Alle inzendingen over strelingen

Leren luisteren in streling van woorden, over toen nu en later.…

dit schitterend talent hoe vederlicht vloeit veer en inkt de streling van mijn hand die zich gewillig leiden laat gaat boven mijn verstand.…

haar trage streling wekt een wild verlangen naar de zomer die me kust en lacht zij omarmt, verwarmt mijn lijf en maakt me wakker ik geef mij over aan de lente en verwacht……

De streling van je penetrante lucht is van zijn jeugd ontdaan. In een uithoek van mijn hart lig jij te vergaan.…

een lichte streling als een vluchtige kus het ochtendlicht nog jong raakt me aan fluistert zacht kom kom ontwaak sta op en dans dans het leven met mij…

En een toetje van betekenis: streling die fraai toegeeft aan verlangen... Edoch: wat brengt dit woord bij jou teweeg? Verwoord het!…

Ondergronds Een kern van vuur Gevangen in een kiem Smachtend, Wachtend op de streling van de gulden vlam Ontploffend, hoogworstellend, vrijbrekend De kleur die ons naar het licht leidt…

-twijfel- danst rond mijn hart weggebroken een vlucht over huid geschoren -een tinteling- parelzoet druipt het zweet een kus angstig lief -een streling- vluchtig…

de oren uitgeschakeld geen rilling in de huid het oog naar binnen toe en wimpers neergeslagen de lippen dichtgeknepen geen tandenknarsen meer alleen nog streling van het zand zo ver van de wereld…

speeldoos zing je vale liedje over het lege landschap in de schemering van streling in de korrels van koude liefdeloze gedachten in huivering van een krijtwit verleden opgesloten in de tijd…

Hoe ze kalm naar de overkant staart als mediterend licht zo koel, zo zacht onaantastbaar maar toch rakend in een stilte in een streling van tijd het kloppen van haar hart dat geruisloos naar het mijne overgaat.…

en minnekozen bij avondval Het kussen geen getal strelingen tot in vingerkootjes Het zijn.... de kleinste kadootjes daar hoef je niet rijk voor te zijn.…

, strelingen die de dood verwensen doch ook inhalig omarmen god, ik vrees de duivel niet, doch het lijden dat mijn ziel tracht te breken is als angst op een akker leeg van voren maar vol aan leed…

Mijn voetspoor in het zand is de weg die ik bewandel met angst te verliezen zonder het lef te kiezen en het slaan van wonden ik zoek jouw hand slechts een streling is genoeg die angst te overwinnen…

Je bent ingesloten in mijn armen in mijn benen in mijn hart Blind van liefde voel je met open ogen de tedere streling van mijn lijf en leden Licht geraakt geef je je bloot…

de charme van de hagen schudt de wind het geheim der dingen draagt een kind de charme van je armen vloeit in de streling van je hand het geheim van je ogen komt met de zee aan land.…

Tussen twee zinnen even een streling, zomaar. Tussen twee verzen even wat stilte, zomaar.…

de wind die ooit dit veluwse land in ijzige strengheid formeerde waait nu als een warme streling door mijn haren en mijn heide subtiele paarse geurigheid wolkt tot de verre einder…

Mijn vingers in de jouwe, zachte strelingen in de palm van m'n hand. Die warme lach op jouw gezicht en die knipoog... als je je blik op mij richt zegt mij dat zóveel meer dan woorden.…

hemelsblauwe hemel een warme streling van zon over bloemen over dagvers groen de wind draagt bronzen jubelklanken over diepe velden klokken vieren de hoogdag Pasen…

In vertedering verzucht fluisterende strelingen over fluwele huid totaan kippenvel. Niets aan toeval overlatend dans ik gerechten in je buik tot vlinders met felle kleuren die liefde schrijven, en geven.…

Tergend zal het hartenzeer zijn wanneer de streling van je huid mij niet langer warmen zal al ga ik daar nu zeker niet van uit.…

tederheid betasten met fluwelen vingers als een streling der natuur maar persoonlijker soms mis ik in de taal het juiste synoniem voor dat ontastbare gevoel dan schrijf ik iets warms doch dikwijls blijft het te koel…

ik bemin jouw zinnenstrelende flanken zij wiegen als bedeesde golven met ruisende klanken ik blaas mijn streling langs wuivende haren in stotende zuchten speel ik muziek op gewaande snaren…

Snaren trillen nog na van warme strelingen die stemming brengt zonder woorden tot zinnen te rijmen. Golven van gevoel transpireren door de lucht geur verwijzend tot het land waar iedereen in fabel leeft.…

Ze gaat naar het strand en vlijt zich neer in het zand Voelt de strelingen door de wind, en onttrokken aan het gezicht spreidt ze haar benen licht De wind beroert nu haar geslacht; ze kreunt daarbij onhoorbaar zacht…

onder een dalende zon de lucht gespoeld door regen varen mijn woorden naar vreemde oevers in blauwe eenzaamheid de witte vogels de geur van heldere lucht de streling van de wind mijn droom begint…

verbeelden wat zij nog weet van zijn woorden neemt zij mee op haar reis, maar wanneer stilte haar vindt wordt herinnering een droom waarin spel en streling woordloos herleven tot elke beweging verdwijnt in het verblekend schijnsel van een ongekend moment…

verbeelden wat zij nog weet van zijn woorden neemt zij mee op haar reis, maar wanneer stilte haar vindt wordt herinnering een droom waarin spel en streling woordloos herleven tot elke beweging verdwijnt in het verblekend schijnsel van een ongekend moment…

zeg me dat ene zinnetje neen spreek het nog niet uit strooi het als flinterdunne streling over de naaktheid van mijn huid wacht ik wil het goud van zwijgen straks mogen letters met zilverklanken stijgen kom nu - doe maar - zacht…