Alle inzendingen over strelen

Het strelen, de aandacht, het zielendelende vertrouwen. Het kleffe, het lieve, het romantische zoenen. Want ik genoot ik begon ik ging door en wilde meer. Zijn dit de instincten van moeder natuur die het onbeschroomd laten afweten en actief langs de zijlijn staan? Ik weet niet of dit hoort en of het is als een verdediging.…

mijn leven eindigt nu, ik ga maar keer terug in wat de bloemen je vertellen hun blaadjes zwellen in het morgenlicht de nacht is al gezwicht voor zoete druppels dauw ik zie je gauw terug laat me niet alleen - nu ik ga - raak me aan en streel mijn rug maar strijk niet tegen haren in de lamp dooft zacht aan dit begin van etmalen vol…

ze stil haar mens-zijn uit te dragen zomaar op een dag gingen haar ogen overstag ze werden zacht en spraken open, over hoe een lach tot dan toe over donkerbruine glazen viel haar bril werd oud door haar nieuwe sprak het goud van eerlijke erkenning de gewenning was compleet ze lachte breed en liet haar kleine handen over, aan het strelen…

In het vroege morgenuur als alles nog sereen is en puur zweven wolken als witte watten spelend met de zon in het hemelse blauw het gras nog nat van de morgendauw nog geen geluid de stilte verstoort maar wel het zingen van de vogels dat bekoort ontwaakt langzaam de dag uit de nacht en de aarde zich laat strelen door het prille ochtendlicht…

Ik doe mijn best intelligent en gevat te converseren, maar ik raak het gevoel niet kwijt dat ons huwelijk een spel is In bed staart hij weg van mij tijdens het strelen en het vrijen Hij ziet mijn eenzaamheid niet maar maakt er het beste van hij bergt mij in zijn armen voor hij actief wordt, en laat me daarna inslapen op zijn borst…

de enige manier van bij elkaar zijn in stilte op het hart gericht zing ik je toe in mistige dagen grijs verzilvert tot licht wanneer zon je haar komt strelen in stilte op het hart gericht zing ik je toe als vreugde door verdriet in avondrood verdrinkt begrensd in onze horizon iedere morgen kijken naar de…

Nu ik streel ik de poten en de vacht van de warme kat naast mij heel zacht. Opdat zij aan vogels zou verzaken, hun karkassen niet open zou kraken, ontdaan van hun bonte vederpracht. Het is het lot van mens en dier onze prooi zonder pinken te verschalken. we verreken daarbij geen spier want wij zijn sperwers en torenvalken.…

Toeval bracht jou hier en mij, ik kijk en zet een stap dichterbij om je aan te raken huid en haar, het fluweel van je blad: wat voel jij wanneer ik jou streel? Mijn warmte zoals ik de jouwe? De zon in mij?…

ik olie je lavendel ruik in Grasse je geur proef groenblauw je ogen streel je zachte geur jij bent mijn Provence in jouw cadans Camarquen wilde paarden zie ik soms nog zeldzame wijngaarden je gloeit licht in zacht glooiende heuvels groen is aromatisch ingebed kleurt tederheid op mijn palet in vleugjes wind overstijg je alle…

ik geef weer even mijn gedachten vrij ze vleugelen vergeten dagen ik ontmoette jou die dagen en je woorden waren een gelogen zijn jij wist mijn zwakke plek hebt ziel en zaligheid er opgezet om je ego weer te strelen maakt mensen zo kapot dat kon je geen donder schelen je gaat voor eigen roem en wie je evenaart…

Bij het nachtlampje lees ik jou in mijn agenda’s, ik streel de deken over jouw lichaam en lig tussen de lakens wakker op de harde vraag wat had ik meer moeten niet doen maar zijn vandaag?…

je hebt een koppel wit gekocht maar 'snachts vliegen je zwarte vogels ongrijpbaar in hun veren tot in de kleine uurtjes blijf je het proberen ze strelen langs je huid in jouw gedachten spreken ze te luid de welbekende zinnen zo vreten ze je op heel diep van binnen je hebt de kooi geopend nog vliegen ze niet weg licht…

ik voetveeg je omdat je hinderlijk bent je kinderlijk gedraagt en altijd maar om aandacht vraagt wij zijn een clubje strelen vaak elkaars gedachten wij willen niet dat jij dat zomaar gaat verkrachten wij zijn geen halfzachten maar schrijven poëzie die we met elkander vergelijken dan komt de grote kunst weer bovendrijven rot…

zo streel je teder met je handen en helpt mijn ziel weer uit de nood, je legt mijn somberheid aan banden, je bent mijn honing en mijn brood. En laat ik vaak mijn armen hangen, jij blijft mijn lieflijk, geurig dier. Laat mij dan steeds naar je verlangen als een dorstig hert naar de rivier.…

tot aan opgehoogde dijken zijn mooie hoofd met haren wilde struiken zijn onderbroek een meter naar beneden stoere benen slank tot aan onstuimige zee en in mijn denken is zijn wil onverdroten woest zijn beestenblik maar toch gedwee zijn wijn heb ik in mijn bekerglas gegoten vanavond is hij naar mijn stille bed gekomen om mij zacht te strelen…

Alleen de triggers en het ontwaken, zelfs zonder het lichaam wat ik graag streel. Ik wil je haat ik wil je liefde, ik wil je 3D in mijn bed. Maar ik zie dat niet gebeuren, want onze zielen zijn besmet. Met mijn handen in mijn haren, en mijn hart dat kleurt bloedrood. Wil ik jou 5D eren, maar dan moet eerst mijn ego dood.…

Plooi je als een kussen in mijn rug, vorm je lichaam zacht naar het mijne, dan zakt de pijn erin weg, in de omarming van jouw genegenheid, je mag me strelen licht over mijn schouder, dat is alles wat ik je geven kan als je belooft om niet te bewegen, meer kan ik niet aan, mijn open bloem blijft gesloten Soms brandt ze van krampende pijn…

benoemen als je ontluikt in kleur ik heb je winter meegevoeld het ijs in je gedachten bevriezen moest jezelf om nog gezond te overnachten een korte dag was je houvast de lange nachten vol met spoken voor even ben je weggedoken omdat je alles hebt gehad toch zal de winter lente bloeien liefde weer opnieuw gaan stoeien je zult me strelen…

ik kijk je aan kan je niet verstaan je mond spuwt kleuren die je tanden scheuren als je lacht je lippen lijken dijken gebroken door de vloed van ijskoud blauw, bevriezend in het vochtig rood van jou ik kan je niet bereiken want je ogen kijken dood ontdooiend in het koele wit waarin pigment verborgen zit maar je handen hoeden lava strelen…

ik schrijf in de lucht die je ademt gebruikt wolkt wit in de kou een ijsbloem smelt op de ruiten schoonheid ontdooiend door jou jij bent het decor waarin ik moet spelen de planken en koorts het fluweel dat ik weer mag strelen als het doek open gaat jij regelt licht donkert verleden speelt de rol van vandaag peinst over toekomst…

In het vertrek vol weelde laten dames hun handen vooral de vingertoppen kneden strelen insmeren met welriekende zalven vele geuren komen samen tot één aangename smaak die de zinnen licht verdooft naar een wereld brengt waar wensen en betaling zonder zorgen feest vieren in een pretpaleis warme koffiedamp dringt in begerige neuzen wekt…

ik wist dat zwart op het doek langzaam donker en voller werd dat kijken verdween in ogen die bijna niets meer zagen in vervagen probeerde te contrasteren met het wit van schaduw maar er was te weinig licht heb de penselen en het mes weggelegd ben het leven met warmte gaan strelen maar de warmte die er was bleek te weinig…

laat me jouw lente zijn en nooit meer zonder liefde je winterluiken sprankel ik vol kleuren lucht en licht en als je vlucht dan dartel ik mijn tere bloesems op je huid en streel je ogen dicht laat me toch lente zijn en nooit meer zonder jou ontluikend zal mijn middagzon je zoete kussen stralen en intussen zoem ik dan de luchtkastelen…

Mijn liefste Rev Ik tast je af Teder streel ik buik, bol en haren? Mijn handen in mijn schoot Koesteren het droombeeld Zachtjes wiegend, terwijl ik ’t ledikant En commode al ’n plek in het huis plan Namen vliegend in gedachten Tot mijn strenge stem maant tot wachten Tijden lang verwacht ik… Hoe kan ik niets loslaten ?…

bergen speelgoed zelfs een verwonderd kijken van een paard in de kamer vol kindergeluk handjes beginnen te strelen lijfjes beginnen te beven traantjes van kinderlijk blind dank je wel , lieve sint toen op dat moment maar wat een grote leegte in dat kloppend kinderhart papa, waar blijft nu die knuffel ?…

Ik tast duizend hopende handen om jou te strelen. Ik wil jou zo graag herkennen, ik wil alleen maar wat dichterbij. En wanneer jouw lichaam het mijne herkent, worden we gesust door het warme gevoel dat liefde heet.…

wanneer zal dan die ijselijke pijn die niemand weet of voelen zal ten einde zijn 'k verberg me achter mijn lijf tot dat jij mijn naaktheid ziet en wanneer zullen mijn handen m'n schouders omvatten mezelf strelen graag zien het ik van mezelf ik wacht en voel het intense van mijn leed genietend van het tragische het diepere ik zoekend naar…

Mag ik de schelp zijn- die je bij je draagt- dan reis ik met je mee- kunnen we samen praten belevenissen delen- het avontuur aangaan- als je gaat slapen- kom ik bij je liggen- fluister zachtjes je naam- streel je huid tot je slaapt- we dromen samen- onder het schijnsel van de maan- terwijl de zee ruist- op de kadans van de golven- worden…

En dan komt de zon weer op De eerste stralen strelen mijn gezicht Net was de lucht nog zo donker En nu plots is het al weer licht De nacht en de dag worden langzaam een Uren verstrijken geen gevoel van tijd Ik herken het van het begin tot het eind Het pijnlijke gevoel van de eenzaamheid Vertel me waar is al dat moois nu gebleven Mijn liefde…

een rode doos met kers in chocolade ma cherie bonbon bon ton zoals jouw hartje bonkt en mijn kater ronkt in zijn trage droom over zachte handen die loom het strelen nooit verleren dan pluk ik rode kussen van je mond die ik beroeren wil en nooit vergeten dan ben ik de chocolade-kers die van je lippen snoept…