Alle inzendingen over spiraal

De beeldbedenker die vorm geeft Aan gedachten die zo maar opkomen Als de taal met woorden en klanken Te kort schiet, het volledig af laat weten, Die een zilveren spiraal maakt Die tot in de hemel reikt, En de diep doorleefde druppel door hem Gehouwen uit doorzichtig albast Dat met zijn gefilterde licht In de voren van moeder aarde…

De wolken storten regen neer Zoals mijn hart de angst Door mijn lichaam pompt en meer Om van de donder maar niet te spreken Een knal, mijn hart slaat over Ik zit mezelf te steken Met woorden, daden, zelfs een mes Want ik moet gestraft Dat is een wijze les Een neerwaartse spiraal draait Mij het diepste ravijn in En windkracht duizend…

de tijdsoldaat voorbij de lege ruiten nestelt zich in parallellen en meridianen en vraagt mij om de ogen te sluiten doch in woekering en met psalmen kreunend durf ik mij niet te uiten de spiralen van het universum reiken mij meermalen de sluiers van het stof maar ik zet tegen beter weten in steeds weer de rouwmuur zonder vensters neer…

De zee rolt krijsende tongen langs dijen en kuiten de zon klampt zich vast aan de rand van een wolk Geliefden draperen een tekort aan armen rond een ruggegraat die ze delen sinds kort Meeuwen negeren eeuwenoude wetten en slepende netten schrapen de zeebodem kaal 's Avonds kleuren neon spiralen de zilte lucht en dwalen wij langs donkere…

Een stalen spiraal Bewoog als een wonder Omhoog Zijn ogen glinsteren Van plezier Ik verklaar wat ik waarneem Maar zie direct De magie vernietigd Moe, met ogen bijna dicht De bocht om gereden In diepe sneeuw Zonder problemen Wie anders dan het Licht Kon zulke hulp hebben gegeven Mijn heldere tekst Maakt diepe sporen Van verdriet…

weke dagen Een stilleven een landschap een portret De wenkbrauwen van een vrouw Die zich sluiten als ik nader Het landschap waarin blonde kalveren waden Waar het weder van erbarmen In het Pruisisch blauw der weiden ligt gebrand Toen heb ik nog een stilleven geschilderd Met onherkenbare wenkbrauwen en een mond als een maan Met een spiraal…

Beu ben ik uw klitten ouwe wijven van vuil bescheten tenen die zo kien met traan, met tuit, gejank en gegrien menig congres spiralen naar kijven het plan is gevat ver weg te blijven van zwijnerij niet aan te zien geen woorden voor en bovendien mis ik de lust, de lol in schrijven vertel eens: wat kan iemand drijven zichzelf te lonen met…

begraven onder dikke aarde verstikkend en bang, woel jij jouw onderaardse gang naar boven, aanvaardde het leven zoals ik jouw weer deed geloven, greep mijn handen en rukte je los uit het verleden, weg naar boven dagen werden helder, verlichtten het nieuwe pad, ingeslagen vol verwachting en gedreven totdat, je teruggleed in spiralen…

Terwijl de stille krachten het verleden laten smeulen houden wij elkaar gevangen in een negatieve spiraal van lusteloze klachten machteloze gevoelens onvervulbare wensen met ongetwijfeld twijfel als wederkerend hoogtepunt ooit waren we tijdloos deel van de tijdgeest nu eindeloos beperkt door onze eigen geest ons haperende lichaam…

Het is de wind die je komt halen en meesleurt naar een ander bestaan weg van neerwaartse spiralen die je het geluk bezorgt zodat je krachten weer herleven en veiligheid geeft. Die wind leidt haar eigen leven Ze neemt alle warmte voor je mee. Dat zal ze je altijd blijven geven van boom tot berg van beek tot zee.…

ik hoorde stilte in het schreeuwen van de vogels ze schrokken op geluid vloog boven vleugels uit ze zwermden op het vlagen van de wind streken neer en plooiden zich tegen de kou wit stroomlijnde rust lucht verstrakte blauw ik wil mee wiegen tussen wolken gedragen worden door de lucht, spiralen in de warmtekolken rusten op een…

een hoopje nog en het is een mootje meer en het is een enkele tel en het is de daken dragen de regen die de daken dragen de mannen dragen het lichaam dat de mannen dragen de bomen dragen de takken die de bomen dragen de violen kermen de violen het einde stuitert op het einde der spiralen de hond blaft de hond je schouder haalt een schouder…

afstand heb je makkelijk praten stuipen terwijl we door de vuurlinie moeten kruipen ieder legt zout op eigen slakken en z'n eigen booby-trap de geest ziek het lichaam moet geholpen verkeerd moment en verkeerde plek en we zagen het niet aankomen wie het wel zag kon het niet verhinderen angst maakt het erger slechte vrienden waar eindigt de spiraal…

Ik zal verlegen staan tussen verloren geheimenissen tussen vuur en haard Dan het licht in ere herstellen in den minne schikken tussen werkelijk en waar De bladeren zijn als engelenvleugels die spiralend dwarrelen waar ogen schijnen Denkend aan een vloeiend moment raakt jouw vlinderige blik mij aan Vonkend in het licht van jouw bijzijn…

De rode knop boven spiralend staal beweegt van stroef naar soepel sneller en sneller op en neer het rood in blauw kleurt streepjes grijs de holtes zingen in de ingehouden stilte de tol zoemt over zeil wijkt langzaam naar de rand van ’t Perzisch wankelt, rammelt, rolt toont uitgerateld schilderingen in het blauw handjes grijpen het…

dit duurt nog voort, deze lijn de cyclus, de spiraal van adem en herhaling zolang het weke weefsel zich haastig versteent tot fossiel met vlakke facetten de verse stilte moet nog verkalken avondlicht moet nog doven we moeten ons verliezen, onwrikbaar vergruizen, langs bospaden en melkwegen verdwalen, thuiskomen bij nacht, roerloos verstillen…

handen om beelden van glas te breken uit liefde onze dood te sterven in rood bang niets meer over te houden angst voor de scherven stilte te erven je vervalt tot punten en strepen historie gewist je ziel is vergeven waarheid heeft haast ik durf niets te vragen want alles lijkt schijn is het echt te verdragen ik denk mijn spiralen…

Onsterfelijkheid, de lege vormfactor tussen vlees en droom, zonder stilstand de eeuwige spiraal afglijden ingekapseld in de slotvaste tijdscapsule Slechts bittere weerspiegelingen zouden resten en de nasleep van uitstervende tremolo’s, met in elke oogknippering de vergankelijkheid van een klaproos Obligaat toekijken op afscheid en verscheiden…

Licht speelt vanuit het heelal Schijnend over het beekdal Zittend aan een bosrand De akkerrand met kruiden ingeplant Het hemellicht in harpen aan het stralen Aandachtig geniet je van de spiralen Vol bewondering volg je het natuurfenomeen Warmte die op je voorhoofd verscheen Het flonkerspel voelt aangenaam De gloed is heilzaam Het gevoel…

Zo dichtbij zonder het te weten Onvoorwaardelijk met me verbonden Geen bloedband maar niet met het origineel te meten Zonder het te weten vergaf je mijn zonden De rebel die je zag, heb je niet vastgebonden Zonder jou had ik nog vastgezeten Mijn vicieuze spiraal heeft je doen zweten Zonder jou waren mijn demonen niet heen gezonden Grove fouten…

Bij de buren klinken groetende geluiden in uitgelaten vorm met de jeugdige spiraal zonder dure slotsom langs oprotpremie, geen mishandeling voor ontnuchtering ze weten wil waar dat vandaan komen goed voor mag zijn schijnt mijn bevestiging overeenkomstig haar lenigende kijk op het wereldbeeld in het achterhoofd.…

wanneer ik krachtig stralend, door de zon bemind plotseling waai als een woeste wind Opborrelende stapelwolken doen mijn gedachten draaikolken spanning bouwt zich langzaam op veroorzaakt donder in mijn kop Met ruige regendruppels raas ik rond donkere wolken tekenen mijn mond boze bliksemslagen, hels kabaal storm ik in een verticaal spiraal…

Die jullie mij hebben Aangereikt is een noodzakelijke Verandering in mijn denkpatroon - Daar waar ik voorheen bij elke Vorm van milde kritiek in mijn Schulp kroop, en negatieve Gedachten hun vrije loop liet gaan, Hebben jullie mij geleerd op Zo'n moment de andere kant op te denken, Gedachten worden niet langer gevangen In de spiraal…

zing mijn dicht met rollende lippen als een golvende stroom langs milde oevers met sprietend gras voer mee met de waterige letters in noten gevangen en vind de melodie in een draaiende kolk daar vormen zij benedenwaarts gericht een spiraal van klanken waar de echo luistert haast onhoorbaar naar prille woorden zo vindt mijn dicht…

tenzij de val van te hoog als op ijs uiteenspat toevoeging van zout zachter maakt plonst, aanvoelt als gewalst staal uit het zuiden de lente groen blad aan harde bast en barse tak ontlokt verhoging van temperatuur het kader schept voor wat begint, stopt, weer gelooft en tot wind zich omplooit stof, takjes, snippers papier dansen in spiralen…

stoffen zo uit het onzichtbare te halen van base tot loog en alle metalen tijd etaleerde pipet en petrischaal in het donkere lab waar licht valse info gaf de stoffige receptuur voor een veelheid van elixers bedekte een hele boekenwand in chaos geordend zacht klonk borrelende muziek uit vele kolven waarbij groen in mistige spiralen…

hij at en aarde trok haar gillende spiralen door schrompelende nacht: hij had geproefd. hij stond atoom en kosmos beide, en heersend was in ertsen greep over de werveldans der elementen d' ivoren glimlach van de stille knaap.…

- We weten niet waar de tijd begon, waar het einde ervan is maar we hebben er nooit genoeg van - Sterren in de duisternis van blauw tot vermiljoen cirkelen langs de eeuwigdurende spiraal steeds verder weg de echo van het verleden kan hen niet vinden onmeetbaar en niet aangeraakt door mensenhanden blijft alleen dit vergezicht onveranderd…

De dotterbloemen vallen droog in de spiralen van het slib eens stond het water huizenhoog tot aan de rand van ieders lip baggerschuiten zijn vertrokken door verse geul in de rivier de natuur zit met de brokken en zucht onder een kwaaie pier de rechte weg leidt naar het geld en verdraagt geen puur gekronkel spaarbekkens worden niet…

De keuzes van mensen zijn te vaak ingegeven door zelf niet te kiezen maar zomaar te volgen ook niet na te denken wat de gevolgen zijn het effect, het resultaat voor hem of haar als individu en de mensen om ons heen laat staan de collectieve massa In die negatieve spiraal zit onze Nederlandse samenleving gevangen ons als geheel niet beseffend…