Alle inzendingen over terugkeren

Zoals een verloren reiziger in een ijzige storm Slaat mijn kompas in het rond gevoel van richting volledig kwijt Wat blijft is die terugkerende gedachte als een tunnel van knipperend licht Jij was het noorden de bestemming van mijn reis…

je was er gisteren, om middernacht tot bij mij en het afscheid dat je niet kon bezitten ik wilde terugkeren en mezelf omringen met de eerste woorden en de toen nog onbekende handen zonder te wijzigen wat één voor één volgde en mij aanraakte als een onweerstaanbaar gedicht je was er, zoveel groter dan in mezelf…

Er is weer helderheid van witblauwe luchten wolken als luchtkastelen tere bloesems gekoesterd door de zon terugkerend leven een palet van zachte tinten bij zonsondergang over een vergroenende wereld verhoogt verre vogelmuziek op de achtergrond de feeststemming…

tevergeefs het wachten op de terugkeer een teken, een woord blijven ogen voor altijd gesloten wegebbende glimlach veranderde jouw bestemming plots van het aardse naar het hemelse waar engelen zich nu over jou zullen ontfermen waar je voor altijd schijnen zal…

Zo maken ze de oudjes horendol En rijp voor de terugkeer van Henk Krol.…

In het verloren huis de kartelrandkiekjes van oude vrienden, onafscheidelijk, maar buiten het lot gerekend, neemt de tijd een achterwaarts loopje en van lieverlee hoop je dat het ooit terugkeren zal...…

Hij sprak en zeide In 't zaêl zich wendend: Vaarwel, o moeder, Nooit keer ik weer... En door de lanen Zag zij hem gaan en Sprak geen vervloeking maar weende zeer. Sprak geen vervloeking... Doch, bijna blijde, Beval de maagden: Laat immermeer De zetels staan en De lampen aan en De poort geopend, de slotbrug neer. En toen, na jaren,…

Toen zijn woorden zich hadden verdaan tot achteloos gemompel en zinneloze autoritten het spreken niet meer wilde zag je hem toch nog woekeren met oude paragrafen waaruit hij leven perste dicht opeenstaande zinnen stukken van sonaten zo werkte hij onafgebroken aan zijn terugkeer. ------------------------------------- uit: 'Een staanplaats…

Een huis moet rafelranden kunnen krijgen, uit zijn hang- en sluitwerk slaan, donker mompelen, siberisch jammeren, moet zijn pannen kunnen losgooien als haar, zich laten kastijden door de twijgen van een berk. Zou daaraan dood moeten mogen gaan. Hoe zacht zouden steden dan, een droom van huizenspinsels. Huizen zouden uit hun windsels moeten…

De eland nadert langzaamaan ons land Hij rukt op via onze oosterburen Het zal zo´n tien tot honderd jaar gaan duren Dan keert hij bij ons weder onderhand Opdat wij weten dat wij nimmer wisten Hoe wij de eland hier zo node misten…

Altijd geweten dat je terug zou komen. Een winter lang op je gewacht. Soms wakker liggend in de nacht die duistere geheimen wikkelde om bomen. Altijd geweten dat je er nog was. Bijna vergeten soms. Dan kon ik zingen en lachen door de tijd. Hoe ongezien en onvermijdelijk verborgen in de dag bleek je aanwezig. En nu je er weer bent begroet…

Het licht verschuilt zich per dag,per uur Reden hoef je 'm niet te vragen Verbergt zich achter de donk're rug van winter Zijn stille handen diep in de zakken Keert pas op z'n schreden terug op januaridagen Met het blozen van het nieuwe jaar.…

Als men terugkomt is men een ander denkt men terwijl men het huis sluit het licht ingepakt de zomer verzegelt het tuinhek prijst om zijn ijzer deze slak op de drempel zal er nog zijn de ijskast zal blaffen de hitte blaten de hond zal zuchten en zijn sterven hervatten als men terugkomt denkt men ------------------------------------- uit:…

Hij zuchtte wat van de zijkant op weg naar beneden, de berg af worden huizen keelgaten met daarin dikke lillende huigen van weer dezelfde mening op het uiteinde altijd komt er een moment dat je hond wordt zoals in mijn geval de palinghond, het midden net voorbij, overal tussen, in horen en zwijgen tussen de guppyhonden wil ik nog wel eens…

'Kom terug.' Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken dat ik ze dacht... en als iemand dan terug zou zeggen of desnoods alleen maar terug zou denken, op een ochtend: 'Ja.' ----------------------------------------------------- uit: 'Er ligt een appel op een schaal', 2008.…

Haast elke Pool verliest bij ons z'n baan Terwijl in Pólen afgedankte banen In handen waren van de Koreanen De tijd maakt die tendens thans ongedaan Zo gaan verschuivingen elkaar te boven: Waar niks geschoven wordt, wordt veel verschoven…

Decennia vervuld van geest gebroken door vervreemding De waat’ren hebben toegespoeld een ongeleefd verleden Toch komt eenmaal, luidt een kroniek de terugkeer van de koning Onuitroeibaar nageslacht zijn dochters en diens kroning O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is omgestoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen…

Dit is het heden, ik zie het, ik zit hier: voor het raam en zie het heden waarnaar ik ben teruggekeerd, naar wat er altijd geweest is - al die tijd waarin ik er niet was er is niets gebeurd zegt de tuin in het raam de bomen, de vogels, de zacht waaiende struiken, het gras, het bleef allemaal zijn wat het was, er is geen verleden hier wat…

helmenglans op macht beluste krijgerslans is van een and’re bodem om levensvreugd te doden Al lang is men begoocheld door haat en razernij Want eens was Alpha koning in tijden oud en blij voordat het rijk ten onder ging aan wangedrag en onlust Het mensenvolk steeds zwakker werd in hart, hand en gemoedsrust Aldus werd Alpha afgezet Zijn terugkeer…

's Ochtends vroeg klapt de wandkast open uit die rappe hand suist een sterke starre wil onbezonnen naar de slaapdronken hemel ontmoet dampig voornemen zweeft terug tussen gladde kastplanken verblijft honkvaste kracht aanschouwt alles bedachtzaam beraamt knusse spookarbeid koestert zich in 't morgenrood van doorschenen wijnglazen.…

helmenglans op macht beluste krijgerslans is van een and’re bodem om levensvreugd te doden Al lang is men begoocheld door haat en razernij want eens was Alpha koning in tijden oud en blij voordat het rijk ten onder ging aan wangedrag en onlust het mensenvolk steeds zwakker werd in hart, hand en gemoedsrust Aldus werd Alpha afgezet zijn terugkeer…

Decennia vervuld van geest gebroken door vervreemding De waat’ren hebben toegespoeld een ongeleefd verleden Toch komt eenmaal, luidt een kroniek de terugkeer van de koning Onuitroeibaar nageslacht zijn dochters en diens kroning O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is omgestoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen…

(Een epos in 4 delen) Van diamant zijn ogen, doorborend wat hij ziet Twee meter in de lengte met voeten van graniet Bruinrood gekleurde aderen, een marmerwit gelaat en om zijn koene schouders een groflinnen gewaad En als de wind zijn haar bewaait zijn bulderlachen vrees bezaait Behoede men zich en beraadt heer Alpha is gekomen! De wederkeer…

gevraagd, de sterren leren duiden langs bergen, boom en beek gegaan, las ziel der kleine luiden Gelouterd door de IJzerbron nam lichtkracht toe tot aan zijn mond Zijn steengeslepen lichaam werd één compacte krachtbaan Toch is zijn ziel gebleven, een koele milde Bron waarin zijn Geest weerspiegelt, gelijkend op de Zon Het tijdstip van zijn terugkeer…

Zelf zou hij terugkeren als bruingestreepte kater. ---------------------------- uit: 'Gedichten 70', 1970.…

Een zonnige middag, we kunnen naar buiten gaan, daar verliest niemand iets aan. Ik laat je eens straat zien waar ik als kind doorheen liep, er stonden toen geen bomen of ze waren heel klein. Toen ik een kind was maakte ik een hengel van een stok en een touw en een gebogen spijker. Ik bewoog de stok door het water en een vis bleef haken aan de…

Ik weet zeker, dat je terugkomt het is geen droom maar werkelijkheid hoe ver je ook weg bent ik voel je heel dichtbij zou het woensdag of zaterdag zijn zal de zon schijnen of de regen plenzen bij jouw terugkeer doet dat er niets toe dan jubelt alles en branden er veel kaarsen het mag dus ook ´s nachts zijn geen enkel probleem, ik zal niet…

In het heelal is altijd wat te doen. Sterren, planeten razen door elkaar en moeten in banen worden geleid. Melkwegstelsels in kaart gebracht en onderhouden, clusters uiteen gerafeld. Altijd druk, altijd druk. En dan die reizigers, altijd hun geliefdes kwijt, altijd weer. Kosmische stormen trotserend zweven zij die grote ruimte in en vereenzamen…

Om weer zeven te zijn. Zoals het riet ruikt in de winter. Mijn houtjes krassen over de gracht. Op zolder schimmelt het oude stro. Drinkbakken klapperen aan de muur. Eén kat woont hier nog en ik wil naar huis. Opa ruikt naar pruimtabak en vertelt over zijn paarden, lang geleden, op de hoeve. Oma schilt bergen aardappels, wortels. Ze zwijgt…

Landen is de luchten loslaten een deel van vrijheid opgeven de aarde raken vanwaar je ooit onhandig met misslagen opsteeg waar de warmte van de moederborst nog immer nagloeit door voorjaarsnachten kil en guur de vacht nog dof en donzig daar terugkeren, glorieus en machtig als een geslepen edelsteen in de kroon van de schepping is het…