Alle inzendingen over seizoen OR koude winter

Over het winterse landschap rustte een tapijt van pure witte sereniteit. Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

Heer Winter heeft zijn notariële akte opgemaakt, de toezegging tot een ceremonie in witte kant is geschied; balancerend tussen monnikachtige stilzwijgendheid en stille sferenmuziek van vallend vlokkenpluis voltrekt zich achter een gaasgordijn van mist in ijzige sereniteit een processie van terugtrekking en berusting: in erehaag…

als beloning voor de lange, koude winter de Ereprijs…

het is de winter die me raakt, een koude speer die ik liefst wegwerp…

seizoenen zijn als stations die niet kunnen blijven met altijd maar het komen en gaan van doorgaande reizigers zo heeft elk seizoen zijn uitzicht op momenten van verwondering de winter staat dikwijls borg voor het maagdelijk wit de lente voor kwetsbaar groen en een gevoel van groei de zomer echter geeft ons warmte en soms iets van geluk…

als een rots bood ik weerstand tegen de zuigende branding op de rand van de leegte die je in me liet tot ik kantelde en in dit dieptepunt roerloos als een rolkei in een kuil traagzaam gepolijst wordt door de tijdloze rivier verweerd door winterse vrieskou geblakerd door zomerzon seizoen na seizoen na seizoen tot ooit misschien een spelend…

Zen-slagen wonder Spreek "To be or not To be" Goed te "zijn"- "zonder"…

Sneeuwval noch sneeuwdeken zal je voelen In een der tuinstoelen niet gaan zitten om het winterlandschap samen te overzien sneeuw, dat nog vlokt, valt Ik mis je alle seizoenen in winter vooral.…

het restant, de overblijfsel van de zomer staan in schril contrast met wat ik erover wil schrijven, kleine vergaar dingetjes vallen in het niet bij het schrale gevoel waar dit seizoen op broedt ruwe regens smeken de grond om zeeën van verdriet aan te maken, armoe hangt aan de twijgen en de geur van gaan is een binnenkomer voor de late gast…

<< >> Controversy Whether tricked or not.…

winter maan in gedachten zien we ze opgaan je voelt geen angst sluit je ogen je kijkt in jezelf ik zou wel willen dansen maar het is te koud Spiker…

In een plekje van mijn hart is de tijd stil blijven staan Is de duisternis blijven hangen En de hoop stilletjes weggegaan Is de rivier zijn stroming verloren In dit ene stukje land Heeft de winter zijn intrek genomen Killig koud aan het mooie strand Een tapijt van ijs bedekt de golven waar ooit zwijgende zwanen in gleden Alle sierlijkheid…

als struikspreker geniet ik van alle seizoenen in de lente groeit mijn publiek de holle weg in de zomer als schaduwkritiek op een herfst gedicht om te zoenen in een winter lang geleden schreef ik plantaardige wijsheden…

Het ijs wil maar niet dooien De sneeuw valt steeds maar weer De winter duurt nog even Dus geniet ik nog een keer Van het mooie witte landschap Dat zo sprookjesachtig is Bestrooid met een laagje mysterie Zo zacht, zo wit en fris Het roodborstje kijkt naar binnen De winter is haar tijd Moeder Natuur heeft het goed gedaan Dit seizoen wil…

de koude herfst huilt blaadjes tot kroonjuwelen koning winter wacht…

Ze liggen liggen er onbeweeglijk winter... niet hun seizoen Bevroren in hun taal taal van hun frele lijf Ze willen dansen in het licht van zon hun warmtebron Maar zon staat te ver weg -voor hun doen- ze wachten lente.…

Lente heeft de winter van zich afgeschud en richt zich op tot een betoverende fee die haar schoonheid weer laat zien in geuren en kleuren en ontluikend groen zo zorgt zij voor lichtheid schoonheid verwondering en ontroering in dit nieuwe seizoen…

straight ahead immer gerade aus en dan ineens die afslag naar links, rechts, einde rotonde or whatever...…

de winter is mij sympathiek heeft weinig te verbloemen ontsluiert slapende geheimen verstopt in het dorre hout of onder het verstorven loof de solitair maakt blij, naakt als hij is scherp afgetekend in de ruimte doorzichtig als mijn haag onthult hij rustig wachten op leven van de koude grond haast onbespied komt 't licht in dit seizoen…

koude mistnevels ademen de bomen wit de winter trekt een bontjas aan ik ook maar dan nep!…

deur wacht de lente dit seizoen zal ook wel komen gelukkig ontvang ik knuffels van mijn lentekind dicht bij elkaar verwarmen we ons dromen dat later de deur toch opengaat de lente zal de koude verdrijven om de zomer in ons leven te brengen bedankt lentekind dat je vele ijsblokjes doet smelten…

Alle seizoenen waren harde winters. Zou ze zich verborgen hebben in dit bontjasje dat hij ooit met liefde gewatteerd om haar smalle schouders had gelegd? Zou zij zo de kou hebben kunnen weren van al die landverhuizingen en andere doden, van de angst en de grimmige wortels zodat ze zacht zou vallen als ze zou vallen?…

eindelijk is het zover deze week lijkt op de winter vroeger was dat een seizoen, maandenlang afzien, met bloemen op de ramen kolen in de zwarte kachel een gebreide borstrok van boven en wollen sokken in de schoen.…

Seizoenen veranderen steeds spontaan. Indian Summer is herfstkleurig mooi, en kondigt de geboorte van de winter aan. Dutch Summer het aanstaande overlijden. Dutch Summer is een zomers late winter. Een vreemd soort lente. Een pasgeboren naam.…

Zoals zij in de lente met fris groen de winter wegwuift en een nieuw seizoen met loof en bloesemblaadjes welkom heet, zo spreidt zij nu, om ieder te begroeten, een knisperend tapijt voor onze voeten.…

Nog even en Maart gaat op weg naar zijn staart, op weg naar het begin van een nieuw seizoen; op weg naar het licht ontneemt het straks het zicht op de voorbije dagen waarover niet veel viel te klagen wat winters weer betreft.…

ze dragen de herfst nog vaag terwijl de winter zich reeds vertaald in koude windvlagen die het nog omvattende naar zich toehaalt…

Zijn vertolking van "Die Winterreise" voelde vooral als de macht en de kracht van een lange stevige koude winter te doorstaan door vooral door te gaan en niet op te geven en door zijn vertolking voelde ik spontaan de lente, de zomer en de herfst in mij opborrelen ook mij wachtte zo´n lange barre winter maar als ik denk aan de bariton Coen…

Het is winter m'n lief Enkel ijsbloemen kan ik voor je plukken Aan raam en ruit door vorst aangeraakt Maar ons vuur heb ik Zoveel eerder aangemaakt al zoveel seizoenen geleden Sneeuwzomen hebben we plat getreden Daar onder schuilen lenteklok & madelief.…

De wind en het grauwe weer gaan over mijn hart, en ergens over een dak waar ik heb bemind; de winter wordt koud, en de struiken zijn al zwart - over een plek waar mijn graf zal zijn gaat de wind.…