Alle inzendingen over trein

al had de stadswacht de zaak in de hand veel dagjestoeristen, roodbruin verbrand ze hadden ons van ver horen komen al had de stadswacht de zaak in de hand we vonden vlug een knus onderkomen ze hadden ons van ver horen komen we moesten dus op onze hoede zijn we vonden vlug een knus onderkomen ons gore handeltje liep als een trein…

eten dat verpakt en in ‘t vliegtuig weer opnieuw Nog steeds denk ik aan de man van de bloemenstal: we doen er zelf aan mee Maar nee, ik wil het niet en blijf het voor me zien uit ‘ t raam toen ‘k met die trein meeree de meeste mensen d’ ogen op ‘t mobiel gericht, geloken, naar benee.…

ik ben omgeven door populieren en in mij stroomt een rivier ingetogen, door vleesgeworden land van papier er spiegelt een wolk in tegels aan mijn onderhuidse muur ook zou er een trein komen die weer vertrekt om het halve uur mijn hart lijkt op de brug die ooit beide oevers verbond; verblind door de zon toen die nog aan de hemel…

we zwegen jij ik lang treinreizen lang bijna voorbij de laatste halte de trein daverde langs wissels te hard te luid we konden het zwijgen niet verdragen we leden voortdurend onder die stilte iemand moest spreken ik jij wie opent zijn mond en zegt het goede woord we bleven zwijgen waar we moesten spreken bang…

geen ander uitzicht dan het stukje hemel dat tussen de tralies als gevangen ligt geen vluchtweg staat nog open dan de weg naar binnen, waar een soort leven verdergaat alle dromen afgekapt; de trein rijdt nog wel verder, maar jij bent te vroeg uitgestapt elk denken ingekort; als in een cirkelgang rond en rond gedraaid tot je er gek…

De trein van mijn onrustig zoeken stoomt naar zijn eindstation en rangeert zich schurkend op het spoor van jouw perron In stilte als in spreken in doen of in gedachten Spiegelt jouw beeld mijn eindeloze trachten Alsof ik geen verleden draag er verder nooit iets is geweest Vervaag jij al mijn kwalijk denken scheppend aan mijn nieuwe geest…

Vlug het laatste slokje zijn voor de aller aller allerlaatste trein. Totdat het stilstaat. De angst voorbij. Een intercity die je op een haar na miste. In een stoptrein is het veel rustiger leven: gedichtje schrijven, muziekje op, ontspannen beat.…

vier rechte lijnen vier er loodrecht op alles evenwijdig rechts en links van het raster bomen groene sprieten met links nog - ja daar achter - een blauwe kronkel bij het tweede snijpunt vanaf links beneden binnenkant zet je een kruis met S het Gelderlandplein voor de Shopping nu nog onderop een vette rode streep ringweg metro trein…

de nacht onaangeroerd, vertrokken met de trein van half zeven onder het gebladerte te volgen de nacht ontkleedt de dijk van oude wilgen en verschrompelde schaduwen het water de golven vormend dreigen onder spiegels waar ijskoude dromen beven het water breekt de strijd tussen leven en dood de beelden ik hou teveel van ze woorden…

ik dwaalde zocht overal contact raakte muren en bomen maar niets dat warmte gaf zag mensen passeren zonder ogen en lijf strak in de kleren voor mij was geen tijd voelde drukte om mij bewegen stemmen bevroren op mijn ijskoude tocht wist dat de tijd stilte ging slaan merkte totale verstarring de trein kwam er aan stond bij de bomen…

Veiligheid telt, en hij laat geen trein meer gaan. --------------------------------------------------- (B&W heeft de Martinitoren (Gr) tijdelijk gesloten voor publiek i.v.m. enkele zelfdodingen)…

mijn tante was gereserveerd voor later vraag me niet waarom of voor wanneer dan het was wachten zonder uitzicht op een laatste tram of trein zoveel is wel duidelijk het ging niet om opstappen nee het moest er van komen ergens vandaan misschien vraag mij niet waarop zij wachtte zeker is wel dat het er nooit was want waarom zou zij…

Voort gaat de trein De ene keer snel de andere keer langzaam Maar stoppen doet hij niet De weg achter hem is bedekt door mistflarden Voort, voort!…

Als het weer, roet in ’t eten gooit, terwijl de sneeuw wit is: de treinen niet rijden, Schiphol lam ligt automobilisten niet meer dan 50 kilometer per uur moeten rijden, om ongelukken te voorkomen, fietsers naast, in plaats van op de ’t rijwiel zitten, geven we iedereen de schuld, terwijl de weergoden daarboven lachen!…

had de paden geschoond stenen weggedragen ballonnen opgelaten voor het grote feest deuren stonden open tafels gedekt van heinde en verre zouden zij komen voor de bundel van mijn dromen maar in de ijzige wereld van toen sneeuwde het uren geen snelweg of trein bleef gespaard een kleine groep had de heenreis geklaard wij hebben samen…

welke waarheid wordt gebeeldhouwd onderaan de urne terwijl onze handen wrijven over het gelaat van schaamte hoelang zal de trein blijven branden tussen losgehaakte windstreken die doorheen zwartgekalkte grachten de gruwel spoelen in de keel van menselijkheid en de vloed van vrede willen herwinnen zeg mij, wie richt het hoofd…

Wetende en toch steeds weer verbaasd dat het vertrek van de trein die naast je staat je stilstaand rijden doet. Dat uit het fototoestel dat de vader achterliet, hoe hard de grimas ook een lach betracht, geen vogeltje vliegt.…

Vreemde wereld Toch, in een land Te wonen waar Je vanaf je Allereerste dag Leert dat je Moet wachten Op je beurt, Netjes in de Rij moet staan In de winkel, Bij trein of bus, Zodat je letterlijk Alle dagen van je leven In de file staat Tot je eind aan toe, Want zelfs bij De euthanasiekliniek Tref je het weer niet,…

Glas laten vallen, stuk laten gaan jou omhelzen, werkelijkheid behouden scherven vinden lang na het vergaan Vingers snijden en de wereld rood laten kleuren, omdat we menselijk zijn Jou toch nog kunnen verlangen Sterre de koude, de passie en het licht van de trein, die uit de aarde scheen Jij was daar, draaide mijn ring om en om tegen de…

Kom je in actie, zet die dan ook voort, laat zien dat jij niet kleurloos bent je kunt toch dingen maken, blijf toch niet staan op je station, toe, pak die trein, beleef met wie je kleur bekent de kleuren van je liefde en leef je kleurmoment!…

zet z'n bromfiets op slot en stapt doelbewust voor de aanstormende trein uit de richting H. einde bericht denkt u maar helaas 't relaas kent nog een wrang vervolg de machinist hield zich aanvankelijk groot maar at die dag geen hap dronk meer dan goed voor hem was en slapen deed hij ook al niet…

Of onder een bus, een vrachtwagen een aanstormende trein. Nee, de dood is niet kieskeurig.…

De zon die schijnt op een ijselijke dag, een gestolen kus op een Toscaans plein, stiekem doen wat eigenlijk niet mag heerlijk lezen op een trage trein. De krullen van het heideschaap… Het is volbracht, ik slaap.…

Het gelukte hem niet, want de trein was 'm voor.' 'Dus hij is er geweest,' zei ze weinig verbaasd. 'We gaan allemaal dood, maar die oen had weer haast.'…

De reiziger staat stil Zijn blik overwelft de gehate vlakte Hij wikt de taal van zijn geheugen Het lied des vaderlands De reiziger leeft in gemeenschap Met auto, bus en trein Groet de nederige passanten En de bloemen aan het venster De reiziger is een held gelijk Loopt gezwind over het water Peilt de weemoed van de vissen En de achterdocht…

Dat is de laatste trein naar Rotterdam dat weet toch elluk kind Hij vindt Amsterdam wel aardig maar doet een dubbele moord Voor zijn Mast, zijn skyline en voor Feyenoord En zelfs na tegenslagen die geen ander kan verdragen Steekt weer vol vertrouwen, de handen uit de mouwen En dan gaat hij trouw weer aan het bouwen Omdat hij weet dat, wat zijn…

Hier wandel ik in de schemering de nacht zo dicht nabij het is de tijd niet dat ik nu nog zing dauw hangt laag over de vecht en landerij De stilte heeft zich al genesteld in bomen straten en de stad in menig huis dooft men het licht zij hebben de dag gehad In de verte blaft een hond dendert er een trein ergens gaat een deur op slot…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

dus, als een gevederde vriend, in de trein, op naar de Middellandse Zee die ik een kind- erachtige zee voor kinderachtige mensen vind. Wat doen de tranen bij deze zoute zee?…

Ik pak mijn schoenen Strik mijn veters Ik delf zuurstof En maak meters Ik ren geheel Verschoond van pijn Als een robot Als een trein! Ik snel nu voort Vertrap de stenen Zijn dit wel Mijn eigen benen? Mensen, kijk dan Zie me gaan Zie dit lichaam Toch eens aan!…