Alle inzendingen over veen

Vandaag heb ik veel naar mezelf gekeken, Dat moest ik doen van Jean-Pierre van de Ven Omdat ik op ‘Blue Monday’ depri ben. Persoonlijk is mij daar niks van gebleken. ‘Blue Monday’ draai ik nu van good old Fats, Jean-Pierre, nog wel bedankt voor je gezwets!…

in de luwte van het riet en kleine berken groeit mooi ijs in ondiep veen boven ons weifelt een waterige maan beneden een meer van verliezen waar de wind het ijs splijt tussen ons de afgrond de nacht komt op tijd…

in vroeger tijden waren de jonge knapen uitverkoren de schapen van het dorp over de hei te leiden de kudde werd massaal gewassen in het ven vlijtig geknipt en gladgeschoren liefdevol met weemoed houd ik in mijn handen de ijzeren schaar die ik ooit heb georven de scherpte is door roest bedorven de romantiek van schapenscheren…

Je zit te schrij- ven in het eerste leerjaar. Hou je taai, 't is hanepoot en baksteen. Ben je blij- ven zitten? En nog vind je niet de draai? Alleen waar vuur heerst, heilig vuur, ontwaakt de ware schrijfaandrift.…

boeren groeven door de leidijk heen om water uit het veen te laten stromen en hun boekweit tot bloei te zien komen wat niet ging de commandant hield het veen drassig voor de landsverdediging een pad van betonnen platen door de akkers heen heet nu Boekweitveen Over de Dijk bij Jipsinghuizen je ziet er geen mens, alleen twee reigers…

aarden schans, redoute die daar wezen moet om het gevaar te keren Bommen Berend af te weren Bourtanger Veen had van die plekken waar een leger door kon trekken bezuiden Ter Apel Barnflair stelt zich in 1666 met een schans te weer het geeft vastigheid in de Franse Tijd wordt het een redoute met zes hoeken je moet er nu nogal naar zoeken…

Ik voel me leeg en in de steek gelaten In één klap heel veel vrienden kwijtgeraakt Pims levenswerk blijft nu onafgemaakt Ik hoor hem op mijn lijntje niet meer praten Maar de eigenlijke reden dat ik ween: We missen zelfs de stem van Jan van Veen…

Ik dicht mezelf een versje toe van zinnen die logeren in mijn hoofd en zwaai daarna de woor- den uit straks laten vast wat splinters van de letters los die in het hart van lezers blij- ven steken ik zal hen mijn pincet maar lenen…

De routes zijn versnipperd Naar waar de wijzer wijst zet ik geen stap Laat mij maar zonder kaart het veen inlopen daar waar de einder leeg is de beloften schaars Het trotse stappentellen de dingen die ik overwon ach, het gaat er nu nog om opnieuw verlies te nemen…

Daar ligt, door riet en dennenbos omrand, de spiegel van het koele, stille ven. Met zwemmen zal ik geen medaille winnen, maar 't meertje stemt me vredig diep van binnen.…

Zij is de Stem van en voor 't platteland Waar veen geen smeulend vuur meer is maar brand Oostvaardersplassen zet zij naar haar hand Voor woningbouw tot Urk en Swifterbant En dwars door Zeeuwse schorren, Friese slikken Tot in Den Haag de bom barst... hoor hem tikken!…

Wild en woest en ledig Was het ruwe veen, Slechts de heide vlocht er Kransen overheen. Boog zich over d'oevers Van de bruine plas En verborg de diepte Van het zwart moeras. Zie, daar nad'ren mannen Met een ijz'ren wil. Aan de zoom dier poelen Staan zij peinzend stil.…

Dat eindeloze dolen over velden van ooit langs doelloze schijnsporen geruchten waaien voorbij hij laat ze begaan met de wind ruimt hij huiswaarts stilaan wenkt de stal volle vachten drijven over de drenkplaats met een laatste rust spiegelt het geblaat in venwater z'n stok tikt ze thuis de hond likt kracht voor een lange nacht…

Daar waar het kind Zijn moer verbrandt In het late licht Waar rook zich Mengt met levenslicht Verdriet door nevel Onttrokken aan het zicht Louter leegte zwanger Van geluk Mijn Avondland Herinnering aan het Roswinkelerveen, 1963 * r. 2 'moer'is de dichterlijke vertaling voor 'veen'…

schipbreuk is een dreigend letsel eilanden drijven langszij als reddingssloepen met zielloze masten onbegaanbaar wordt de waterweg peddelend gaan we voort tot de wazige klippen ons keren de rots van de beperking reikt ons het noodlot aan we peilen nog snel de diepte voor we vergaan als een damp, als nevels herrijzen we uit het oude veen…

Ver van de onvindbare bron hijgt het water, van sijpelen en stromen moe, ruggelings uit eenzaam onder de door de dag getrokken spijlen strenge bomen als stille bewakers gewapend met het zwaard van de stilte bladeren baden roerloos als drijvende lijken van verloren seizoenen traag kleedt de gloed zich met krimpend licht het geluid van…

In een waas van sepia treft de slaap mij een droom wiegt de wereld tot ze stil wordt en verlaten raakt gestreept vullen tinten de leegte voller hoeft het ook niet te worden ver weg huilen ontroostbaar de boshyacinten langzaam trekt de sluier op zoals een bruid van haar voile wordt ontdaan en vol hartstocht de nacht wordt ingetrokken…

die niet meer met elkaar praten waar alles schouder aan schouder beweegt maar iedereen eenzaam door verdroogde grachten roeit elke nering overvol met lege hoofden terwijl slechts een platenboek het meest tastbare van buitenleven biedt de blauwe schemer beschermt een weggerolde parel tegen wroetende zwijnen dweilt een duplicaat over het ven…

Tussen de morgen en de avond dwingt het rietland mij naar vurige oorden daar geraak ik op bospleinen waar op binnenplaatsen van dakloze vertrekken kleurig bluswater zich schuilhoudt daar wacht ik op de oordelen die vonnissen met zich meeslepen en als bliksemschichten inslaan daarbij de vlammenzee verder mijn land opsturend ik wenk het vocht…

voel waar je bent in Westerwolde je herkent het zand dat kruipt tussen je tenen spat omhoog tegen je benen wat vuil gaf maar opdroogt valt stoffig af het veen altijd koud en nat optrekkend vochtig om je heen zompig bruin wat bij Dollardklei weer anders is niet te doen die plakt met kilo's aan je schoen klonten blijven aan je vingers…

nevel hindert het ochtendgloren er is geen sprake van klare taal of hoop op heldere gedachten de dag blijft hangen tussen oeroude stenen in geur van bladerrot en sfeer van schoonheid en verval bij het veen waar zij gevonden is rijzen angstige gedachten, stijgen vragen op: hoe kon het gebeuren, was ze alleen?…

Jouw paarse heide maakt me blij... de groene esch, het weidse ven. Het is alsof ik jou al langer ken... Komt dat misschien door het stenen bed wat Hunen hebben neergezet als altaar lang geleden? Waardoor wat was verschuift naar nu... Een plek voor mijn gebeden.…

Krater van de crash, omgevormd tot een stil ven. Verzacht het de dood?…

'T was die keer dat dokter Veen op schoot had zijnen kater Doch voelde hij zich erg alleen de dag begon steeds later Maar toen zijn hoofd toch draaide op zijn immer rechte rug Zag hij dat 't buiten waaide de kater zag hem nooit meer terug…

1) Ik heb dit vers geschreven voor de lezer die niet bang is een breed gedicht te lezen dat niet uitermate lang is. 2) Ik heb dit vers ge- schre- ven voor de le- zers die niet vre- zen een ui- ter- ma- te lang- ge- rekt, doch smal ge- dicht te le- zen.…

Telkens als ik daar toeven was Tussen hei jenever en wollegras Verscheen voor mij het ven de bente Het veen het dal het zand ja Drenthe Het bruine water vermengt zijn geur Met zacht mos groen en bruin van kleur Daartussen op een brede bentepol gezeten Past de adder opgerold precies gemeten De ringslang geelgroenbruin fors en lang Lijkt…

Sluimert achter de wallen van de wiek Beschermd tegen noordoostenwind Een ven zoals men hier vele vindt * Een wijk(Drents: wiek) is een kanaal dat tijdens de ontginning van de venen werd gegraven voor aan- en afvoer van materialen en producten.…

Soms raak je me even aan, ben je even heel tastbaar, zeg je nog even ik hou ven je, ik wil nog even zeggen, ik hou van jou!…

Weet je nog, toen de wind, de bomen tergde en hen de mantels, van het lichaam trok. Dat wij samen, de regen kletterde bij stromen, schuilden en jij zo schrok. Toen ik je zei, dat dit het eind was en voorgoed onze wegen zouden scheiden, m'n arme kind 't is droevig maar het moet, beter is het heen te gaan. Ik zweeg en jij schreide,…

In de Amerikaanse bijt weggehoond En soms zelfs letterlijk weggevochten En toen we het helemaal niet meer wisten Was er nog maar één weg, langs de Oevers van de Mississipi gestadig Verder naar het noorden trekken Net zo lang tot we geen mens meer Tegenkwamen - en hier waren we welkom Midden in een gebied van modder, moeras En veen…