verlamde woorden alvorens stilte voor avondzwijgen een stenen morgen schuchtere zon zoals zo vaak…

hoe haar passie nog altijd in me gloeit nog stroomt onder mijn verweerde huid zoals ze heimelijk in mijn takken kruipt mijn knoppen schuchter blozen doet zo blijf ik ruisen tot het licht verkort mijn blad verkleurt verwaait verdort…

zachte geluiden dringen schuchter door de eenzaamheid, ontkenning `t wordt langzaam afgebroken de ziel ontsluiten vraagt moed en geduld een bange vraag bestaat wat betekent tijd, zou dat eeuwig duren…

schuchter streelt de lentezon ruige schors van eeuwenoude eiken vanuit de diepe koele aarde sidderen levenssappen naar ’t licht een feest van pril groen fonteinen van nieuw leven…

kleren kleuren schuchter in het bijzijn van de zon grijsheid steekt vaal af tegen de muur waar zonden geen klaagzang meer aanheffen verstommen helse regenbuien achter 'n kinderlijke lach…

Uit angst geboren Door schuchterheid Getogen, Door ingetogenheid Bij de hand genomen De blik altijd Naar binnen gericht - Te bang, eigenlijk, Om naar buiten te kijken Laat staan om mee te doen, en Onder zware aardse last gezwicht…

aan de oever van de wiel fluit ik het oude zonnelied over zuster aarde en water, broeder zon en wind de kloosterkat komt naar me toe, spint haar plekje in mijn schoot ik streel en noem haar schuchter zuster poes…

zoals de winterzon weer bloemen tovert boven kleumende aarde een krokus schuchter ontwaakt uit zijn winterslaap zo warmt een vleugje lente mijn stramme lijf dans ik als een kind de winterse dag weer in…

In zijn macht fietsen zij, schuchter aan mij voorbij. Met een vader voorop die hen zegt vandaag zijn jullie niet van haar maar van mij. Wat kan ik zeggen wat kan ik doen? Morgen zullen we het maar weer overdoen en geef hen alsnog mijn verzoenende welkomst zoen.…

Kattestaarten in een sloot van een purper waarbij zelfs een distel bloost bramen blinkend zwart frambozen die bekoren hondsroos van een schuchter rood een landweg op een heuvel een helling vol van peren een uitzicht kerketorens ver…

In de doorwaakte nachten was de liefdeloze leegte schrijnender dan ooit geamputeerd van mijn demente maatje huilde in stilte mijn gewonde hart de innerlijke kracht die ik eens bezat werd mijn grote kwetsbaarheid want in de schuchtere ochtend voelde mijn kussen nat…

zolang de winter duurde en er geen eind kwam aan mijn huivering droeg ik m'n lichaam onder kippenvel verborgen toen eindelijk de lente zich schuchter toonde en ik de zon ving op mijn huid verdween goddank de taal der blinden zienderogen…

Praat me nu van lente, voorjaar vogelzang in ijle bomen Laat me nu van verwachting en belofte in schuchter blauw dromen De zon warm op m'n kalende kruin m'n tuin in eerste tooi.…

'Het lelijk eendje' nog onder moeders vleugels schuchter, schroomvallig valt niet op.... Maar wacht een wijle: haar hals zo sierlijk 'n lieflijke kop en dan die verenpracht Een zwaan... tot in haar vleugels een bruid om weg te geven In het kort: een leven als in een sprookje.…

Een schuchter groepje grut met grote ogen Kwam colporteren voor het goede doel En werkten zo direct op mijn gevoel Ik kreeg voor mijn oprechte mededogen Een zegel en een schuldbekentenis Waar zo'n kind dan weer ineens heel groot in is…

de wind zingt ijl in de statige sparren de toppen deinen mee op het rustige ritme van een eeuwig lied schuchtere vroege vogels zingen het zilver van subtiele lentemuziek in het gewijde ruisen tussen hemelhoog groen…

water slijpt steen al eeuwen druppelt tel na tel de bron zich tot een beek die eerst verborgen, schuchter, grillig, zich een pad zoekt naar het meer dan langzaam verder nog naar zee. zo ebt graniet zich terug in de natuur -------------------------- uit: 'Gaandeweg', 2007.…

ik zie het traag ontwaken wanneer ochtend schuchter door vitrage licht wimpers minnekoost als trillende libellenvleugels in de zon het duister stil naar nacht gesust de dag opnieuw geboren uit de dauw die glanzend op de lippen rust…

in alle woorden schuchter geschikt zal hij je vinden dagen verglijden onmiskenbaar het hart is te week van maand tot jaar herken dit gevoel vergeet niet te bezinnen weet daarbij ook dat je zal terugkeren nooit onbewust wellicht in een ander gedicht…

in mijn gedachten je teder strelen mijn schuchter beven elkaars verlangen weten met liefde in je ogen teder naar me toe gebogen heb je mijn passie doen ontwaken durf ik mij op jou verlaten zoetjes aan maar zo waarachtig je naam uitspreken als mijn lang verwachte…

, zei ik en als een schuchtere vogel verdween ze achter de kaasjes.…

Adagio Ontloken woorden tijdens tonen van Mozart's oorstrelend adagio nog broos en schuchter zoeken beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warm plekje In de wiegende wind en milde avondzon.…

Een beetje zon al die schuchter schijnt op een vroege merel in vrieslucht - een gebaar dat niet duurt - maar terwijl hoge bomen nog slaapvoeten hebben dringt het sap naar de stilte woorden barsten open van weemoed en verlangen naar lente. Uit: Kristallijn, p.19…

een beetje zon al die schuchter schijnt op een vroege merel in vrieslucht - een gebaar dat niet duurt - maar terwijl hoge bomen nog slaapvoeten hebben dringt het sap naar de stilte woorden barsten open van weemoed en verlangen naar lente. Uit: Kristallijn, p.19…

mij bonst het hart dat ik jou stervend ben wijl ik probeer te zien de schuchtere kus schuw op mijn wang het hunkeren van een ongedanste verte.…

de boom tooit haar tooi schuchter maar nog niet volop dood blad dwarrelt neer. winden waaien flink dreigend zwelt het blazen aan stilte nà de storm…