Alle inzendingen over uitbarsten

soms zo ongewenst soms zo overdonderend zo aangrijpend zo verstommend die ons zo ontstemd soms is het dat ze ons verrast stilte die meedogenloos vertelt na weer een uitbarsting zo ongepast van zinloos oorlogsgeweld soms dreigend als de storm opkomt soms bedient ze je op je wenken biedt ze je de ruimte om na te denken en worden oplossingen…

en dat is jammer voor Marc en door hem voor ons, het volk het volk van het Koninkrijk dat volk heeft massaal niet alleen voor zichzelf: de burger ook niet alleen voor de boeren maar voor de liefde gestemd een beweging welke niet meer is te stoppen Natuurlijk heeft zure Marc emotie maar veelal opgekropte onzekerheid, woede die zijn uitbarstingen…

Alcohol werkt op de tonus van je beperking van je zijn van je kunnen: “maakt meer kapot dan je lief is” wat je pas merkt als het stuk is Als je het zeker op die momenten niet meer kan herstellen niet meer kan terugdraaien: je woede-uitbarsting je tomeloze moeheid je onsamenhangende praten je laveloos vervallen je gillen, krijsen, kotsen…

Alex Koek vierde het leven maar met moeite vier ik nu bij zijn dood zijn leven zijn mooiste momenten mee Ik doe wel mee maar achter elke lach ligt een traan op uitbarsten zoals je kan snikken van de lach barst ik uit in een hevige huilbui waarvan de salvo’s klinken als gelach En als de bittere tranen op zijn geen vocht mijn ogen meer verlaat…

ze volgden elkaars vlucht door smalle straatjes alsof de stad in lichterlaaie meebewoog op de laagte van hun stemmen uitbarstte in de eerste toren, aangestreken door een rechterhand ze versmolten passie en hartstocht met wrede smart, intiem en zonder rust omdat zij beiden wisten te zullen sterven, steeds bleker en verder weg van de maan…

moessonregens en met een deuce lauwert zij haar oogopslag trefzeker laat hij je alle hoeken van de aarde zien de hoge ogen die je gooit kaatst ze met een backhand de verste netten in ...en weer sta je voor aap en toch wil je met huid en haar in haar verdwalen de schaduwplekken uit haar hoeken vegen de vulkaan op haar lippen tot uitbarsten…

Dragen dezelfde naam, stammen van dezelfde uitbarsting. Ik is slechts een vlag schrijft ze en ik zeg dat ze gelijk heeft daarom werd ik wat ik was. Taoïst. Alles stroomt. Behalve ik, ik buts en ik bots. En klots als een onstuimige rivier naar de zee, de slaap, de dood, waar ik opsta.…

sterke schouders tilden de zon kracht die de warmste liefde toebehoort hoog boven mij spreidde ik armen vroeg erbarmen aan overvolle zeeën schreeuwde de wind tot stormkracht en brak golven hitte snel in tweeën gesloten ben ik op de rand gaan rusten met de eindeloze verte in mijn hand zag de stroom sijpelen tussen breuken tot hij schuimend uitbarstte…

het doet pijn, je voelt verdriet, het moet er uit Tranen lopen over je wangen, je kunt het niet meer tegen houden Ze stromen uit je ogen als een regenstorm, je hart huilt Hoe sterk we ook zijn zelfs de sterkste van ons voelen weleens verdriet en pijn Iedereen kan breken in het leven en tranen springen uit je ogen als een vulkaan die tot een uitbarsting…

Een absurdistische uitbarsting meer bedoeld voor de gemiddelde poëtisch onderlegde, filosofisch en wereldbeschouwelijk ingestelde en anderszins op spirituele golflengten afgestemde volgers van breinbrekers en nachtkrakers...…

De uitbarsting van gisteravond Brandt nog in mijn huid Ik heb met van alles gegooid Brak zelfs bijna de ruit. Het verdriet van het verleden Werd me gisteren weer eens teveel Vandaag moet ik erover praten De angst grijpt me naar mijn keel.…

. ------------------------------------------------ * tsint = sinds * jonst = gunst * verwinnen = overwinnen; hier: bekoren * dorperheyt = ongemanierdheid, onbetamelijkheid * rasernij = dichterlijke (liefdes)uitbarsting * redenkavelt = redeneert, veroordeelt…

Wel honderd keren ten einde raad en wel honderd keer vragen, die niet eens meer wilden horen, niet wilden delen dodezeezout in het water wilder emotioneler uitbarstingen die alle inzichten dreigden te stelen.…

weer een ‘dankjewel’ vergeet Of geobsedeerd blijft doorvragen naar de tijd En verbaas je niet als hij wegkruipt Een veilige haven zoekt onder tafels of stoelen Want dan verstoor je des te meer Zijn gevoel van veilig voelen Reken hem het niet aan wanneer hij aan jou eisen stelt Waaraan hij zelf niet kan voldoen Vergeef hem zijn uitbarstingen…

en de nog levende beroemde bas, bariton Robert Holl 2 jaar geleden toen we tegen elkaar botsen bij de reunie van 40 jaar Kleinkoor Toonkunst Rotterdam allebei met een invalidewagen hij met zijn geliefde vrouw; ik met mijn geliefde dochter ik moest toen hevig slikken m'n opgekomen emotie niet direct in een smartelijk snikken te laten uitbarsten…