Alle inzendingen over snaak

ik snak naar lucht... het enige wat mij rest is een laatste zucht alles wat ik had is nooit wat ik hebben wou het enige wat ik nog heb is een ruw touw ik doe mijn ogen dicht, ik kom nu naar jou. het licht in mijn ogen raakt langzaam vervuld  met duisternis het spijt me voor dit gemis.....…

'HEERLIJKE STREKEN' tovert, verovert met ondeugende wereldse streken strelende, verrassende lekkernijen, hapjes Als je die verfijnde smaken proeft snap, snak je en roept ieder strakjes: Bij 'HEERLIJKE STREKEN' echt heerlijk gegeten!!…

bedankt voor je woorden snak ernaar moet je weten maak me ongerust als ik niets van je hoor droom ervan je nog één keer te ontmoeten dat we dan kunnen vergeten wie we zijn, wie we waren geen vingers, geen hoofden verstrengeld in elkaar sterkte met je benen de kinderen en mij vergeven…

Zij zijn de onverwachten die de wind niet kan ontbloten, die zich niet ontdoen en snakken leeg te ruisen, kaal, niet eeuwig groen. --------------------------------------------- uit: 'Vluchtige verhuizing', 1976.…

Geen plaatsje om je auto kwijt te raken, vermoeid en dorstig snak je naar een glas, versmacht, vooruit, dán maar op het terras, de glazen vliegen rond, de stoelen kraken. Een inval die nochtans nogal naïef is daar het meer drank kapot maakt dan je lief is.…

Ik waan mezelf twintigduizend mijl onder zee, snak naar adem en worstel door de borrelende hitte naar een oppervlak dat geen bevrijding brengt: de nacht stort zich als een gloeiende golf op de brulboeien van mijn ogen.…

Heteluchtovens Kokende stenen bakplaten voor rossig vlees, pekel doordrenkt het Hijgende wezens snakken naar de koele lucht, maar haten de kou…

Hoera, de soapboys treden op; de snaken Geert pruilt en mokt, maakt machteloos misbaar Wat doe ik hier, ik voel me zwaar en naar! Zal Bram dit keer alweer de rechters wraken? Vrijspraak staat al vast, dat is hun ook geraaien want anders kan G.W. geen haat meer zaaien!…

Ik ben sprakeloos, ik behoor te zwijgen, ik besef het, maar woorden stromen, niet te stuiten, als een waterval over mijn lippen, ik snak naar adem nu, hoor mijn hijgen het zijn loftuitingen mijn liefste, ik raak van jou buiten zinnen ik hou van je, ik bewonder je. Blijf bij mij, en ik zal je elke dag opnieuw beminnen.…

Anders dan de zon Zorg je niet elke dag Voor licht in mijn leven Maar sta je soms Ook niet aan de hemel Achter de wolken Geef je je over En laat je me alleen In het donker Toch denk ik ook dan Ook dan aan jou En hoe jij Verwarmd door de zon Mij eenzaam Laat snakken Naar jou Schoonheid…

haar broze ogen snakken naar beelden die haar wegdrijven van vluchtwegen verstilde beelden die in het voorbijgaan zonder kloppen haar voorgaan in het huis het is voorbij echt ze weet het een klop op de deur: goedemiddag mevrouw het is tijd bent u klaar voor de bingo? het is tijd om uw geluk te beproeven…

Ik snak naar kroost, een thuis (géén batterij) met toegewijde prachthaan. Waar is hij?…

Waar is de omgeving op uit Wanneer je voorgoed de ogen sluit Duurt nog even, wil je hopen De ene nacht valt als een doek De ander is het einde bijna zoek Elke ochtend begint met een ritueel Hoe houd ik mezelf binnen het gareel Ik snak naar energie Ik snak naar lucht Stabiel is het streven Het effect is om het even Geef mij een leven…

Wanneer kunst haar ogen kust traag lijnen tekent in beleven kleuren laat spreken hoger tilt dan verlangen wanneer beelden haar onmachtig naar adem laten snakken streelt zij duizelig verloren de laatste lijn hoe mooi kun je zijn…

als het gras weer groeit is jouw oorlog niet gestorven nog steeds wordt in jou gestreden ook al heb je al lang geleden de vrijheid verworven je zwoegt in opgejaagde dromen en zweet aldoor de angst van barakken ja, je zult nimmer aan het gevang ontkomen en eindeloos naar verlichting snakken…

Mijn knieën knikken en ik zoek steun en ik snak naar adem terwijl ik op je leun. Je sleept me mee naar een wereld van gevoel zonder woorden, je weet wat ik bedoel die echte hartstocht, dat maak jij in mij vrij. Dat intieme is er alleen tussen jou en mij!…

Blaadjes vallen als tranen, bomen nakend tot op de tak Een bed van bladeren verstomt mijn voetstappen Zonnestralen gevangen tussen 't kalende warm gekleurde bos De geur van de herfst doet mij naar adem snakken Grote sponszwammen schieten als "paddestoelen" uit de grond Herfst ontluikt ...…

iets wat wij met ons verstand wel kunnen beamen maar mensen snakken naar vrijheid en zijn uitgeblust alleen het virus reist wereldwijd, en kent geen rust…

Met mijn flierend fluitje op jouw kleumend kluitje samen in het riet kwaakt een snode snaak zijn blagenlied. Ze zegt ik hoor je wel maar wil je niet je bent een guit, geen echte vent met dat voorvochtig duitje van een rooie cent.…

nog voor ik de draad kon oppakken stond ik al naar adem te snakken ze stonden maar aan me te friemelen voor stevig houvast aan edele delen zoals nek oren huid en hoofd van een microfoon met veel haken en ogen echt eeuwig zonde want alle goede bedoelingen ten spijt was ik toen ook mijn losse pols kwijt voor de volgende ronde…

Lange straten in mist gehuld met sombere gestalten zwijgend gelaten doods diep in hun jas gedoken en ogen bedekt met donker glas daar tussenin een kleine snaak vol leven lach en warmte een zang uit volle borst glanzend licht in zijn ogen een straat die met zonlicht vulde.…

Als je niet (meer) wil smakken, zoenen en snakken naar seks en lichamelijkheid dan kan je ook nog met een vriend, vriendin, je broer, zus, nicht, neef, tante, oom, oma, opa, vader en/of moeder gaan samen gaan wonen, leven, participeren; met of zonder hond, poes of overige huisdieren!…

schrijf je al weet ik niet waar ik beginnen moet je plukt aan mijn warmte die met de dag verzwakt je neemt met tergende regelmaat een hap uit de zon je weet hoe je het licht van de maan verduistert je werpt je schaduw ver voor me uit zodat ik voel dat je er bent je verstikt de koele bries waardoor ik naar adem snak…

haast blanke velden in zachte dalen die van ontvangende verwachting verhalen met heuvels als ronde dijen waar wortel en bloesem in een ontluikende lente later zullen vrijen toch zijn er al die onzichtbare borrelende sappen die bij mijn gang over paden uit diepe geisers hun passie tappen en naar nieuw onstuimig leven snakken…

zacht flapten de brede randen van donkere barden voor de toch al mysterieuze gezichten waarbij het lezen van enige werkelijkheid een schijnbaar onbegonnen werk bleek te zijn in het bewegen van deze groep zong muziek straalde creativiteit tot ieders verrassing zomaar de wereld in om daar snaaks en onverwacht op te duiken tussen…

Ze snakken met vuurrode vacht naar zon en morgendauw. Rozen geuren in de nacht. Ze tuiten hun fluwelen lippen en houden eeuwig de wacht met één wens: zonnelicht nippen.…

haast blanke velden in zachte dalen die van ontvangende verwachting verhalen met heuvels als ronde dijen waar wortel en bloesem in een ontluikende lente later zullen vrijen toch zijn er al die onzichtbare borrelende sappen die bij mijn gang over paden uit diepe geisers hun passie tappen en naar nieuw onstuimig leven snakken…

de bergen maken me klein persen me samen terwijl ik snak naar lucht en lucht naar ruimte ze werpen me terug op een onleesbare kaart bergen kunnen beter zwijgen dan een samengedrukt ik steenarenden zweven biddend in de lucht speuren naar een prooi ik weet het ze zien me ik ben echt in de bergen kjie-kjie-kjie!…

de ochtendschemer aait mijn oogleden doorheen mijn wimpers ruist de morgen laat ze dicht, nog even het leven van de toekomst wacht op deze dag laat het wachten, nog even het rumoer van het verleden snakt naar deze dag laat het snakken, nog even ik ben er, ook niet de droom is zo echt laat mij dromen, nog even voor het snakkende…

Of als halmen van graan naar onweersbuien snakken. Ik weet dan weer dat je de late trein nam. En dat het spoor twaalf was.…