Alle inzendingen over veranderingen

ik heb ze gezien de vingertjes geheven het eerste lichte beven bolle wat kalende koppies met ogen nog steeds gedreven snorren en baarden compenseren verlies van de ooit wilde haren op het randje van betweterij verkondigen zij nog normen en waarden ervaren door vele jaren veranderingen volgend blijven zij trouw aan hun bron…

om een steen der wijzen op te duiken kleedt men zich uit, gaat te water wordt nat, niet koud want te kort het verblijf en de zon schijnt vol men houdt vast en duikt op in één hand geklemd, waar het voor is gedaan, hard en rond als de omgeving twijfelt vingers knijpen hard, het bloed vloeit uit de vuist glanzend terwijl de verandering…

Tussen jouw tranen zo mooi en zeldzaam onder de rivieren zwem je weerloos op grote tafellakens trillend van geilheid door niemand zo bedoelt eindelijk alleen op reis door zon gebakken gedichten lezend zweef je, draai je verander jij jouw lijf onstuimig, langzaam wulps verleidend van kleur verschietend leef je intens kom je…

hand in hand kan er veel veranderen wanneer stoppen uiteindelijk die verschillende zuilen, wanneer geeft eendracht meer macht, die vrede geeft en kracht…

hand in hand kan er veel veranderen wanneer stoppen uiteindelijk die verschillende zuilen, wanneer geeft eendracht meer macht, die vrede geeft en kracht…

Ik wou we waren vlinders fladderend door de lucht elkaar beurtelings achtervolgend van bloesem naar bloem jij snoept mijn honing ik lik van jouw nectar we laten ons meevoeren op een lange dartelvlucht vliegen en zweven tot de zon de maan begroet dan veranderen we in vlinders van de nacht wij zijn de zomerkoningen van het luchtruim…

het grijze haar dat eigenwijs gekruld haar bruin gezicht omkranst, valt even op maar onopmerkelijk maakt kleding haar tot muis de vaste reiziger kijkt door haar heen, haar beeld valt weg tegen de achtergrond van het veranderend landschap het raam maakt in een flits een foto, mooi omlijst zij laat het gaan wil niet meer weten waar nog…

Elke dag voel ik het Dat ene stukje hoop Wanneer ik naar jou kijk Het leven heeft geen stille tijd, Maar onze liefde wel, Want het is al tijden zo Tijden veranderen, Maar deze liefde niet, Want de snee zit al diep in het hout Elke dag weer een streep Die ik op de boom zet, Want zo lang is het al Vandaag stonden er al 3800, Maar…

Steeds verder door mijn ziel verspreidt De pijn van het jou moeten missen Is pijn die zich van mij meester maakt Omdat je hebt kunnen beslissen Dat je je deelname in het leven staakt De pijn van het beseffen Dat het allemaal zo over is En dat ik niets anders kan doen Om me voor te bereiden op het gemis De pijn van het uitblijven Van een verandering…

De ruimte in mijn hoofd is kaal en leeg ik reis naar binnen er zijn geen ramen of gordijnen bestemming is er niet reizen is genoeg de weg er heen is mijn doel het verlangen onderweg te zijn die mystieke ervaring is de vervulling daar verander ik raak ik ballast kwijt om balans te herwinnen de ruimte in mijn hoofd ontdoet zich…

Er zit in de boom naast me een specht te sms-en wat zou hij toch zeggen ik hoor zijn duim op de toetsen slaan hij seint naar deze of gene of misschien wel naar de maan hij hip hopt van de ene tak naar de andere ik kan daar niets aan veranderen en kan hem met mijn camera niet verslaan even is hij in zicht en vliegt dan met zijn laatste…

In onze zoektocht naar elkander blijven wij volstrekt onvindbaar als ik de weg naar jou verander verdwijn je met een loos gebaar vergeefse stappen in mijn richting maken elke verwachting dood dit ruiterpad zonder verlichting snakt naar een liefdevolle schoot ons blauwe bloed is jong van adel en eeuwig voor elkaar bestemd verschuif mij…

licht omwoeld tussen de lakens is het nat zij zucht vol verwachting door stromende spanning weer een plas gedaan te laat door inrollen en klagen volgt er geen warmte even knikt de zon wacht af wolken drijven door lente heeft geen zin de zomer popelt samen naar de herfst het groen verzuipt jankend naar de avond van verandering…

waarom worden dagen geschonken die trager maar korter zijn het ochtendroze met avondrood geschonden leven als zachte rozen of venijn ik ben mijn weg gegaan dag na dag met anderen niemand kan het veranderen toch blijft bestaan een eeuwig begaan leven, een flits van wachten op wat komen moet eindigheid, één verachten voorbij het kwaad…

Voel jij ook de essentie van voorjaarsbloemen in de zomerwind en laat je vlinders vrij vergaderen afspreken dat gedrag veranderlijk blijft of geef je ze vrijheid voordat de zon ondergaat rijk geworden met rijkdom van eenzaamheid onder eeuwenoude schilderijen ooit kom je bij me terug met slechts essentie van tijdloos droom…

Vijftig jaar van verschil op verandering van een stylist aan zijn kunst toegewijd. Het ruimteschip van majoor Tom verbeeldt de imago's van een gespletenheid in al zijn expressieve muzikale vormen. Majoor Tom zoekt verbinding met zijn aardse tijd waar zijn ster uitstijgt boven alle gangbare normen.…

Onzin kunnen ze veranderen in zin. Van gedachten maken ze beelden. Van chaos harmonie. Mensen die leven zin durven geven, zijn vriendinnen en vrienden, van goden en godinnen. Zijn priesters en profeten. Zijn levenskunstenaars.…

Niet meer en ook niet minder Dan een instrument Die de energie En boodschappen vertaalt uit Het universum Een magisch proces De alchemie van woorden Tot betekenis Subliem gereedschap Dat zacht of vlijmscherp kan zijn Een dreun of streling Elk woord bekent kleur Transformeert tot een geheel Vertelt een verhaal Een verandering…

Soms hoop ik nog dat je kan veranderen. En denk hoe fijn het dan zou zijn. Maar na 37 jaar begin ik het toch wel te zien. Je wordt steeds iets minder mama, en steeds iets meer Christien. Dat gaat zo door en door, totdat onze wegen zijn gescheiden.  Het zal me heel veel pijn gaan doen, Maar het wordt tijd mezelf te bevrijden.…

uren kan ik blijven staren naar de wolken in de lucht wit, grijs, blauw in alle tinten veranderend met iedere zucht de zon zorgt voor 't zilveren randje de wind jaagt alles op een hoop wolken krijgen weer gezichten mijn gedachten gaan op de loop herinneringen drijven op de wolken een glimlach komt op mijn gezicht ik voel me…

Met geloken ogen, totaal ontdroomd, bevestigt zij in zich de duur, het duren: en zij zet zet zich voort zonder van plaats te veranderen, zonder te verliezen tijd. Het volle licht van de middag is om haar.…

Terwijl ik steeds verander, word jij nooit meer vrij. Ik zweef gewoon verder, alsof er niks is gebeurd, maar jij verliest je herder, bent voor eeuwig verscheurd. Voor altijd gevangen, in hopeloos verlangen, laat je de wereld, voor wat het niet is. zo zal het zijn, tenzij IK me vergis..…

Ik ben waar de golven mensen zijn die gaan en komen als de tijd en de angst hen veranderen en verder laten gaan. Bang en veilig in het huis van hun wereld die niet verdrinkt en een venster heeft dat ze altijd op tijd kunnen sluiten met hun gedachten. Bang en veilig. Ver weg en heel dichtbij.…

tegenop ziet wat je er ook tegen wil doen vaak komt er toch verdriet een handdruk en een zoen die zeggen dat je gaat voor even of voor altijd je ‘thuis’ verlaat toch wel uit dankbaarheid maar veelal met pijn in je hart loop je weg van de gewenning want je maakt voor jezelf een nieuwe start als een soort erkenning die je leven zal veranderen…

Dat is iets wat ik niet hoef uit te leggen, wat ik zeker niet verander. Ze blijven je vrienden, hoe dan ook, en dat er verschil in zit is niet zo gek. Want niemand is 't zelfde. Iedereen heeft toch een gebrek. En als je met die gebreken kunt leven, dan heb je vrienden, vrienden voor 't leven!…

Mensen die er zijn om te helpen, mensen die jou de wereld willen tonen, mensen die het goede pad wijzen, veranderen in mensen die je krenken, die geen greintje respect voor je hebben, die geen zicht op je kunnen hebben, die je overslaan zonder één beetje objectiviteit.…

Als ik kon toveren zou ik mezelf veranderen in een Valentijnskaart en me bij jou laten bezorgen ik zal op je deurmat wachten tot je thuiskomt van je werk en mij vol verwondering opneemt ik zal je vingers voelen op de randen van mijn zijn en de blijdschap in je ogen zien ik zal kunnen horen hoe je hart klopt als je mij zachtjes tegen…

De witte vlokken stapelen maagdelijk een wit egaal Scherpe contouren veranderen in een vriendelijk rond Kinderen reageren met sleeen sneeuwgevechten en dolle pret Tot s'avonds laat klinkt het geroep van ouders Kleine kopjes zitten knus in zelfgebouwde iglo's Laten ouders in het ongewisse Nu beschermd de stoere sneeuwman tegen het kwade Grote…

op een roze wolk sinds het blije bericht 'n kindje in de maak onbekend nog het gezicht haar lichaam dat langzaam een verandering ondergaat verhalen die de ronde doen doet zij af als bakerpraat voelt ze hoe haar lichaam groeit genietend van ieder moment liefdevol wrijvend over haar buik die ze als geen ander kent koestert ze het leven…

(voor het jarige konijn) Omdat het liegt en dus kan veranderen omdat het maar zichtbaar is tussen de lijnen omdat het ontdekt wat al lang is ontdekt maar nooit op deze onmogelijke wijze omdat het zich aanpast, ook aan het zeer grijze omdat het de jager zelf heeft gewekt omdat het elk schot tot een spat kan verkleinen omdat het gestroopt…