Alle inzendingen over venijn

Venijn zit ook bij voetbal in de staart, De laatste trap was daar miljoenen waard.…

in uitgesproken zijn weegt stilte de echtheid van woorden kijkt waarheid om de hoek met grote zelfverzekerdheid zijn rafels weggeschoren van scherpe kanten geen overleg waarin voor beiden nog respect is te behalen uitgesproken zijn geeft stilte maar in de staart huist het venijn…

als woorden galmen spreken ze niet verliezen in ruimte hun samenzang en melodie waar venijn articuleert sist het serpent genadeloos het ijskoud sentiment maar jouw ogen zonnen warme zinnen je stem vibreert heel diep van binnen…

je handen zijn gevuld met godsvrucht en venijn ze bouwen bruggen spelen kluchten om maar niet zichzelf te zijn in dialectisch spel beweegt het leven fel tussen genot en pijn balancerend tussen gisteren en morgen voelt vandaag geweldig fijn…

plotseling was er de beroering als bij die steen in de vijver maar toen de onrust van rimpelingen was weggeëbt en het wateroppervlak weer als vanouds gelijk een spiegel was geworden leek de rust weergekeerd maar wij weten beter juist onder het ogenschijnlijk vlakke van een verraderlijke waterspiegel huist het moeilijk te bestrijden venijn…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat laatste alles zeggende woord vond een hel schreef langs witte lijnen wolken in het venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakt ze weg…

Woorden stromen als een waterval door m'n brein Woorden van liefde woorden soms van venijn Woorden die groeven branden diep in m'n hart waarin ik altijd terug kan glijden Zo schep ik m'n eigen wereld van geluk, pijn en lijden…

God is de medicijn Voor doodlijk hels venijn. Is 't leven machteloos en krank Men neemt een vieze of bit're drank, Of 't lichaam weder mocht genezen: Waarom dan voor een korte tijd, Niet aangevaard wat bitterheid, Om eeuwiglijk gezond te wezen.…

De boer, hij rijdt; zijn trekker weegt vijf ton Verbitterd dendert hij langs ‘s Heren wegen Die wegen kunnen daar helaas niet tegen Het deert hem niet, de boer kent geen pardon Gedreven door het opgekropt venijn Scheurt hij verbeten richting Albert Heijn…

op kreupele takken suist venijnige wind over hoge populieren terwijl het akkerland zucht van zon en van droogte want het water blijft hangen in een fel heldere lucht... het beekje stond stil...en gras werd er steeds dunner!…

jij daar ik hier en altijd kiert de wereld we gooien deuren los maar wandelen in bos en heide is er voor geen van beide een eigen stek een plek om te verblijven elkaar wat liefde aan te reiken is er niet dan kiert de wereld in venijn verlaten doet van binnen zo vreselijk veel pijn…

woorden die verzachten het alleen zijn in de nachten als een vriend die nu en dan troost waarbij je soms bloost en je weet koester deze momenten houd ze vast als het glas wat barst als je het te ongeremd omklemt laat ze zijn met hun vreugde zonder venijn (oh nuit, oh douce nuit.)…

Het Venijn De Andrieskruisen wapperen in karmijn over de stad de oude haven huilt, rilt nog van haar verloren water een waterpoort toont geschiedenis, bewaart voor later haar kloeke mannen, als vent uit Breda, dan had je wat stad van koepel en kerk, huis van geel en zwart de Heren van Breda huizen nog altijd in hun burcht van geadeld bloed…

De bijstand loert met venijnige tanden naar heel werkend en ziek Nederland Wie zal erin belanden?? Heer Balkenende Betrokken, betrouwbaar als u bent Kom uit de achterkamer en wees een vent!…

koop een foedraal om je tong in op te bergen zodat ze niet meer snijden kan zoek een alchemist om tegengif te brouwen zodat je venijn me niet meer raken kan geef me een schild om die moker af te weren zodat je me niet meer raken kan of beter nog laat me met rust ik heb het wel gehad dag schat !…

Wreed ben je je doet me pijn met zoveel moeite en venijn los laat ik je ik wil je niet meer 'k heb zoveel pijn zoveel zeer je kan bedaren ik ben weg ik voel me vrolijk en opgelucht zeg en nu jij zal jij ooit bedenken de andere weg in te slaan? Nee. Nooit.…

Stilte omhelst mij laatste noten en wat wijn je bent niet bij me, wat let vrolijk zijn blader oude boeken verslindt wat schillen sommeer oude prullen in spiegel van venijn tel af en toe regendruppels op onzichtbaar papier papieren stilte is niet fijn.…

De wind is moeizamer op gang gekomen en rukt venijnig blaadjes van de bomen – ©Inge Boulonois…

soms is warm te heet om aan te raken even rust kan branden dan voorkomen door te koelen maar de magie blijft in je lijf waar stromen razen en ik voorzichtig het voltage wil verlagen tot we coherent in spanning zijn de amplitudo's samen vallen in kortsluiten zit het venijn…

Rauwe randen aan het woord Zo geroepen Noch gehoord Verneder mij tenminste dan met enig passie Laat je woorden snijden In plaats van je daden steken met compassie Gestoken vol eerbied en venijn Vind de comfort in de pijn In wat je nu nog niet bent Maar wel had willen zijn…

Geladen woorden vol venijn geluk, leven en angstig zijn? Vol leven zonder geluid stil omsloten - open voelend vollopen soms sterk gekruid Is het voor hem? voor haar? voor Het Antwoord? De stem, de lach om wat komen gaat? Of omdat iets niet meer bestaat?…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat ene waan zinnige woord vond een hel schreef langs witte lijnen zachte wolken in venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakte ze weg…

Die hele politiek zit vol venijn. Ocharm jij kleine man en keuterboer. Dit land waar mensen steeds in rijen staan voor pretpark, kassa, goedbetaalde baan.…

ben mijn beminde kant verloren ook mijn zachte ik is even zoek weer in de verdediging geschoten onder het zachtzinnig oppervlak klopt nu opnieuw het groen venijn zuigt giftig nijd mij uit en broeit weer het begeren ben onuitstaanbaar juist van binnen misschien helpt het me wanneer ik het in deze woorden uit…

een vale wind veegt het scharlakenrood de mantel uit al afgezet met hermelijn vervaagt haar regenvol venijn en dansen schaapjeswolken hun ivoren wit aan hoge luchten nog kraken wielen onder volle oogst hun dagenlange zuchten maar het scharlakenrood zal snel de wereld onder een strenge vorst doen rusten…

mag ik vandaag je eerste kus weer zijn na een avond vol met herrie en intiem venijn besloten met een duur festijn van hapjes en champagne jou nam ik mee in laatst oplichten van nieuwe vergezichten de knallers zijn voorbij blijf jij ook dit jaar ondanks alles nog bij mij…

De bevrijding van het venijn roept om een tijding dat de medicatie de mens helpt; en een operatieve ingreep de fysieke gevolgen van de beperking stelpt. Pijn de raadgever voor een beter leven. Een andere kijk op jezelf kan verlichting geven.…

Nu Jeannie Longo wéér twee titels wint Leidt dit, gezien haar leeftijd, vast tot laster 't Is een geval, dat menig criticaster Toch op z'n minst naar doping riekend vindt Maar ach, er kan geen doping sterker zijn Dan Longo's diep gewortelde venijn…

Waar vreugde alom heerst Wreekt de dood zijn grieven Om dan uit het niets toe te slaan Meedogenloos ongeremd vals En wee hen die geliefd zijn Daar richt zijn venijn zich op Mokkend telt hij de slachtoffers En bereidt zich voor op het volgende Droefheid gehuld in grauwsluier Verslagen buigen wij het hoofd…

De prediker die met eigen oogmerken schijnheilig het Woord verbreidt is benijdenswaardig bespraakt een glanzend opgevouwen kleed waarin duizendpoten huizen tussen stinkend oud roest en verbrokkelde stenen besmeurd met giftige drek mogelijk schuilt in dit venijn een enk'le reine edelsteen.…