Alle inzendingen over smelten

als ijs straks gaat smelten vormt water voedingsbodem voor nieuw leven als verdriet straks in tranen wordt geuit als louteringsproces leidt dit tot nieuwe levenskansen…

als de wind gaat liggen en de kou uit de lucht is dan breekt de hemel open door jouw stralende lach die het laatste ijs als sneeuw voor de zon doet smelten…

met onbegrensd verlangen naar ademloos leven dat als droom ontwaakt in eindeloos bewustzijn smelten woorden tot gedachten gedachten tot besef dat het lichaam niet meer is dan een tijdelijk omhulsel van een onstoffelijk wezen…

zij komen glanzend overgevlogen onder de bloedende moeder smelt de eerste sneeuw onder wuivende palmen monstert hij de nieuwe limousine van zijn schoonzoon ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichte', 2002.…

Liefde doet ijskoud ijs smelten. Liefde maakt mensen wijs.…

bleek als de maan op ijsgebloemde daken is de weerspiegeling van jouw gezicht in haar zonnebril je staat naast mij -hoe lang nog- mijn bevroren lach kan jou niet ontdooien bereikt je niet omdat je kijkt naar haar -en smelt-…

Flarden wolken schuiven voor de maan waar ik ga waar je ook bent er is altijd een cadans tussen jouw hart en het mijne ooit, ooit op een dag smelten ze samen…

Wat weet ik van al die gebieden van lachen, wensen, schrijnen, smelten, wachten, hopen en geruisloos kwijnen, die in liefde samenvallen. Niets, behalve dan, dat je er hopeloos in kunt verdwalen en dat nog romantisch vindt ook ...…

in de nacht met sterrendruppels kleur jij het donkerblauw lilazacht je stem als zonnestralen verwarmt tranen in stille gedachten op jou blijf ik wachten tot de maan smelt in mijn hart…

op het lege veld spitst de grijze honkvaste haas zijn oren nu de sneeuw smelt worden de doden zichtbaar we pendelen tussen ontwapenende lenteanemonen en ondergronds verzet…

druppels vloeien via lijf en leden in gifgroene schoenen ik smelt Rome niet!…

ik lust je meer gekoeld gehard op smaak gebracht doordacht belegen mij ligt meer het verlokken dan het begeren reizen bekoort mij meer dan resideren ik hou van koelen en chambreren het ijs smelt ook niet in een ogenblik.…

Het is met onze ijsbeer slecht gesteld: De ondergang schijnt ook hem te bedreigen Daar hij geen poot meer aan de grond kan krijgen Wanneer de ijskap van de Noordpool smelt. Het beste is om er maar voor te kiezen De allerlaatste ijsbeer in te vriezen.…

volmaakt volledig als de sneeuwbal op het donkerrode autodak in de middagzon door de kinderen uren eerder achtergelaten onderweg naar school beweegt het zich op zijn eigen smelten voort -------------------------------- uit: 'Kleur de schaduwen', 2004.…

geel naar behoren Samen met stijve slierten haar en kroezige krullen dikke exotische zoenlippen en kromme neuzen Zodat mensenpit en bollenkern elkaar onthullen Kiezen voor gelijktijdige bloei is niet slechts keuze Van planten in verwarde storing der natuur Maar overleving van de soorten in hun cultuur Zodat van hart en ziel het ijs zal smelten…

Dit is wat ik weet Buiten is van niemand Dit is hoe ik heet Wat echt is en voort gaat is niet goed te zien want Ik leef in een zelfgemaakte kooi van ijs, wolken en verf Het zegt me is te laat Te laat voor spontane dooi Nu open ik mijn ogen en alles wat eeuwig leek te vriezen smelt.…

Ver-ontschuldigen Zwarte sneeuw verlost zich Op blanco sneeuwwit blad…

vuur voet voor voet, hand voor hand wat de draaischijf aangeeft een stap op mijn blauwe broek een hand op het gele zand het uitstel is spannend als de eerste keer, nu de andere hand op het groene gras een been op de rode tas tot ik omval en zijn huid de hitsige steekvliegjes voor mij opvangt, kijk maar ik verdwijn in zijn vuur ik smelt…

ik zie de winter in hun vachten gebogen staan ze gras en sneeuw te happen wind giert hen voorbij vlaagt verstuivend door de wei lange haren dragen pegels door de vorst sneeuw smelt dorst honger vraag geschraap van ijzeren hoeven langs bevroren grond zijn warme tong brengt maar een schrale oogst naar roze mond de ogen zijn geloken…

het pad geurt duizendschonen uit mijn dromen jouw passen lijken bloemen te verrassen in groen blad een vogelparadijs de beek is helder en het water klatert smelt kristallen ijs we dansen op het mos, de zon breekt door en maakt de sluiers even los met warme zachte handen we wervelen roze-rood, geen bloot maar zie het blozen…

op het strand te Bloemendaal aan de vloedlijn gelegen in de zon is gister een madam geschat op honderd twaalf kilogram nog vol van marsepein uit haar bikini gesmolten geluk bij een ongeluk er zat ook nog de taai taai zodat zij zich in de kruip voor hulp verplaatsen kon binnen een heuse straal van één-komma-drie-kilometer in Haarlem…

op mijn balkon drinkt een vogel van het smeltende ijs in een stralende zon achter het glas hoor ik het gesprokene overdenk en laat bezinken buiten ploft de sneeuw uiteen op de grond de merel lest zijn dorst en ik de mijne…

in het voorjaar al, Knoppen die op barsten staan, Een mildere lentelucht Dan in de laatste jaren Ooit gemeten - En toch blijft op mijn Terras die sneeuwhoop Waarin ik mijn Verdriet begraven heb Stijfkoppig liggen, Is ze elke ochtend als ik Opsta nog present, Koel en fris als nooit Te voren - omdat ze IJskoud weigert te smelten…

we hadden vele fijne jaren samen maar de alles smeltende zon en het woest stromende rivierwater was waaraan ook wij niet ontkwamen we gaven elkaar korte namen en toen na jaren kwam je mij weer tegen in een miezerige regen wie er van ons begon weet ik niet meer zij brak onverwacht het wolkendek die lieflijk warme ons omarmende zon en bescheen…

Totdat de zon het zicht doet smelten.…

Laat je leven niet bederven door de scherven van je verdriet raap ze op en smelt ze tot parels om put kracht uit je eigen levensbron droom vlieg zweef en geniet dan zal je weer schitteren als de stralen van de zon…

Mijn hoop vervliegt in vluchtig denken in gedachten die vliegen over evenaar of pool en ik denk aan hoop bij de einder waar gedachten samen smelten in één hoop. Een hoop die nooit vervliegt.…

tranen maken dat ik ben, tot een ander dan ik was, tranen smelten wat ik ken, tot een spiegelende tranenplas... ik zie mezelf en wil niet kijken, want het doet zeer als ik het zie ik zie mezelf ooit met een ander, maar door m'n tranen niet met wie...…

Er zijn geen bloemen liefste nu in de eerste maand maar jij bent voor mij zo teer als waaierbloemen in het ijs die zonder geuren smelten. --------------------------------------------------- uit: Siem Bakker: Het literaire tijdschrift 'Het woord 1945-1949', De Bezige Bij, Amsterdam 1987…

Duizend kaarsen brand hij de vele vlammen gloeien in woorden over mijn huid traag als de nacht fluistert zijn adem langs mijn lippen breekbaar als eerste sneeuw smelt ik in het licht dat uit zijn ogen schijnt…