Alle inzendingen over stenen

In dat tempo slijt de steen zijn ziel bloot tekent eeuwigheid en smelt tenslotte mee met sneeuw en zomerdooi vermengd met water zand voorbij een hand streelt blij de huid waarin de klei zich vormt tot stil genoegen…

Wordt nu hun mondverzorging, een kerkhof met hier en daar een steen?…

In ons land kent de jeugd tot het gaat dooien Het sneeuwballengevecht als kinderspel, Terwijl de jongeren in Israël Doodernstig heel het jaar door stenen gooien. Het zou wel goed zijn als na twintig eeuwen Het in het Heilig Land weer fijn gaat sneeuwen.…

Ze ligt het liefst aan de binnenkant van mijn linkerhand haar hoofd schuin omhoog kreunend zingt ze haar mooiste lied soms droomt ze weg of zoekt ze gouden stenen ach, altijd moet je blijven hou jou hou jou hou van jou.…

dromen draag ik naar de zee wind fluistert door mijn haren neemt jouw geur en woorden mee de rest wil ik bewaren tussen schelpen en glanzend steen en het zout dat ik nog proef zal het helpen als ik ween of blijft de leegte diep en droef…

Ik heb het net gedicht De fuik sluit De deur op slot Ik heb het net gedicht Het luik voor mijn ruit Een steen voor mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Het net gedicht De boel op slot Terug getrokken in mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Dicht Op slot…

de zon kapt op de helling een heiligdom van stenen letters voor altijd gedreven het gesproken woord is uitgedoofd hagedissen scharrelen schichtig rond stille woorden op gewijde grond rotsvast gehecht als toverwoord de zon brandt verder ongestoord.…

vingertoppen voelen zandkorrels aan steen, hoe leven kleeft voelen ribbels aan een stof die warmte geeft vingertoppen die langs muren in het duister tasten licht ontdekken het maakt handomdraaiend leven zichtbaar in een flits dat even hecht…

Ik ben omringd door stenen ondergedompeld in stilte en kijk, hoog in het huis gezeten naar de verre, verlaten velden waarin de rivier zich als altijd tijdloos verder spoedt en waar in de naderende schemering slechts die ene, late vogel mijn eenzaamheid vermoedt.…

Is het nog herfst of hoe zit dat met de vogels vliegen ze vrolijk in de lucht of moet ik ze elders zoeken ligt er nog ergens een droom onder een oude steen of is het mijn hand op een verkeerde plek ver van mijn hart moet ik gaan geloven dat het werkelijk anders kan dat het nu anders gaat gebeuren.…

dorst kleeft aan kuiten waar bloed gezogen wordt het vergezicht ontbeent rook kringelt uit rieten hoeden ritme stampt stam op steen zinderzweet hangt boven aarde waar donkere silhouetten met de zon ondergaan…

de vormeloze stenen die mijn zwijgen dragen rusten in een kloostermuur als engelen rond de ziel beschermen zij de stilte nadat mijn stem van een donker geruis beviel er is ook liefde die warmte wil bewaren hierdoor behoeven alleen mijn handen de eenvoud te verklaren…

Zo’n twintig jaar geleden in Berlijn Zag men een volk verbaal en vreedzaam vechten Om zo de monsterlijke muur te slechten Die Oost en West twee werelden liet zijn Maar daar is, met het ruimen van de stenen De muur tussen de mensen nooit verdwenen…

zij is van steen al kijkt ze teder bedeesd weg ogend over haar schouder en borsten heen voelt koud aan als mijn hand de wangen streelt ook al vormen de lippen een zwoele mond de pose is haar tot last ze staart onveranderlijk in de diepte naar een dragende grond…

langs overbekende paden woelen mieren in mijn hoofd een vertrouwd gevoel in draaimaardoor nacht mallemolen, die maalt en maalt wirwarrend zwenken de wieken alles wordt fijngewreven op de steen van rond en rond kommerkorrels waaien weg als ik eindelijk inslaap…

hij is de baas eet zelfs kaas laat muizen springen en dansen en danst gezellig mee op een pakeerplaats van steen leeft hij negen levens en neemt soms de been hij is een kater nog niet zo oud hij zegt hallo en heeft een hart van goud…

pril licht schuurt speels met schaduw over stenen zelfs de lantaarn al gebogen in de nacht toont ook nu bescheiden op het toneel van de opkomende zon de rust van de ochtend is voelbaar aanwezig mijn eerste as smeult nog na als wierook van vroege aarde…

In de orkaan, in een wervelwind, ontstond een kind dat liever voor gevaar ging staan dan veilig te bestaan; en heilig was, met natuur één, onbewust met intuïtie met dichten geen remming kende en het hart van vlees, niet van steen..., werd door poëzie elke vreemde een bekende.…

ik droom de paardenbloemen tot zon draai blad per blad naar het licht een beetje schuin in de wind het is geen dag van steen vandaag, niets lijkt vreemd of in zichzelf al hoor ik het raadsel van de stilte en de speelbal waardoor ik Van Gogh ben in het diepst van mijn gedachten…

Een met het steen, de straat, de weg waarop ik loop van A naar B en weer terug. Een duidelijk omlijnd doel voor ogen en soms ook zo maar ergens heen. Dan zie ik al het groen rondom mij, de vogels in de lucht en de bomen. Wat ik moet doen is dan niet belangrijk en loop wat te dagdromen.…

na m’n wankele werk fietste ik tegen zessen naar ‘t broek, zette één stevige voet op ‘n eenvoudig stenen muurtje keek omhoog naar ‘t populierenbosje en liet me zegenen door de rijke klanken van ‘t roekenkolonieconcert.…

Terwijl ik dacht dat alle pijn die ik voelde en de moeite die ik nam ik toch niet verder kwam dan die ene straat of steen elke seconde of elk uur proefde ik desondanks het vuur van mijn ziel dat me verder bracht en zorgde dat ik niet bij mijn pijn neerviel.…

Zij, heerseres, Waakt over de veste als een Cipier Hij, verdwaasd door liefde, Offert zichzelf op het Stenen altaar van haar hart. Raak niet aan, Dit teer verband Van twee mensen. Samen verzwachteld om Het zere been Zijn zij minder bang.…

Zijn vaderdag Is voor hem een grafdag Zonder cadeaus Ontbijt op bed Geen ochtendkrantje Of bakkie koffie Met liefde gebracht En vers gezet Hij mag al blij zijn Voor een geinteresseerde Die bij hem stilstaat Nog aan hem denkt Hij zal vast juichen Als iemand langs gaat Zijn steen schoonmaakt En bloemen schenkt…

We wilden ons kwetsbaar opstellen dus bekogelde ik jou met stenen de eerste zes raakten je niet je borst stootte ze af maar de laatste kwam hard aan ik zag het aan je mond die hing scheef aan je lach ach, morgen leg ik mij voor het oprapen ...…

het gekwelde leven onder een duister oppervlak de vliegende paradox tegen wil en dank het stormend stenen hoofd als wankel monument luid kloppende harten gestolde angst in open monden de afgescheurde takken van steile rotswanden alles viel uiteen…

weet je nog hoe wij stenen verschikkend buitenkamers zijn geraakt op zoek gingen naar de kleuren van geurende bloemen dat stukje blauw welke wij vanuit het dakvenster beleefden ergens verder dan de horizon met alles wat goed voor ons was dag morgen hebben gezongen…

Waar mensen Hard vloekend Struikelen over De stenen die daar Door de kunstenaar Met oog voor het Verleden zorgvuldig Zijn neergelegd, juist Om het razende verleden Niet te vergeten, Gaat het amorfe leger Der onverstoorbaren verder - Ze kijken niet om, Met het verleden hebben ze Immers niks te maken…

(aan de foute bestemmeling) Jij-zomer kwam hier binnen als blauw Wervelend, kolkend als gindse golven Ik, zoekend naar mijn steen, brand in het zoute water Niets rakend doch alles voelend Alles horend in de stilte Kijkt je blik? Of kleur ik enkel de mijne?…

Mijn hart is van steen. Het heeft emfyseem. Het is zwart geworden, door gebrek aan toevoer van liefde, die normaal door mijn aderen stroomt. Afgesnoerd zoals bij een amputatie. Nu zal ik het aan niemand meer kunnen geven. Het is dood, het heeft het begeven. Ik kan niet meer, heb geen verweer.…