Alle inzendingen over triestig

Het vuur in hem Staat op punt van doven Sintels her en der Liggen triestig na te stoven Vonken onder as verborgen Wachten op zijn levenslucht Om opnieuw te kunnen branden In torenhoge vlucht Anderen vaak gekoesterd In de hitte van zijn haard Het eigen vuur nooit opgerakeld Is het schemer dat hem aanstaart Als duisternis gaat heersen…

Onder 't venster, waar het muurke Door de tijd gebersten was, Stonden triestig te verdrogen, Uitgeblomde dahlia's. Een verneuteld vrouwke schikte 't Wit-en-rood geblokt gordijn; 't Was..., alsof heur rimpels zegden ‘'t Zal 'ne kwaaie Winter zijn’...…

Iets wat meestal lacht Die plots zo heel erg triestig wordt. Zwart, ja zo zie ik mijn leven Een traan, ja ik ben niet gelukkig De dood... Ja, dood, ik wil je maatje zijn.... Ik... Ik verlang naar je... Maar jij... Jij, wil me nog niet. Anders was ik al lang bij je. Hemel! Waar denk ik weer aan! Zwart, een traan en dood?…

Veel regen vandaag en triestige gezichten. Waar blijft de zon die kan verlichten wat donker is in ons gemoed en ons weer blij kan maken. Toch lokt van verre al de lente die geen mens kan tegenhouden. Soms kan een beetje dankbaarheid ons hart doen leven en ons troost ook geven.…

Ik hoop oprecht over een paar weken haar te zien zodat ik zal weten of ze haar niet hebben doodgezaagd want dat zou toch wel triestig wezen staat ze daar zo kaal alleen met geen blaadje groen er toch omheen.…

Ontwaakte dag, Met droeve ogen en voeten in de kou. De tijd gaat onmeedogend Van helder weer naar grauw. Onmetelijk ben ik alleen Met droefheid om me heen. Waarom is alles grijs Zelfs dit aardse paradijs?…

Ik sta hier in dees mooie vaas Zo triestig te verwelken Gij hebt mijn herte zeer gedaan. Ach mensen, zult gij nooit verstaan De taal van bloemenkelken. Ik ben een bloem van 't veld Voor mij geen tuin, geen snoeien. Geen krachtige vaas die mij omknelt Maar laat mij ginds, in 't vrije veld Bij 'd andere bloemen bloeien.…

Hoewel triestig verdorde het gebied verder. Onherbergzaam voor mens en dier. Verlaten. Geen hoop meer op beterschap integendeel. Het zal nog erger worden net als het schijnende gebied van een maanlandschap.…

een strop Ik zeg dit heus niet zonder reden Blijf gewoon beneden Maar de worm liet alles zoals ‘t was En kronkelde door in het natte gras Hij leefde heerlijk zonder zorgen Tot op een mooie zomermorgen Toen begon het gesodemieter Want drie jongens met een gieter Lokten hem zijn holletje uit Dat was niet zo’n goed besluit Och, hoe triestig…

Er is iets traditioneel te triestigs aan het Belgisch Koningshuis en wel: Koning Leopold II te fout (in WO II) Koningin Astrid sr. te erg (dodelijk verongelukt) Koning Boudewijn te jong Koning (19 jaar) Koningin Fabiola te gelovig (en 5 miskramen) Koning Albert II te promiscue (buitenechtelijke dochter) Koningin Paola te mooi (en ook te zwoel…

Zou het liefst in een holletje weg willen kruipen wachten op de jongste dag Bregje heeft gevraagd of ik langskom zij voelt mijn triestigheid over de telefoon, terwijl ik vrolijk probeer te zijn.…

triestig, zo helemaal alleen verhuist van badkamer naar een bouwvallige schuur staat een oude weegschaal te praten met een grijze muur wat als wij begrijpen konden, dan kwamen we te weten, hoe noodlottig haar verhaal mevrouw des huizes nam kordaat een jonge digitale als rivaal althans…de oude weegschaal had wat last kon juist…

Ik had zo geern uw wiegeken Met blommekens getooid; Zo geren om uw hoofdeken Wat verzekens gestrooid; Maar somber zijn mijn bloemen, kind, en triestig zingt mijn lied. Gij in uw sneeuwen beddeken, ge kent nog geen verdriet. Wat zou daar om uw koppeken, wat kàn daar anders zijn Dan woordjes van uw moederken En strikskens van satijn?…

Zie die triestige fleurons! Een verschroeiende vlam verweesde Notre-Dame. Nog slechts nat verkoold hout, gesmolten klokspijs, en zwart en roze gebrande stenen. Echt fout! Zo 'n droevig Parijs... Een drieste stamp tegen de schenen. 't Was die dansende vlam die er grapte, en met de rapte, al d' aloude balken weghapte.…

leest stenen over sterven voor jullie bom vast goed bedoeld de dag brak in de scherven En elke morgen op de radio weer bommen op je bruggen ik wacht ook bang en kan niets doen in een kookpot groent al gras een bloem bloeit uit een auto een pyjama vlagt vrede nu de groeten aan de nato waarom jij wel en ik hier niet waarom ben ik zo triestig…

. - Waarom zijn die gestalten zo stug In hun triestig verdriet -. Maar zien ze dan door het rag Van de rege' uit mijn hart niet Die prachtige stille vlag -? Ach nee! hun blinde leed maakt ze nog lammer, En hun eindlijke vreugd - 0, wat innig jammer! - Zien ze die ooit? - 't Dooit!…

'k Was huivrig kil En somber stil, Wel zeven lange dagen, Het was ook triestig in mijn hart; Daar hing een lucht vol zorg en smart; Er huilden gure vlagen.…

De mensen gaan zover vaneen wanneer de schemering is nabij; ze worden er niet triestig om of ook niet blij. Ze speelden immers maar een spel waarin de ziel geen teken gaf; ze deden enkel met elkaar wat lief, wat laf. En met een gauw-vergeten groet een scheiding zonder lach of leed, gaat ieder naar zijn eigen huis dat stilte heet.…

. ---------- Van de reëne in de soepe reëne, reëne, reëne, 't es zuû triestig zie nekieër oe dat die bleuzende tomatten schriemen in de groenselhof de beuntjes schurken teën mekoar zoeken truûst onder 't deurbuiënd blad de saloa stoa mee eur voeten in 't nat kost ze moar eur krullen schudden dan vloën druppels in 't ronde ik soppe…