Alle inzendingen over sterven

gebroken jouw kleuren die op sterven liggen in dromen van teerheid o, dat gewetenloze licht in droomzoet treuren onrust in bevende droefenis banden verbroken in hartstocht van onwil in mengeling van smart en zegen zag ik jouw toekomst schuimbekkend voorbijkomen…

ik heb stilte zwart gemaakt voor een intens beleven alle lichten uitgedaan omdat zij leven geven voel de dood geruisloos heen en weer bewegen maar hij krijgt geen kans om op te staan in een herrijzen het sterven is nog niet gedaan we gaan de dag weer prijzen…

Ik heb altijd het gevoel dat ik toeschouwer ben niet redden kan uit angst hier zelf te zullen sterven.…

in de kamers van mijn tuin lopen mensen van niet hier voorbij de grenzen van bestaan figuren met hun hoofd in slaapstand een denkbeeldige pauze in beeld op zwart wit soms praten ze met iemand die aan het sterven is mijn hand is wel eens geweest het voelde groots ik dacht mijn naam te horen het was de wind die sprak…

ik denk aan jou en je praten over liefde zegeviert zoveel dieper nog dan elk verlangen dat ik naar binnen buig als zou het wachten cirkels trekken zeven keer wat dan het sterven betekent of de eenzaamheid die onophoudelijk herinnert dat de plek naast me slechts jouw droom verdraagt…

Ik zeg haar dat ondanks ons zorgen, haar liefste kind nu sterven gaat. Dan wordt het stil zo om mij heen..... Tijd wordt voor eeuwigheid verruild. Ik vraag: wie zal dit leven missen? Dan zie ik dat mijn moeder huilt.…

Wat noemt mijn mond mij aan woorden die bestraffend zijn en rozen laten sterven en jij, niet weet waar de zomer nog voor dient geknakt en overvleugeld zijn je schreden de weg staat haaks op de regenboog en in haar ontelbaarheid van kleuren spreekt ze boekdelen ze begrijpt de mensen niet met hun ontelbare redenen…

waar bevroren water de zon omvat en schaduwen dansen rond verglijdend licht draait zij een laatste pirouette strijkt haar veren glad en vlijt zich sierlijk neer om te sterven zoals alleen een zwarte zwaan in schoonheid naar het wit kan gaan…

soms wanneer de wolven zingen schuilen uilen diep in steen papavervelden doezelen als voorheen toen niemand nog haar doden telde kinderen van de nacht, in hen ligt de waarheid zo schielijk verborgen verweerde grond bedekt de stroom die in het sterven was uitgemond…

heb jouw beeld met mijn poriën gewist de ruimte uitgedost met gedichten zonder stem jouw leven terug gegeven aan het sterven waar jij zo vaak om vroeg paarse violen, lenterijp een verlangen dat ik nu pas begrijp al is het wel een halve eeuw later…

soms wanneer de wolven zingen schuilen uilen diep in steen papavervelden doezelen als voorheen toen niemand nog haar doden telde kinderen van de nacht, zij erven het kruis van eeuwige rouw waar schrale grond de stroom bedekt die mondt in sterven…

De rijzende zon in de late winter verspreidt gloed over de besneeuwde daken en over de stenen monnik die mediteert in louter bewustzijn zonder namen in aldoor bloeien zonder sterven Mediteert diep als het wolkeloos blauw waar langs de namen drijven het spel van de tijd…

Op sterven na is ‘t kabinet al dood Hoe lang gaat deze lijdensweg nog duren De duisternis omringt ons alle uren Waar vinden we een redder in de nood? ‘Kruisig die man’ hoor je het gajes joelen Mark Rutte denkt: zullen ze mij bedoelen?…

Een vreemd soort Weemoedigheid hangt Langzaam in de lucht, Loom als was het een Vooruitgeschoven zomerdag Die net als mijn gevoel Te koud is voor de tijd Van het jaar - een lage, Verschroeide geur van Weemoed die overblijft Van alles verterend vuur En die tastbaar resultaat Lijkt van jouw sterven In dit lijdensuur…

Wat nodig is ligt binnen handbereik, Ons zelfgekozen sterven duurt maar even." Één auto, één crematie en één steen, Niet velen gingen zo voordelig heen.…

een stukje mozaïek dat los laat de context verlaat ademloos in harde grond geraakt plaats maakt voor de boreling die naar adem hapt met argeloos gemak in een nieuwe context wordt geplakt stukje bij beetje sterven heeft weinig om het lijf hoe moeilijk kan het zijn hoe moeilijk…

heb het blad toch omgekeerd las de nerven in het sterven van het groen zo fijn vertakt gaf jij voorjaar in veelkleurig chlorofyl groeide warm je ziel in lange zomerdagen nu wintert slechts profiel mag ik in het lengen van de dagen weer lente van je vragen…

Wij zijn allen als bloemen geven mannelijke sporen af om voort te planten zij laten ontstaan en groeien wij bloeien in al onze kleuren zoals wij onze liefde en leven geven en vooral om te sieren wij verwelken en sterven.…

ik heb een hoge boom zien vallen plof in een klap neer hij slaapt nu al zo'n zeven dagen verder doet hij niets meer het enige geluid is zijn ademhaling zijn takken zijn beschadigd zijn wortels liggen bloot maar zijn kruin baart mij de grootste zorg hij is op sterven na al dood…

We staan aan allerlei gevaren bloot, We zullen ongetwijfeld ooit eens sterven. Toch laat ik mijn humeur niet graag bederven, Ik denk ook nooit voortdurend aan de dood. Alleen wanneer ik grasmaai denk ik even: Gelijk het gras is ons kortstondig leven.…

op de bühne een schimmendans voorbij verloren deuren als in harde klanken om adem om lucht om leven een zwarte oorlog woedt ik wil niet maar ik moet een beetje sterven tussen allen in het donker bidden om wat licht…

Het is veelal niet de angst voor de dood maar de intrinsieke angst voor het sterven voor de pijn, de pijntjes, het lichaamsverval daar kunnen mensen echt doodsbang voor zijn het zweet kan ze uitbreken de flauwte nabij het zou flauw zijn dat te ontkennen ook voor mij na deze gedachten aan hartenkreten te hebben toevertrouwd ga ik weer aan…

Het is november, herdenkingstijd voor allen die in Zijn vrede rusten terugkijken hoe elk leven verglijdt Het is november, herdenkingstijd het leven leren loslaten , ten spijt moeten wij in het sterven berusten het is november, herdenkingstijd voor hen dien in Zijn rede , eeuwig rusten…

Sterven doen alle dieren, klein of groot. Straks gaan we allemaal als ratten dood.…

Grijpende schaduwen vangen de dageraad schuiven langs aarde schilderen muren grijs Tastende vormen omhelzen elkaar, in gemeenschap maken zij het stille schemer Groeiend naar het duister dat ooit weer sterven zal, als het diffuse licht haar zacht de dood inleidt…

als de hunkering naar liefde ontluikt in een hart het verlangen door dromen zoekt naar zichzelf mijn wereld ontwaakt in één enkele zucht de kleur van dromen mij zachtjes omhult hoor ik het stille sterven van een schreeuw in verlangen als de nacht mij vol liefde jouw tederheid schenkt…

wat ik nog wil zeggen kent geen lettergreep laat staan een gebouwd huis uit schrijfstenen vergaard onzichtbaar voor daglicht of uitzicht op de maan wat ik wil zeggen is niet meer geaard uit stof is zij enkel ziel geworden tot een eeuwige gedachte verheven het is niet uit te leggen ieder heeft weet dat ook in het ademen sterven wordt…

Leven is niet van deze tijd, sterven des te meer. Verpulver de bergen, drijf ze in zee.…

meer om zijn tijd is voorbij gegaan in de eenzaamheid van de ban beschouwt hij nog eenmaal al zijn roemruchte daden voor altijd te worden erkend hij bereidt zich voor in stilte, zonder koor van jaknikkers, belagers van zijn onbeschermde eer niet langer te heersen over onderdanen, hij is het regeren voorbij, nu is het tijd om te sterven…

Zware olie doet je tranen, doet je huilen, doet je sterven. Daar is het verdriet: de pijn, om wat je bent en straks zult zijn.…