Alle inzendingen over stormen overwonnen

Ooit reed ze graatjemager in het geel Maar ook nu Leontien niet langer licht is En min of meer volledig op gewicht is Is die begeerde leiderstrui haar deel Totdat haar weegschaal straks écht op alarm schiet Omdat haar team gesponsord wordt door Farm Frites…

De scholen zijn nu állemaal begonnen Het laatste staartje van vakantiepret Maakt plaats voor de vertrouwde vaste tred Plichtmatig wordt de weerzin overwonnen Naar school of werk sjokt héél het peloton Bij regen, hagel of de laatste zon…

Storm, ik lig wakker en hoor de sterren stampen -- in de nachtstallen.…

De spanning bouwden we op Samen Minnen en plussen De weerstand werd overwonnen Samen Verzinnen en sussen De ontlading kwam onverwacht Samen Beminnen en kussen De stroom kwam op gang Samen Waren we ons eigen licht…

ik schilder snachts mijn dromen bloedrood op de muur ik schreeuw en hijg angst en waanzin zijn penselen in het donkere uur schemering toont mij de wonden die gapen in het eerste zicht ik heb de dood niet overwonnen in beweging zucht het leven licht…

aan het einde van het pad weten we dat door elk van ons de heuvel moet worden beklommen die Hij destijds al heeft overwonnen hoop maar dat het waar is dat Hij toen in die oude dagen alvast veel pijn voor ons op zijn schouders heeft weggedragen dat al de pijnen die hij op Golgotha leed - hij ter verlichting van de onze deed…

De storm die raast over het zand. Hij pakt alles mee, behalve mij. Want ik wacht, op die storm. Die storm van het strand.…

Kom hef de glazen De wijn fonkelrood triomfeer het Leven overwonnen de Dood! Baad in warm licht dat de ruimte verguld, in wierook en mirre zoetgeurend vervult de Profetie Voorzegd aan jou en mij Zalige Amberbomen in een Hemelse VlinderVallei…

Stormen overleefde, en oorlogen doorstond. Geluk en liefde, blijdschap en verdriet, alles kon je hebben, Ons symbool voor kracht en tederheid van geboorte tot in de eeuwigheid vergaan deed je niet Eeuwenlang stond je daar, zeehelden die thuiskwamen gewond of gekrenkt, bebloed en bezwaard.…

door me plotseling te realiseren dat we hoogstwaarschijnlijk de ergste corona perikelen overwonnen hebben vervult dankbaarheid mijn hart met de zon hoog aan de hemel lik ik genotvol de slagroom van mijn ijsje vanuit een nieuw verworven stukje vrijheid vervult dankbaarheid mijn hart…

In mij woedt de storm Die kan ik jou niet tonen De storm van gevoelens Van herinneringen Van verlangen Van eenzaamheid en angst In mij woedt de gekozen dood…

Voel de golven sneller tegen je opstuwen Mijn handen die je borsten trotseren Het is te laat om de zee nog te kalmeren Gehijg maakt plaats voor gekerm Je raakt verslaafd aan de storm De razernij lijkt oneindig De schade lijkt enorm Na de storm komt serene rust De wind gaat liggen, alleen nog gefluister In alle stilte keren we terug naar…

toppen zwiepen in de regen knoppen kopzwaar op hun steel heel de bloemenzee bewogen sluit de blinden van je ogen ruik nog eens het malse gras groen zoals het gister was…

Hoor de regen slaat tegen de ruiten Van tikkel de tokkel de tak Hij trommelt op vensters en ruiten En tokkelt hierboven op dak Wat zullen de mussen nu koud zijn En bang zo in't donker alleen Ik zou vast een beetje benauwd zijn In zo'n nacht als de maan zelfs niet scheen. En de uilen die 's nachts altijd roepen Wat worden die beesten…

storm van wolken flarden in mijn hoofd gevoelens kolken van verstand berooft storm van woedende vlagen berovend mijn verstand kan het niet meer verdragen woede krijgt de overhand storm van onredelijkheid en haat neerslaand tegen de spiegels van mijn ziel voorbij de goede raad nu niet meer subtiel…

Soms behelsen stormen ons leven, hevige stormen, vergezeld van rukwinden, regenbuien, als een woeste stroom. Maar als na al dat natuurgeweld de normale toon weer wordt gevonden, is net als voor de uitbarsting, alles weer 'gewoon'. Opgefrist als na een bui, alles groen en zonneklaar, 't was gewoon een misverstand, gelukkig maar!?…

schuimende golven windstoten beuken de zee onder de gordel…

De lucht wordt donker De donder ver weg klinkt als een alarm En ik herken de smerige geur van het naderende onheil Paniek. De wereld wordt zwart Mijn wereld Ik kijk om me heen Er is nooit een plaats om me te verstoppen Ik ben alleen Mijn benen worden zwaar ik verschrompel Hij is er al Er is geen kans meer Hij vangt me weer Het…

grote buiten vermengen met zijn lijf hem schijndood maken als de takken waarvan hij het sterven van hun blaadjes liever inruilt voor het strand omdat zijn lente duurt zolang er zee is in zijn buurt hem denken laat aan negen maanden aan het kleine binnen aan de stem van zijn moeder die vertelt van hoe alles groen is dat en aan de storm…

Storm en kou raast door mijn lichaam. Dit voelt absoluut niet fijn. Ik ben mezelf helemaal verloren en dat veroorzaakt veel pijn. Mijn zelfvertrouwen is compleet weg. Het vertrouwen in de medemens is er bijna niet meer. De weg die ik te gaan heb is heel lang want hoe vind ik dit alles ooit weer.…

verscheurde wolken zon kust het zwarte water nog slapen golven…

Het is letterlijk stilte voor de storm spookachtige straten bijna verlaten op een enkeling na optimist of niet in staat vastgelopen in meters file motoren oververhit vingers trommelen chaos en paniek wachtend op het oog angst zweet voor de monsterlijke kracht deuren en ramen dicht gespijkerd lijdelijk wachtend tot de tornado losbarst…

Stormen raasden doorheen mijn leven langs en over de vloedlijn heen toch blijf ik de waterkant bezoeken want wind en water reinigen ook wat ze aanbrengen voeren ze ook weer weg wie weet wat er nog meer komt terwijl water mijn voeten en wind mijn haren streelt denk ik, iets goeds dit keer vandaag nog of morgen…

dansende bladeren op het wegdek geven vorm aan een razende storm die al takken brekend en beukend tegen ramen de gemoedsrust in alle hevigheid verwaait…

machteloos dobbert het bootje verstopt tussen de golven worstelend met natuurgeweld wie zijn er aan boord waarom is men uit gevaren waarschuwing windkracht 10 ramptoerisme op de dijk auto's rijden af en aan slaan het spektakel gade de reddingsboot vaart uit vier vaders vrijwilligers de kapitein in de kajuit ze zoeken het ranke scheepje…

De deken als de ozonlaag wordt het gordijn van de storm terwijl een koude opperbries door de regenval zwiert en zich bonkt tot brullen, verstrikt in de wolken. Een schurende omarming laat de hemel kruimelen en de merrie haar manen, wit als de maan, roteren om de nacht.…

Steeds verder jaagt de storm voort een smekende bede niet gehoord. Het eiland blijft achter leeg…

De wind jakkert om mijn oren regen klettert in mijn gezicht haarslierten die wapperen loop maar achterstevoren en toch bevrijd van alle tijd alles wordt hemels weggeblazen rottende bomen losgerukt overal kapotte glazen helemaal voor niets geblazen auto's vallen van het viaduct het is maar een massaproduct maar in iedere mens, daar schuilt…

De storm die over het land raast, is bijna iedereen de baas. De storm die in je hart woedt, treft alleen jezelf.…

Ons land in de ban van de storm, doden te betreuren die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren de zee, met monsterhoge golven het aanzien meer dan waard maar gevaarlijk. Niet bepaald een storm in een glas water meer een storm die woedend woedde nu gelaten is gaan liggen totdat alles weer hersteld is?…