Alle inzendingen over stenen

de vijfde golf, die wordt het echte werk geloof me maar, ga sparen voor een zerk hoewel, laat die maar lekker waaien ook verbrand maar liever en ga op in rook geen mens kan straks nog bloemen voor je leggen of bij je steen een droevig woordje zeggen…

ben onkruid niet eens een plant toch bloei ik zijn mijn wortels navenant ik ken de grond nooit vastigheid vocht en stenen daar beneden toch bloei ik ongelijke delen in unieke pracht kom maar zon jouw lichte handen branden kracht…

werpt de eerste steen!…

in de ruis van alledag sprokkel ik licht en lucht bijeen een stukje lucht zal open blijven ik breng de zorgen naar de slaap de wind blaast de woorden overboord de liefde houd ik vast noemt de witte steen mijn naam…

Dat joch van Trump heeft weinig van een koster: “Ik, Donald Trump, ben niet gemaakt van steen”. Hij grijpt naar alle vrouwen om zich heen, Zoals naar Drake, een vroegere pornoster. Maar Trumps verweer is stommer nog dan stom, En evenals dit rijm ontzettend krom.…

ik reis met een steen in mijn twijfelende schoen de andere stapt vastberaden door omdat wij niet anders kunnen ik laat niets anders achter dan de unieke afdruk van mijn onbestemde voeten zegt een stem dat ik plaats mag nemen als ik ergens blootsvoets strand op de wereld?…

in overgave hechten de wortels zich aan de muur de blaadjes houden als dakpannetjes het stenen bouwsel droog twee muskaatvinkjes maken een nest van groene blaadjes een goudvink knipt een blad bij het steeltje af in verbondenheid onvervangbaar voor elkaar…

Vriendschap zo mooi zo puur zo rotsvast, gelijk een stenen muur terugvallen, jawel op jou domweg omdat het hoort, vriendschap, zo mooi zo puur als chocolade zo intens zoet toch heb ik nou nog nooit een witte- chocolade-vriend ontmoet!…

in het verstrijken van de tijd word je meer steeds meer van mij binnen de muren van het stenen huis kijk ik achterom tel ik terug in de tijd zonder harnas ontvlecht ik het benauwde lijf val ik op een andere plek verdraag ik wat verloren ging niets is zomaar een ongeluk…

als dit de zondvloed is dan ligt dat aan mij sprak de man met spijt voordat hij in 't water sprong zoals ook Jezus destijds de schuld op zich nam nobel weliswaar doch ook een tikje naief want zij die zonder zonden zijn hebben nooit van de geworpen stenen een huis kunnen bouwen…

vraag aan een kleurenblinde het glas, halfvol heelalkleurig blindbreekbaar ondersteboven te omschrijven, te bevragen zonder antwoorden te krijgen of te geven, te aanschouwen harder dan steen er is geen reden tot paniek alle schapen staan op het droge het blauw zie je wel maar is er niet…

in tweeën houw Zie ik onder zijn kieuw Wendy van Wanten Haar voorgeborchte spat zowat uiteen Nu klaagt miss Coppenolle steen en been…

de zon vonkt de meeuw zweeft de zee dreunt de boom ruist het riet buigt de vos sluipt het vuur vreet de valk bidt de berg brandt de steen rolt de tijd kruipt de geest stijgt…

middernacht de wereld zou donker moeten zijn onder een lantaarnpaal staat een man alleen hij rookt een sigaret laat zich vollopen met duisternis zonder angst glimlacht en wandelt tot de stenen op hetzelfde pad waar ook seizoenen veranderen ik draal nog even, keer dan terug naar vertwijfeling verdwijn…

zolang tot U ontwaakt met donzen veren op uw rug en dronken stenen in uw maag die er uw vluchten niet meer dragen Weet U zeker dat U twijfelt waar U scherp nog kunt zijn ?…

Buiten spelen tussen sterren op gedroomde witte stenen waar de aarde niet van hier was maar een stipje van de maan een blauwe fee in zwart fluweel die zilverlichtend werd beschenen zoals astronauten zagen lichtjes dansend op hun tenen In een zee die niet van hier was zoveel mijlen hier vandaan en kon verstillen als je wou zo aan de rand…

Zo wij naar de duinen kijken als los zand tussen ons tenen elkaar houden in verlangen om elkaar dichtbij te zijn zo zijn wij kristal geworden tussen afgesleten stenen heller schijnend dan Parnassus lichter dan de volste maan Het duurde alles bij elkaar zo men zou zeggen slechts seconden niet veel langer dan een kus die doorgegeven werd…

Ogen turen onnavolgbaar als zwijgende diepten Sluimerend op de dag schijnend in de nacht vonkt een halfgod -geheimzinnig- op het beslissend uur Zijn silhouet wisselt elk moment van gedaante om niet gekend te worden Hij openbaart creëert iets uit niets schept nieuwe taal uit stille bronnen slecht heilige huisjes steen voor steen…

Vroeger viel ik vaak Als kind en toen steeds minder Dan wist ik dat ik vallen zou, (want m'n fietsband raakte de stoeprand) (of mijn voet bleef hangen achter een steen) Dan wist ik dat het komen ging, De schrik, de pijn, de tranen De bloederige knie Maar ook dat het meevallen zou En terwijl je viel, dan wist je In moeders armen komt het goed…

een plan bij het perk de steen roer ik vingers door aarde jaren vliegen ik vind een ijl soort genade daar is het niet meer alleen de hemel heeft grijze streken in gedachten leef ik heen keer terug zonder te breken er is geen orgelmuziek lange gedragen tonen maar het late licht gedempt aan de zomen.…

De toren die ik bouwde steen per steen van binnenuit en om me heen uit het zicht en uitzichtloos is ingestort de koperen koepel die hem kroonde weggebliksemd door hevig hemelvuur, woeste storm- en hagelbuien vlammende tongen verkruimelen de wankele muren van mijn zekerheden ik ben herboren, uit chaos en verwoesting in…

Een mistige Allerzielen gehuld in treurnis en tranen zoeken wij verwante namen van hen die ons nog bezielen zij die ons zijn voorgegaan hun afdruk hebben nagelaten liggen onder een steen begraven waar wij nu biddend voor staan een steen die mossig begroeid tussen ‘n gazon dat pas gemaaid met rosse herfstbladeren…

Tevergeefs is het stenen slepen, stutten bouwen, beelden ketenen, het zondagskind blijft hier, evenals de kromgetrokken dromen en het Duvels bier. Achter de horizon slaat een vlag de gongslag van de wind. Wie weet wat ik vind in vers steen: een oude wandelstok, een nieuw been.…

De grafstemming is heden weer verdwenen De steen ligt aan de kant, zo ook het ei, Familie is bezocht, vandaar dat wij, Nu toe zijn aan ons zelve entertainen. Wie durft, al kraait de haan ten derden male, Te zeggen dat hij Billy op gaat halen?…

hij zoekt haar nog steeds in patronen op de muur in wolken en stenen en als hij haar vindt is het vaak van korte duur zijn wanen en wenen hij roept haar steeds weer in momenten van verdriet van wanhoop en wachten en als hij haar hoort klinkt het als ruisen van riet natuur en gedachten…

Licht dat vecht in de gevangen eenzame leegte die ik ontdek waar schaduwen bedwingen wat gedachten weer verbergen waar ik niets ontdek Maar bang ben ik niet want ik ben de schaduw die verandert in het licht dat niet meer vlucht en verandert in het steen dat fosielen en dromen bewaart voor mijn…

Blauw van de kou staan stenen bomen naakt te dromen In de fletse zon. Na een ijskoude zucht glijden willoos de vlokken als piepschuimbrokken uit de grauwe lucht. Geruisloos koos ’t sneeuwkristal de waterdood. 't Is AL! Er gebeurt nooit iets.…

In dat tempo slijt de steen zijn ziel bloot tekent eeuwigheid en smelt tenslotte mee met sneeuw en zomerdooi vermengd met water zand voorbij een hand streelt blij de huid waarin de klei zich vormt tot stil genoegen…

Wordt nu hun mondverzorging, een kerkhof met hier en daar een steen?…

In ons land kent de jeugd tot het gaat dooien Het sneeuwballengevecht als kinderspel, Terwijl de jongeren in Israël Doodernstig heel het jaar door stenen gooien. Het zou wel goed zijn als na twintig eeuwen Het in het Heilig Land weer fijn gaat sneeuwen.…