Alle inzendingen over smelten

ver van beslagen ramen smelten zij innig samen in de branding van een lustige kust vol diepgang…

sneeuw in je ogen smelt tot blauwgroene stilte lied zonder woorden in het kabbelend water glinstert bezwerend de maan…

gevangen in het blauwe ijs het lichtblauwe ijs geen gletsjer die de stilte breken kan het smelt het druppelt maar het ijs breekt niet…

De ijspegel smelt langzaam in mijn handen woorden die geschreven zijn zullen nooit de toekomst halen als met tranen opgedroogd voor ik het wist.…

in mij smelt de sneeuw en breekt het ijs de wind verjaagt de koude drukte iets van lachen of van snikken is te horen het vallen van een steen…

Kan ik jouw hart van bevroren tranen laten smelten door je in m'n armen te nemen en je beloven nooit meer los te laten…

met open armen sta je in de ruime hemel je voeten in het zand ik kom naar je toe onze zielen smelten al samen?…

de vlam uitdagend de pit loodrecht de trots oprecht de rode was smelt onbewogen de kandelaar blinkt in zijn eigen licht…

Ik ben van ijs, maar smelt niet Ik voel geen warmte Niets voel ik, en toch ben ik jouw warmte jouw alles jouw prinses Noem me liever ijskoningin ...…

denk je vaak ik heb het gehad komt er plots iemand op je pad waar je nooit van zou denken dat diegene zoveel vreugde kan schenken met een warmte speciaal voor jou wat weg doet smelten de ijzige kou waarmee je jezelf had omhuld die maakt nu plaats voor een warme gloed die al het ijzige smelten doet...…

Smelt wat ijs op je lippen Laat licht schijnen in je hart Vind je kracht diep van binnen Maak een gloednieuwe start…

Isabella een olijke glimlach een chocolade snoetje doet het hart smelten het wikkeltje in kleine vuistjes vertelt van haar lekkere gesmikkel…

een sneeuwvlok zo zacht dat ik mijn talent om te verdwijnen in het niets misbruik om in mijn val je lippen te raken en zo te smelten op het puntje van je tong en dit vele winters zal herhalen…

Zoals de stad bruist fluistert de koningin, zo de drank stilt, smelt het donker te samen de nach, de nacht tot dan, wachtend op mijn koningsdag…

Ja nu is ze daar de sneeuw die viel vannacht smelt om de middag kijk hoe ze van de bomen ik zie het graag van nature ritselt er is geen houden aan ook al is het hartje winter…

onafgebroken nippen van het lage vastgeklonken glas gekocht voor ongerept likeur deed haar parlevinken: vloei eens in ik smelt in eigen vuur en mijn charmeur…

Ze suikert haar woorden met fluistering als ze de zin in zijn oor laat smelten waar de taal traag uitloopt en dan opstaat als een verlegen renaissance van beelden…

Je doet me smelten, Ik ben niet meer alleen.…

zweeft ijl in de lucht scheert boven water volgt alle winden tot waar wolken smelten in zee onzichtbaar voor het land…

. ************** in jouw warme schoot smelt mijn ijsberghumeur steeds als sneeuw voor de zon. ************…

Warm mistig weer drukt de zwaartekracht het dal in Bomen smelten boven boten Plotsklaps verkoeling Tot diepe dieptes uittorenen…

Het lijkt nog koud De weg voor je Het laat je goud Smelten Rivieren meanderende je tegemoet Kabbelend traag Waren we nog hier En daar waar gezichten Vervaagde…

Geluid leidt door mijn oren Je woorden verstoren Alles dat wat eens was Verdoven als dodelijk gas Alles wat ik ooit had gedacht Dat wat ik ooit verwacht Smelt weg in mijn geest Niets is meer zoals het is geweest…

De ijskap smelt het is heet tropisch de aarde warmt teveel op doen we zelf. Maar de eerlijkheid gebied het om te zeggen dat er weinig mensen klagen dat de zon schijnt.…

Kijkend naar de sneeuw wroet ik mij eronder hoop dat de stilte mijn verdriet doorbreekt als de zon de kou doet smelten neemt het water mijn gedachten mee.…

bommen vallen fluitend naar hun einde; de ontploffing, en smoren duizendmaal de kreten temidden van een brandende wereld een wereld zo heet dat zelfs het leed zou smelten…

zweven ijl in de lucht scheren rakelings boven water volgen alle winden tot waar wolken smelten in zee onzichtbaar voor het oog…

wachtend op de landing van zuinig licht dat smelt als adem hervat zonder longen te schuren warmte die ergens een bron heeft in afgesloten toestand met voorafgaande toestemming…

Ze gloeit, ik smelt (wij huid op huid). Ze wil dat ik mijn ogen sluit... Dan gaat een wereld voor me open.…

als ijs straks gaat smelten vormt water voedingsbodem voor nieuw leven als verdriet straks in tranen wordt geuit als louteringsproces leidt dit tot nieuwe levenskansen…