Alle inzendingen over schuilplaats

Sneeuw, er is geen pad. Zal iemand me bezoeken? – Dan zijn we vrienden!…

Hier zou ik willen blijven, maar ik bederf het -- met piekeren hoe.…

Ik zat in de kast, opa was dood, hij schreeuwde: gouden tand eruit.…

ik wil mijn vleugels voor je spreiden ik wil jou brengen naar de zon die zou dan jouw tranen drogen jou laten lachen ..... als het kon ik wil je pijn zo graag verzachten een schuilplaats zoeken onder de zon ik wil je troosten in donkere nachten en 't verleden vergeten ..... als het kon…

gisteren nog dook ik een schuilplaats in als vlucht voor dreigend zeer woog ik de grote woorden af met aan het tegenwicht de molensteen van het verlies was ik nog van een and're wereld waar stervelingen het niet kunnen om zo hun liefde uit te zingen om te beseffen dat die woorden vooral ook een belofte zijn…

dagen als vallende regen doch tussen de buien door de nacht als schuilplaats voor onbehuisden... met het lege gevoel dat ontheemden eigen is tast ik op zoek naar tederheid vooralsnog in het duister goddank wijst iemand die Braille beheerst mij de weg naar het ochtendgloren…

De krassen in mijn ziel Die mij tot stilstand Brachten, hebben Na jaren van zorgvuldig Wachten hun voor niemand Zichtbare schuilplaats Verlaten - Vannacht hebben ze Zich met mijn nagels Als ets-naalden In mijn gezicht gegrift, Zijn de verwondingen Zichtbaar geworden op de wangen Van mijn bange gezicht…

Ik weef voor jou een kleed van gevallen tranen blonde kinderlokken en duizenden kusjes Ik maak een troostkleed vol liefde voor verdrietige dagen in zachte opbeurende kleuren warm en veilig Een schuilplaats voor de wereld waar ik altijd bij je ben ook als mijn armen er niet meer zijn…

Over de liefde van God valt niets te zeggen – ze is een zegen.…

De poes loopt terug, stap voor stap in haar eigen – pootjes in de sneeuw.…

In de zitkamer woont de oude familie -- in pronkportretten.…

Ze kleedde zich uit, onbezorgd of ze iets zou -- willen verbergen.…

Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken nog eenmaal de totaal witte kamer, jij, ik dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal de kamer wit maken, nu, nooit meer later en dat wij dan bijna het volmaakte napraten alsof het gedrukt staat, witter dan leesbaar dus nog eenmaal die kamer, de voor altijd totale zoals wij er lagen, liggen, liggen…

Het blikveld mag breed zijn, de geur zwaar van warm gehouden planten en het geluid dat ons omringt knerpend en schril, nog zullen we verlangen naar een schuilplaats een scheefgezakt monument, een landgoed waar onze klamme handen drogen kunnen.…

De avondschemering weeft schaduw over jou, mijn oude huis; de bomen zorgzaam om je heen als trouwe vrienden Verstolen sta ik even stil vaste burcht uit vroeger tijd schuilplaats, centrum van 't heelal, bakermat en brandhaard van verderf Gestolde dromen van een andere tijd, lichtjaren ver; geuren van vervlogen hoop hangen als verschaald…

Steekt haar spits al in herfst kastanjes half ontkleed zelfs in de kruin al kaal Steekt haar spits in het koele blauw dat onverwacht vergrijst en regen brengt Bui en windvlaag niet voorzien de plu thuis gelaten regenjas nog in de zolderkast Wij versnellen onze pas zijn pijnlijk verrast vinden een schuilplaats in het kerkportaal…

- Als vrome, die geen balling weerde, Hoe ook zijn geest zijn God vereerde; Neen, allen schuilplaats heeft geboôn, Tot zelfs die stugge Pelgrimsvaad'ren, Wier lof uw dichtrenschaar vermeldt, Wier deugd ge in uw historieblaad'ren Voor 't nakroost onbereikbaar stelt, - Wier bloed moest tuigen in uwe aad'ren!…

Maar het is vooral het kind dat zonder kik onder hem zit, daar vanouds een schuilplaats vindt, dàt is het geluk van een tafel – ---------------------------------- uit: 'Idioom van geluk', 2016.…

het bleke maanlicht werpt schaduw op wit papier van de schrijvers hand een vogel fluit nu de zon uit haar schuilplaats. Gedaan voor vannacht, het schrift gesloten en met een tevreden zucht de dop op de pen.…

onder de bomen schuilplaats voor 'n plotse regenbui Ik heb het al jaren eerder vergeleken Het antwoord schuldig tot op deze regendag Tussen spreken en verstaan 'n verschil als tussen zon en maan hemel en aarde.…

Vanuit mijn schuilplaats tuur ik de nacht in onschuldig ogenblik vervlogen de maan werpt een verwijtend schijnsel over mijn gezicht verwrongen hunkering…

ik kende iemand met een spiegel in de gang verzen vol handschrift bewoonden zijn huis hij groette mij heel even als nieuwkomer in de wijk maar ik bestond teveel uit kelders en ondergronds was mijn labyrint niets waard na dit alles zoek ik een schuilplaats met de oren dicht en graaf mijn eigen houten diepte…

wanneer een gouden gloed boven ’t verstilde gaat zweven gevleugeld leven heel teder uit zijn schuilplaats lokt om zoekend naar bessen elkaar kwetterend te overtreffen dan blijf ik reeds voor de dag begint stilstaan om te kijken wat voor moois zomertijd heeft uitgebroed…

We hadden hard gefietst de bui nog in het hangen Eindelijk een schuilplaats onder Hollands eiken hun kroon nog droog In plaats van 'praats' verlangen naar ernst in ons spreken: Er wordt gemoord omwille van de vrijheid van het woord Het hoge woord komt er uit: vrijheid.... wordt verkeerd begrepen.…

De maan betovert de stad, ik snap niet waarom – niemand ernaar kijkt.…

Weinig licht: één kaars verwelkomt de Schaduwen – van onze Liefde.…

Twee meisjes zitten recht tegenover elkaar: een gesloten kring.…

Een eigen plek een schuilplaats op het land op water of hoog in de wolken van bescheiden naar riant waar ook ter wereld wonen een mensen waarde ergens thuis zijn is meer is een gevoel de binnenwereld bij de huismus als bij de zwervende zijn wie je bent verbonden vertrouwd en welbeschouwd het fundament thuis dat ben jij.…

dooi druipt en drijft en tikt de takken los mijn tuin komt weer tot leven de vogels uit hun schuilplaats door poes even verdreven dragen zij hun lied aan 't nieuwe scharrelen en de vrijheid op 'k verbeeldde mij een winterkoninkje heel trots voor goudhaantje nog te verlegen…

Vlagen van bevroren Druppels vallen neder Op zijn uitgestoken neus En doen hem zachtjes Terugdeinzen onder Het houten afdakje Dat een functie heeft als Schuilplaats Voor natuurlijk onbehagen Het wit van zijn ogen starend naar de groene Zee van lekkernijen En het vooruitzicht van een Door hoeven ontsprongen Waterballet Doen hem…