Alle inzendingen over struinen

ik schrap fazanten van het asfalt en raap konijnen uit de berm ik pluk de aangereden egel van het graffiti scherm meeuwen neem ik mee of zwanen, die hang ik over mijn arm en eenden, soms nog stervend met de veertjes bloederig warm zo struin ik de wegen af de snelweg is een dode dieren zee de straat een open abattoir en zelfs mensen…

een jagershoed met ganzenveer het dubbelloopse jachtgeweer ogen waakzaam wachtend op poëzie als prooi verschijnend door schrijvers van divers allooi hij schiet en raakt de minsten uit de rij vleugellam of dood ze zijn erbij geen hond die apporteert wel ratten gieren en hyena’s zij ruimen zijn arena’s struinen verder op het net naar…

het franse strand de zon een hand ik droom me naast je vraag of je verbrandt je glimlacht, met vakantieogen vraag je of ik hier wil blijven mijn wit bij bruine lijven we spelen in het zand rotsen worden duinen we struinen door de taal en liefde wordt toujour amour je rankt nog slanker in de branding van de oceaan je beelden golven…

(voor Rimmer) Een wolk spreeuwen als een grote, enorm wendbare golf die klotst en deint aan het gewelf ~~ ~~ ~~ Op de grens van dag en avond, worden blauwzwarte besjes van de Kornoelje verteerd ~~ ~~ ~~ Met z'n allen één, scherend door de lucht Een zeer artistiek schouwspel van bovenste plank ~~ ~~ ~~ Na het struinen…

Onder de gewelven van mijn gedachte door, Struin ik van poort tot poort, Om deze te delen, Met zij die er weet van hebben. Bewust te krijgen, In het Hof van hun gevoel. Vruchtbaar uit te laten komen, Gevoed door wat ik aanreik, De sleutel tot hun deur. Passievol gedreven, Met liefde geopend.…

Heerlijk lopen struinen Langs polderplassen Door bossen en de duinen Ongegeneerd staren In hoge wolkensculpturen Momenten, die onverwacht Een eeuwigheid kunnen duren Genieten onder bladerdaken Nevel door de zon belicht, diffuus Verdronken in ons samenzijn Waar tijd, noch haast Gelden als excuus Bewonderen de spiegelingen In het gladde water…

Ik zie je vaak vlak nadat ik wakker ben en na de koffie en het brood en de vele pillen zelfs als het regent struin je eendmoedig het gras af op zoek naar eetbare resten soms praat ik tegen je als tegen een laatste vriend van niveau ik denk oude incarnaties in jou te herkennen edele jonkvrouwen en belangrijke baronnen lieve, lieve…

nog zijn konijnen traag maar in een vlaagje lentezon ontwaakt hun eerste voorjaarssprong zien ze het prille groen van lichtend mos dat in warmte weer ontkiemen mocht na winterslapen struin door duinen naar het strand waar golvend grijs haar stilte wit in een opkomend tij in variaties blauw leg ik de schelpen in jouw hand…

in allerhande lijkt de wereld te belanden in een eenheidsworst grenzen worden niet meer overschreden we leven nu in het heden van wat voorgeschoteld wordt zijn er nog die pionieren stenen rapen om een eigen haven te gaan maken golven breken in hun nakie struinen door de duinen vol met prikkeldraad voelend nog dat jeugdig kattenkwaad…

ik was weer aan het strand zag de hand van wind in het afslaan van de duinen het zand is hard en koud meeuwen troosten zich met mist die winter verre van ons houdt het grijze sombert stilte de golven rollen kilte schuim wiegt wit en traag de korte dag vandaag maar als ik terugloop zie ik de konijnen struinen in het watertje van zon…

vanochtend opgestaan en wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mij nog behangen met de kleur van onverwacht wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren dollen en naar nectar struinen…

In zo'n metropool als London Heb ik heel veel verschillende culturen gevonden Gele mensen, blanke, zwarte, bruine Die allemaal door zo'n stad struinen Mannen met een tulband Vrouwen met een kleintje op hun rug of aan hun hand Rasta kapsels, Chinezen met een camera Rode stippen op een voorhoofd, komen uit India Elke cultuur en bewoners…

opgestaan wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mijn vleugels nog behangen met de kleur van onverwacht ik wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren dollen en naar nectar struinen…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

We struinen door de duinen en ruines van vroege eeuwen. Welp mijzelf tot de leeuwen en strijk door de manen. Zacht verlaten ze stralend, tranend, het firnament waar geen feeksen zich onthouden tot zuiver ongetemd de zeven hemelenkoren zuiver zingen. Tot we bijna blijven kleven - heel even- aan de honing van grote beer.…

Haar billen als duinen Opgetrokken uit blank zand Gestreeld door zijn hand Waardoor hij mag struinen Waarheen de heuvel leidt Volledig in perfecte harmonie Met haar heuvelige evenknie Door deze tweeling verleid Handen als golven hoog De duinen intens overspoelend Elke zandkorrel liefkozend voelend Slechts duintoppen nog droog Aangetrokken…

ja, er is nog ruimte tussen vloedlijnen en wassende maan nog tijd te gaan, stranden te struinen, te verstuiven als duinen, totdat we verliezen in verdwalen het lichaam mank gaat we grond en ogen met sterfhout behangen wennen aan vocht uit verse wonden, wennen aan de bres in de haag troosten met snoep dankwoorden spuien…

wat ik vrees is de waarheid van mijn gedachten, ze struinen onbeholpen op zoek naar die ene nacht waar ik niet zal spreken tegen de duisternis met zijn verlaten paden telkens is er die ene til, het honk dat me het uitvliegen belemmert, mij herinnert aan een metgezel die als verstekeling in me huist te graag breng ik mijn waarden ter…

vrede, genezing en uiteindelijke genade wat hebben we in onze zielen dat spreekt en glanst meer dan inhoud is het vaak de vorm die danst wat golft, schuimt en nadert is nog meer water niets blijft bewaard, er is alleen een toekomstig later zeebloem, er groeit een landschap achter de duinen het is er goed vertoeven, je kunt er heerlijk struinen…

gierende geuren rullen oneindig vlakland sloten breken het zicht zaterdagavond trekt nog als toen stegen struinen riemende stad weerspiegelend rood de konen zoet broeiend weerkaatsen kasseien kom toch us efkus binnen schat vage hazenlippen zuchtend rood pijpentwintig euro voor de kinkel torenklokken slaan de uren twaalf zacht hart voor…

Laten we gaan struinen in het veen onze weg zoeken tussen veengras en modder op verende turfpaden steun aan de wallekant en aan elkaar Laten we nat van de regen tot de enkels wegzakken in een zompig land bij een schraler wordende zon in de stilte van de namiddag met alle poriën open en je zintuigen op scherp niets anders ervaren dan…

stil klassiek moment met deuren die van binnen het slot hebben gevonden is de koele dood die jou zal raken in een plastic omhulsel in het rood aanwezig jij was een vriend, trouw en oprecht doch het sterven nestelt zich telkens in bij iedere geboorte waarvan het bloot wordt bedekt met de kille glans van de herfst niet meer naar zee, of struinen…

Heerste het koudste van de jaargetijden kil over deze woeste doornentuin, met de Zomer is het dat ik hier struin, terwijl fietsers schel bellend langs ons rijden. Verschrikt laten wij elkaar los, gestoord als we zijn in ons vredig minnespel en met één vinger wens ik ze vaarwel naar een punt wat aan de horizon gloort.…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

wegens ongemak bied ik vandaag tegen elk aannemelijk bod mijn langgespaarde stappen-plannen veelal gemaakt voor ver met liefde voor de zee voor 't struinen over Drentse hei of pas-ontwaakte alpenweiden de duister-dwaze knapzakroutes in het veen voor mijn gedroomde metgezel mijn huiver en mijn ongeduld gestolen kussen halverwege gelopen…

rondeel (zwarte ibis) een zwarte ibis in de polder van Huisduinen een winter lang in dezelfde sloot die smal was, maar blijkbaar steeds voldoende voedsel bood voor een vogel, zo ver gevlogen en zo groot zie, hoe de vogelaars met verrekijkers door het weiland struinen gaan over het pad tussen vuurtoren en volkstuinen een zwarte ibis in de…

hoe wispelturig en onstuimig ik ook ben te moeten struinen door vroeg donkere avonden kun jij mijn blazen begrijpen of speel jij mij de zwartepiet toe?…

op weg in een serene gang naar een uithoek van mijn dromen gedreven door de sterke drang om hier steeds terug te komen langs vaalgroen mos en paarse bloemen volg ik het pad over de duinen om daar de zee zien op te doemen en door het rulle strand te struinen hoe zoet smaakt de herinnering aan de jaren van mijn jeugd de beelden die ik toen…

Vind ik jou terug zoals ik jou eerder zag in een voltooid gedicht geschreven aan de einder van een wakende nacht toen het hart nog in volle ronde slagen de klok de tijd deed verjagen en de sterren bijeen schaarde als zomergolven over het witte strand liet schuimen en ik het struinen naar sprokkelwoorden staakte de langdradige zinnen…

je hebt mijn bodem doorgrond vond zand zee en duinen een plaats om ongestoord te struinen langs de lijnen eb en vloed het weidse uitzicht deed je goed gaf ons de moed de plek om van elkaar te houden liet je drijven in de zee ontdaan van alle zorgen zo werd vandaag weer ongemerkt morgen nam je mee in vele vergezichten maar pas…