Alle inzendingen over ven

mijn wandeling met de ongeziene voerde mij naar een stilteplek een verenkleed van oude pijn bedekte mij als grauwe as er was een kabbelend ven omringd met kaal struweel ik liep het koude water in verliet het naakt en schoon een aarzelende zonnestraal droogde mij behoedzaam ik kleedde mij met zacht groen mos dat hart en lijf beschermt…

hier zijn we, samen en alleen het blauw op de voeten schaduwen vervelen een jonge wind streelt zijn haren kopstukken van golven vreten het veen daarboven gaat door strepen getekend een koppige vlinder in de hemel, de zevende? transparant hangt moordend aan klauwen cirkels klimmen omhoog beneden nerveuze ogen…

Ik hoor vaak: "Krijg de tering of de klere Ofwel de bloedkanker achter je hart!", "Val dood!" of "Stik de moord maar voor mijn part!" Of dat ik kan verrekken of creperen. Maar Piet-Hein Donner zal nu in de boeken De strafbaarheid daarvan gaan onderzoeken.…

Als kind droeg ik al de stilte in mijn hart. Als puber vond ik de stilte in het bos en gaf haar een plaats in mijn geest. Nu weet ik de stilte te vinden in jouw aanwezigheid en geef haar een plek in mijn ziel.…

spaar mij jouw woorden als vlammen slechts leiden tot as en de knoesten spetteren in ogen van steen waarin ik ooit nog zachtheid las uit een teder hart van veen scherpe messen trekken door merg en been en als schilden slechts dienen het onweer te kaatsen dan raakt de pijn gevoelloos en verdampt om zich naar de doodsteek te haasten…

bij dezen zij gemeld onrust in de Venen men wandelt over bellen in het water onder aan geblazen door onbekenden soms klinkt krak dan breekt wat anders enkel kraakt naar zeggen volgt vaak een kreet kort plonzen klampgedrag van losse vingers hoger handen tellen nu plonzen en bellen bij onrust en geschater over fluiters onder water…

verraderlijk dat is het veen je kunt je makkelijk verstappen want onder zacht en verend oppervlak ligt 't zwarte water op de loer zij lopen naast elkaar een wereld ligt daartussen pakt zij voor steun zijn hand?…

ik mag chaotisch denderen zoeken als water vallen te vlug zijn of doodmoe en dwaas tegen alles in klimmen ineens blijken de dagelijkse drama's druppeltjes zoute warmte een mooie ven vol lichte ironie altijd vind ik weer een plek een moment water spiegelglad heb ik weer oog voor het eeuwige in mezelf en spring opnieuw…

Treurwilg in het nauw grauw staande in de sombere nachten lachten zij vroeger of niet ziet zij nog immer het heden steden in vuur geeft haar oogkleppen zappen naar een andere tijd spijt van haar toekomstig vertrouwen rouwen wil ze slechts alleen heen naar die andere morgen zorgen voor haar alleen veen haar sappig fundament kent haar als een…

hij kiest het tuinpad achterom weer langs de wilde rozen zijn blik schaart over land waar paarden ongejaagd zoals de stilgevallen vogels niet laten blijken dat er wordt gewacht haar roep die ver draagt over drassig veen en stil zwart water verstomd nee, als hij komt is het om stilte van verloren heimwee * duogedicht II…

Hoe alleen in 't graan of veen, hoe sereen de maan verscheen.…

de stilte spreekt in de verwrongen armen van het ven; ik verzet mij niet het is een soort afscheid, een knetteren zonder geluid dat vuisten schept uit het water ik wil luisteren en laat de oever over zichzelf buigen herhaal mijn en jouw naam tot maanverloren vlecht en wacht, wegrimpelend, op een vonk waardoor zintuigen weer gaan glanzen…

Ook ik vlinder maar wat rond in tuin, in hof Rond water aan vijver boven ven en waterloop Ik weet... ik bof ben meer van lucht dan van aarde soms raak ik van de wijs: Laatst eindigde m'n reis in laat middaglicht -ik kon m'n ogen niet geloven- achter het glas van 'n raam met uitzicht op 'n tuin, 'n hof.…

De streek waar ik geboren ben onttrokken aan het veen... Hóu van het Drentse land ga er direkt heen!…

de man loopt met haar op neemt in het veen 't gebaande pad en houdt het voor haar open pas later ziet hij dan de spiegeling in 't stille water van de afgeknotte kale bomen waar zelfs de kraaien zelden komen zij hoort hun roep er was veel liefde onderweg zegt zij, vooral van hem die zich verliezen kon en niet eens groots of zeer meeslepend…

laten we gaan struinen in het veen tussen veengras en modder tot de enkels wegzakken in een zompig land onder de schrale zon in de stilte van de namiddag komen zintuigen op scherp alle poriën open vogels houden zich stil wij ademen ruimte en elementen vinden steun aan de wallekant op eigen kracht * herziene versie…

Zoveel dat aangewakkerd wordt door het lederen lijk uit het veen, beteugeld, de niet gesprongen sprong van het fossiele paard, men ontdekt een slang: loze komma wervels, het magere gebeente echter, de hoeven te leeg voor het machtige afzetten in het niets, het ontbreken van vleugels, de hoef die het gras niet meer raakt.…

Wind als fundament - vlagen uit een tijdstroom neergehaald, de grond in gevouwen, vast veen geworden onder vederlicht beton. Heel soms, 's nachts, veert krachtig dat hoekige terug, maakt plooien in slopen, krast dwars boven door de wangen van een mens die slaapt. ------------------------- Uit: 'Ikonen bij daglicht', 1982.…

indien ik mij slechts ken als schaduw van de dood geen weet heb van een levend ven of gedesemd brood en mijn armen niet kunnen reiken naar de hoop van een nabije oase dan zwem ik in troebel water of vecht mij uit een zuigend moeras er is dan geen later of nieuw groen gras de ander is mij vreemd met telkens weer die angstige…

In deze zomer had ik willen wonen als een kasteel om vrolijk in te zijn met romantiek en stille dromen en zoveel kleur door zonneschijn maar als ik terugkom van mijn zwerven door zompig veen en schrale hei dan zie ik steeds het donkere water en het stramme riet dat staat langszij de stappen die ik toch ging zetten ze komen nog niet los…

Een e-bike spartamed gazelle dieren voerde hem langs panden aan de gracht hij waande zich een schrijver zonder macht batavus droogstoppel, met pak papieren op een vélocipède halve kracht een carrousel van namen deed hem zwieren batavus 'heeren'veen gazelle dieren als 'n negentiende-eeuwer die nu lacht om de koyaanisquatsi van…

als ganzen boven 't taaie veen in tomeloze vlucht of glinster van het zonlicht op het dreigend zwarte water zo min kan ik nog hechten aan dat wat mij beweegt langs de immer saaie snelweg als in een flits de heidevelden en o, het late zomers zandpad dat ons het vrijen geeft de melodie die niet beklijven kan verlangen in een fado die…

wakkert 'm aan nieuwsgierig naar die naam niet meer na te gaan of dat dorp ooit heeft bestaan waar het lag in het veen van Reiderland ingeklonken met ijverige hand afgegraven dat het voor de Dollard een koud kunstje was de restanten weg te vagen slecht dijkonderhoud de zee brak in maakte alles zout en brak en nat geul en wad slib…

uit Hoetmansmeer in het hoogveen stroomde voorheen de Pekel Aa het veen is weg en de Pekel Aa is veenkoloniaal alleen nog een kanaal recht als een lineaal behalve in Oude Pekela daar volgt de Pekel Aa haar oude bochten na betekent 'zoute rivier' de Dollard kwam immers met zijn zeewater tot hier tot Oude Pekela nu loopt de Pekel Aa…

Maar het hoogveen aan weerskanten om het dorp heen is afgegraven en verdwenen akkers, boerderijen zijn verschenen trekkers rijden af en aan boeren vinden hun bestaan schapen waren het voorheen op de heide in het veen.…

ik schreeuw het uit ben verkrampt kijk slechts in mijn achterruit tot ledigheid voor niets gekampt laat mij worden die ik ben laat mij, laat mij zijn een kostbare lotusbloem in mijn eigen ven…

ik heb het bos ontkleed zijn bladerjassen uitgedaan alle spinrag is verdwenen naakt komt het voor mij staan ongenadig hakt het licht de laatste spaanders uit donkere plooien verwaait wind lichte varens en de stilte van het beschutte ven de open plek is kaal bij volle maan wat heksenhout is blijven staan troosteloos steken…

Aan het eind van sloot en ven waar het land raakt aan de lucht daar ligt een stil en klein gehucht dat is waar ik geboren ben daar weet ik elke weg en steg haast elke struik en boom dat is waar ik mijn dromen droom daar is het goed en wel vertrouwd daar is mijn huis ben ik getrouwd daar in dat stil en klein gehucht ken…

Jouw nacht wil ik zijn als het dekbed rond jouw prachtige contouren Jouw ochtend ben ik als in die fragmenten van een voorbije tijd 't Middaguur slaat twaalf hoewel de tijd slechts e- ven lijkt te haperen Start volgt voortvarend uren worden groter glijdend in de avond schrijdt de tijd voort tot in de nacht die roept dat mijn…

je hebt je glazen huis gehoekt met de kantelen uit verleden de oude rode stenen zijn opnieuw gevoegd met specie uit de generaties genen het fundament verzonken in het veen aangepast aan heden het oogt markant de glazen wand is transparant naar buiten de inkijk biedt slechts schaduwen van huiselijk intiem bewegen na eeuwen van…