Alle inzendingen over stoppen met roken

Ik lig stil op bed Ik heb de lampen uit Ik geniet van de stilte Een lantaarn schijnt door mijn ruit Soms is het heerlijk om niets te horen Te baden in stilte Denkend aan mooie dingen Warmte in plaats van kilte Ik loop naar buiten En rook een sigaret Heerlijk toch die stilte Nu maar weer naar bed…

vroege jeugd in de rook van dagdroom als kort verblijf een woord dat rijmt op leven gebruikelijk in de gang van zaken voortgang als koekoeksklok niets vernietigt niets vanwaar deze pauze? een lichaam dat samenvalt met vallende regen daarna groeit het jonge gras ijlt een wolk ontastbaar na…

Nooit zal ik stoppen met de strijd, de strijd voor jouw aanwezigheid. Want hoezeer ik ook probeer, ik voel het iedere dag meer en meer. De angst te moeten leven zonder jou, de angst voor een leven in de kou. Nooit zal ik in dit leven, stoppen met jou mijn liefde te geven.…

Maar ik kan niet stoppen met geven, dan zou mijn hartje stoppen met leven. In mijn leven is nog maar één doel; laten zien wat ik voor je voel. Maar momenteel kan ik niet meer helder denken, weet niet meer wat ik je wel of niet kan schenken. Zo tegenstrijdig zijn jouw signalen, ze laten mijn gedachten helemaal verdwalen.…

De blauwe lucht Een oase van rust Een vogel zingt zijn prachtigste lied Dat langs de wateren voorbijschiet Onbezorgd Vol goede moed Leven in voorspoed Maar dan opeens vanuit de horizon Een zwarte lucht dient zich aan Woeste golven doemen op vanuit het water En vogels stoppen met het getater Eén moment Het omslagpunt is daar Zijner…

werpt zijn stoornis in de strijd om rivaliteit zijn meest te duchten wapen haar hart nogmaals te penetreren met zijn onnavolgbare verlangens geprikkeld omschrijft men hem als hij weer eens zonder klank maar met een uitgesproken beeld zijn woorden is verloren en dan maar met zijn vuisten communiceert het bloed van haar geliefde doet zijn stoppen…

Een triest exemplaar laat hem plots stoppen. Nu weet hij hoe zijn verdriet te uiten. Zichzelf behangen met leuke lichtjes. Ieder kan dan zien dat hij er ook is.…

een lyrische ontboezeming en dan nog wel kort samengevat vraagt van de rede een vroegtijdig bedijken vaak bezat door overvloeiende gevoelens, zo willoos bereden, wordt van mij het bovenmenselijke gevraagd immers het stoppen van innerlijke weerbarstigheden is vaak ook nog dubbel gelaagd al heeft men weet van een doofpot, verstandelijk…

Gedachten zijn aangesloten door een onbekende link ik weet niet hoe te stoppen en of ik dat wel wil. Jouw liefde stroomt langzaam diep in mij bereikt de kern van mijn hart waar gaat dit toch naar toe?…

Je hoeft ze ’s avonds niet meer in te stoppen en overblijven is er ook niet bij ze kunnen immers zelf hun boontjes doppen ach opgroeien, het gaat zo snel voorbij! Ze volgen nu hun eigen dromen, begonnen aan een toekomst onbekend waar alles nieuw is en geen ouders komen: ze zijn nu hogeschoolstudent.…

ik denk altijd en ik denk overal mijn hersens stoppen niet maar al dat denken geeft soms verdriet ik denk soms moeilijk en ik denk soms makkelijk want zonder denken zou ik er niet zijn maar al dat denken is niet altijd fijn ik denk soms leuk en ik denk soms stom dat kan ik niet bepalen maar al dat denken geeft soms kwalen ik wil soms…

talmende woorden worden uitgestrooid over het oppervlakte allesbedekkend geven zij naam aan onbekend bekend eindelijk, vrezenden, de ultieme monolitische waarheid het heelal zal stoppen met draaien tuba mirum, spargens sonum dat wat verborgen was zal onthuld worden!…

Het moet stoppen, Dit hou ik niet vol. Ik ben moe van het verbergen, Het verbergen van mijn gevoel. Rust, dat heb ik nodig, Dat is mijn doel. Ik zie één weg, Maar daarna kan ik nooit meer terug. Daarna heb ik wel eindelijk rust. Geen fouten meer, Geen gedachten meer, Geen geschreeuw meer, Eindelijk rust, altijd rust. Is dit de weg?…

Helder raar, maar waar Dagen behoorlijk ziek van zwengel die nooit stoppen kan…

Ik wens dat ik even weg kon zijn Naar een plek ver weg van ellende en pijn Vol met verdriet diep van binnen trek ik een lach Met een beetje hoop verlang ik steeds naar een betere dag Weet niet hoelang ik het volhoud, het doet zo'n zeer Soms wil ik ermee stoppen en wil ik niet meer In mijn hart heb ik een wond waar ik voor vrees Dat het nooit…

ik trotseer distels en doornen op zoek naar de liefde wegen bezaaid met spijkers en schroeven ze ogen gevaarlijk en glad maar niets houd me tegen ik ben moeilijk te stoppen op zoek naar een weg tot jouw hart ik spring en ik vlieg ik zwem en ik val maar blijf doorgaan op deze plaats onbekend, in t'heelal…

Hij ziet het hakblok wederom verschijnen Dus hij beroept zich op staatsveiligheid Als president wint hij zo wéér wat tijd Maar een artikel laat geen moord verdwijnen Ach Desi droom nog maar een tijdje voort Alleen daarin heb jij het laatste woord…

Zes staat op scherp van ja de rokken hoog van ja en schaars Toen hij zo ver was streelde hij de hals haalde zijn mouw over de klankkast en dacht na over de snelle, nieuwe snaar laten wij dansen, zei hij…

De Schotse kilt is de rok Door mannen gedragen op Folkloristische en andere Hoogtijdagen. Vanaf de zestiende Eeuw is de kilt een Schots kleding Fenomeen, om zijn ruit vermaard Door de hele wereld heen. De kilt kenmerkt zich door een Bijzondere geruit patroon door De vader gedragen of de tartan Minnende zoon.…

Geheimen zijn ongeneeslijk, de duisternis onder haar rokken, de armoedige broek bij haar dood, de knoop in zijn zakdoek gevonden, het machteloos lid op zijn lijk.…

We zijn als een rok en een broek, en toch als een stel samen. We zijn als water en vuur, maar onafscheidelijk, kan ik beamen. We zijn als een pen en een potlood, en toch als een schoenenpaar. We zijn zo verdomde anders, maar kunnen echt niet zonder elkaar!…

Een keuze om niet te willen kiezen doet je keuzes opgaan in rook. Toch bestaat er geen keuze als je niet anders kunt. De keuze wordt voor je gemaakt, als de keuze je het leven niet gunt.…

Kruip tenslotte, uit jouw geboortenaam mijn kracht, geriefelijke verzenman van mijn ziel in het stille woorden duister sla die oevers maar te samen maak van die oerkreet een optelsom knijp nogmaals in die tepels laat haar rok op de stenen vloer vallen en voel haar heupen voel haar heupen.…

Nooit meer schrijven Stoffige inkt uit het verleden dwarrelt als rook in mijn neusgaten Het prikkelt Vage excuses vermengen zich met mist van opties Ik zou nooit meer schrijven Verse woorden vormen zich op het papier onwennig De muze slaat me keihard in mijn gezicht alle stof dwarrelt Het prikkelt…

Ruiste haar rok niet? Kom, kom toch terug!…

Laat het roesten en roken en dan op een goede dag of nacht: een gedicht dat op zichzelf staat als een scheve fabriek.-…

het prikkeldraad haakt weer in rafels historie buigzaam gerold om het regime strak te schragen bomen groeiden seizoenen proefden de dood in de rook der verdoemden zij getuigen hoe mensen door afkomst en ras als minderwaardig zijn omgebracht met de oorlog als vlag is de lading verdwenen nog ruisen zij zacht…

langzaam als sneeuw voor de zon alles wordt vaag mischien is vergeten beter alweer een kilometer in één oogopslag achter ligt een hal een monster vol klanken totdat het stopt rook verdwijnt zo fijn muziek en mensen blijf nog even en ik denk ooit terug…

Kabouters klauteren haar bedje in en zoete dromen nemen traantjes mee Kleine fee slaapt Terwijl tegen het plafond rook van eerste uitgeblazen kaarsje nakringelt Kleine fee slaapt Sssssssttt..... 't fee...st is over en uit…

Het groene bootje glijdt traag door het meer tussen bergen purper Op de oever in 't gele huis schijnsel van vlammen rook geur van turf Het klotsen van water gerust smelt de tijd bergen bootje en huis in de stervende gloed van de Ierse schemer vergleden…