Netgedichten

netgedicht (nr. 29.469):

ongemerkt

de winter is mij sympathiek
heeft weinig te verbloemen
ontsluiert slapende geheimen
verstopt in het dorre hout
of onder het verstorven loof

de solitair maakt blij, naakt als hij is
scherp afgetekend in de ruimte
doorzichtig als mijn haag
onthult hij rustig wachten
op leven van de koude grond

haast onbespied komt 't licht
in dit seizoen aan randen
van de dag naar binnen
boven het stoppelveld
hoor ik de late ganzen

hoe tegenstrijdig merk ik nu
de levenskracht, verzamelen van moed
door tijd terug te nemen
om daarna bijna ongemerkt
het leven aan te gaan