Alle inzendingen over slijtage

door de eeuwen heen hollen verkapte tranen iedere steen uit…

Men zegt de tijd heelt alle wonden en dat is waar dat is het moooie van tijd Maar wat er slijt in jaar na jaar is het bijzondere en wat ons rest is middelmatigheid.…

in de fleur van mijn slijtage sluit ik vriendschap met mijn ouder worden verzetten heeft geen zin aanvaarden daarentegen... laat een mooier uitzicht op een gelukkiger...leven!…

leven is met twee handen in gevecht aan elke vinger een ring van een vraag verstand begraven tussen duim en wijsvinger harde hand doorploegd met rimpels in de ontzaggelijke slijtage van leven…

Niet gehaald, de slijtage slag was voor niets weg niet gered, alle hulp ten spijt heen niet gewonnen de te zware strijd stil geloof is weg, net als jij, waarom? Waarom? WAAROM?…

In hun windschermen tegen 't noodweer Vielen kijkgaten voor verspieders; In hun marskramerskist geen proviand; Niet langer land van melk en honing. Het jaagt drukdoend door je bladeren, Peppels. Wijk niet voor de klompenmakers. Met groot materieel rukt de nacht uit, Langs je stammen siddert wind en geest. ------------------ uit: 'Vuur…

Langzaam sluit een gordijn en zicht op het huis verandert er bladdert verf een deur piept ergens moet wat hout vervangen. Een huis blijft huis de vorm blijft de stenen staan als muren maar ergens scheurt een barst en hoort men spanten schuren. Nog fier en trots heft zich het dak in weerstand tegen ongemak van slopende weersomstandigheden…

Een bijna Bouts-rimés naar het gedicht ~Op En Neer ~ van Ton Mijn fiets die slijt dat is een feit hij rijdt ook al een hele tijd en waar hij zich door onderscheidt is niet alleen oubolligheid maar goede kwaliteit doch nu raak ik hem kwijt. Want sinds hij weet van breuk en sleet en steeds meer kogellagers vreet (het zadel ook niet meer…

Begin was als toppunt De massa uitgedund Niet in staat te weren Tegen lang verweren Midden in de vloed Chaotisch après-tout Door slijtage verzet Een ander kleurpalet Einde van de hartstocht Aan exogeen verknocht Vooruitzicht waterkou De laatste tocht naar blauw…

slijtage hoor ik keer op keer Mijn laatste wens is thuis in alle rust te verscheiden vooral medische noodgrepen te vermijden Genoeg is genoeg Het is mooi geweest Laat mij nu maar gaan Ik ben niet bevreesd!…

op deze vloer heb ik gelopen gedanst gezeten en gestaan ook heb ik er op rondgekropen toen mijn man in woede was gegaan ik heb er mijn kinderen op gedragen gelachen gescholden en gehuild hem geboend in lengte van dagen wanneer hij bestoft was en bevuild je ziet de slijtage en de afdrukken een diepe kras van vallend glas de putten van wat…

In hun slijtage waren ze complementair. In de liefde, mekaars spiegelbeeld. Zij bleven in leven voor elkaar. Zij werd ziek en zei tegen haar schat: “Man wat word ik hier verwend”. Haar glimlach nog zo mooi, haar wang zo zacht als bij die eerste kus. Een paar uur later gleed ze weg.…

is zijn dreiging aan de onderkant onzichtbaar of soms in schimmen wanneer je die grootheid wil gaan beklimmen alsof je steeds weer tegen het onderbewustzijn opbotst waarvan je dacht dat het er niet was toch rondom de rots is daar het mysterie water dat zacht met nog groter gezag bij elke klots levert zij verandering de slijtage…

uitgebouwd met melodieën en partijen het eerste boek met trom en kleine fluiten wij speelden toen al buiten pas later kwam het grote front met twee bewegende herauten de kop stak hoog in blauw slinger nog op armkracht mijn spieren wekten veel ontzag nog heb ik alle boeken thuis wij delen in muziek het leven tot mijn rol het door slijtage…

Water is de oplossing tegen dof roest is het rotten van futloos kaal dat blauwgrijs begon zoals metaal zonder pardon tint tot rood stof Verwittig het niet met hamerslag ontzie het ijzer van kleurloosheid ook al raken de strakke lijnen kwijt juist in corrosie blinkt jaar tot dag gesprongen gaten vallen -niet te lassen in `t zwakste deel…

schittert ontstaan in licht van verlangen opent een mond witte kristallen gloren daarin sprankjes hoop passen en meten een hechtere vorm gedragen in de verorberkom tot op zonnewende kaatst het licht in lach over en weer buigt een prisma verleden tijd keert witschijn om in eindigheid vlakken getuigen van slijt in gele…

gekregen in '86 dop vervangen in '91 houder vervangen in '93 clip vervangen in '98 dop opnieuw vervangen in '02 gouden pen vervangen in '07 met deze pen geschreven in '09 alles anders alles hetzelfde ------------------------------ uit 'tellen en wegen', 2011…

Magistrale ogen verblinden mijn gezichtsveld. Ze glinsteren zoals alleen jij in mijn leven telt. Niet zoals die eenzame dagen in mijn dromen Dat je zonder kloppen door de deur zal komen. Mijn neus droomt over wat hij continu weet. Eigenlijk is het beter dat ik je parfum vergeet. Met de zintuigen door tact en tast is er hoop. Maar zo lijkt…

het wordt geen goud maar jij laat wel weer alles blinken zoals vanouds jij kunt in het magisch raken ernstige slijtage een stuk beter maken zonder pijn alles wat hapert en niet goed functioneert heeft de interesse uit jouw vakgebied in de blauwdruk van het menselijk zijn lees jij pijn en andere mankementen uit het dagelijks…

Zij schatten honend zijn waarde Met de maat van het stomme geld, Naar de factor zijner slijtage, Naar de jaren die hij telt. Zij verbruiken de kracht van zijn leven In hun harde meerwaardefabriek, En gunnen den rest aan de wormen, Als een vuile, waardloze kliek.…

daar hangt hij nu troosteloos aan een haakje kale plekken overheersen reeds zijn aanzicht resultaat van zijn jarenlange trouwe plicht in zijn rug zit al een slijtage gaatje als hij toch eens spreken kon, dat zou wat wezen verhalen die liggen opgeslagen in zijn huid voorgoed niet dat het er nu nog wat toe doet maar toch zouden sommige mensen…

Veel kan ik beslist hebben Van hartritmestoornissen Een coma, tot zowel baan- als Geliefdeverlies 'k Laat mij beslist niet (zo heel snel) kennen, want Tijd pauzeert echt niet De klok immer door, daar Een oude klok, ervaren Hangend of mooi staand Tikt met nooit tijd vergetend…

Daar is de zon wat schijnt-ie je verbergt je in het licht pakt je koffer schaduw tegemoet wanneer je weg bent valt de nacht valt wanneer je weg bent niet eens zorgvuldig slijtage is te zien er wordt gegeten gedronken gedanst twee-armigen in blekere tinten je hebt al je vingers tel maar na gegeten gedronken gedanst anderen sterven nog…

Een beeld voor mijn verleden Aanschouw ik door een waterval Wetend dat niets blijven zal Behalve in mijn hoofd Totdat ik vrij kom en slijtage Ook mijn laatste zin verdoofd... Bewust daarom dat deze vent Geen waarde hecht aan ene cent Maar toch heel graag zichzelf verwent Geniet toch van 't moment!…

Ik lig verstild in het grijze ochtendlicht ons mooie overtrek toont slijtage zojuist zag ik het najaar er voorgoed in vallen Wij, enkel nog een doorsnede van de herfst de zomers in ons zullen verjaren steeds verder bladerend achteruit Jij, die nog slaapt in de zachte trekken van jouw gezicht waarin de seizoenen sneller gaan dan ooit verwacht…

Dat zag hij in mij: de correspondentie met het water, de kleurlagen der recreatie, de slijtage van pret. Ja, iemand moet het eens zeggen. Onder water vang je veel stemmingen op. Dat gaat dan onder je vel zitten, zuivert je, gaat je vervormen. En nu straal ik op het droge.…

levende landkaart Ik word geteisterd getekend door de tijd krassen in mijn huid die mijn spiegelbeeld steeds vaker verrassen Ik word kriegel van rimpels die niet passen bij een man als ik zo jong van geest draai me maar binnenstebuiten waar het beest in mij ontsnapt door de openstaande deuren die niet altijd even goed meer sluiten slijtage…

die die kletser zo lang aan laat staan Van slijtage heeft ze nooit gehoord of wel, maar is ze ’t geheel vergeten Wordt die stoorzender ooit ontstoord ze breekt elk record al voor het eten Praten, kletsen ze is ‘t nimmer moe je oren gaan er zowat nog van tuiten Ik wil dat ze zwijgt. Vertel maar hoe met een ander exemplaar opsluiten?…

in grift of zal het laatste mij eeuwig naken een nog verdere vulling van mijn testament wraken soms, kijk ik willoos in het veranderlijke en ervaar de sfeer van het vergankelijke in hedendaags zijn zal ik opnieuw opstaan in de ouderdom, maar als immer in aanvang kinderlijk klein of is de lucht open mijn dracht verlopen en slijtage…

ik heb dit jaar (2006) enkele opknapbeurten achter de rug twee keer onder het mes er was geen weg meer terug dat heb je als jaren tellen gaan slijtage slaat hier en daar toe maar ook het dichtslibben daarom was ik in januari zo moe allemaal ditjes en datjes zo word je langzaam ouder noem het seizoenen van je leven de herfst voelt telkens…