Alle inzendingen over vergane weelde

met opvallend aanwezige bloei op de nog kale takken vraagt hij gezien te worden als datgene die de dagen verder doet opengaan zonnekant van leven met doordachte weelde in de kijker zet…

mannen, want je wilde vooral rijkdom verwerven via je pure lichaamsuitstraling, die volop betoverde en zelfs een Engelse prins voor je deed zwichten, van een van je prooidieren erfde je een groot landhuis nabij een kalme baai, waar je vaak eenzaam langs het kabbelende water liep, met een glas cognac in je hand en getergd door je extravagante weelde…

Stil vergaan woorden tot gedachten die niets meer kunnen raken dan een gulzige leegte waarin de kleuren van hoogmoed tot stof vergaan en hij niets meer is dan de naam die verdwijnen zal zolang hij zich vertoont en blijft lijken op een eenzame dief die alleen maar leugens wilde stelen…

Ze zei me nog, dat ik zou vergaan van verdriet horen deed ik niet…

gaan vergaan geweest het is goed zo niets meer aan toe te voegen…

De bomen zij staan, Daar waar zij blijven, Als ik ben vergaan.…

Waarom heb ik mijn leed geleden geweven al mijn grote kleden die na een tijd zijn weggedaan of anders hangen te vergaan? De kersenbloesems vallen zie hoe vroeg ze vallen ze sneeuwen in de nacht ik zou wel willen huilen .....Waar is de tijd gebleven .....waarin de kleden zijn geweven .....die hangen te vergaan?…

het verhaal van mijn leven in één wens geschreven vervulde dromen oeverloos vergaan zachtjes mijn verdriet in vloeiende tranen stil is de pijn als wanhoop schreeuwt in gekregen tijd door liefde omringd waar dromen zelf als leven vergaan…

In gedachten ben ik bij je Dus kom in bed en vlij je Tegen mijn warme, zachte lichaam Dat zich naar je vormt Het is hier heerlijk knus Ik voel je adem en je keiharde Buikspieren Wat een weelde Om zo te liggen genieten Alleen en toch samen.…

zie de man op de zwarte berg in silhouet - goud in zijn handen de schittering doet zijn ogen glanzen te veel weelde voor zijn smalle polsen een plons zilver cirkelt door de bruine poel…

Om haar schouders draagt zij zijn huid zielloos doelloos ging hij ten onder klauwen verkrampen en raken weelde haar lichaam tooit rijkdom zijn pels belichaamde warmte ooit wasecht…

rijzend en dalend zichtbaar tastend lijkt het grijze zich vlagend uit te dragen boven een in zichzelf gekeerde wereld waar enkel schaduwen wemelen ontdaan van oude weelde…

het wilde groeien van de meimaand heeft alles groen getooid fruitbloembloesem is bevrucht door gonzend bijenvolk appels en peren komen later weelde is zichtbaar overvloed van kleur de zomerzwaluw vliegt…

Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze liefde blijft áltijd bestaan. FLAUWEKUL. Als rozen niét verwelken, dan zou dat úniek zijn. Als schépen niet vergaan, zou er geen "verloop" zijn. Dat liefde niet "voor altijd" is, hoeft niet te worden uitgelegd. Daarmee is álles in dit rijmpje toch écht wel weerlegd?!…

de herfst is lijden al die vergane kleuren treuren op de grond…

zomerdroogte - zelfs de appeltjes aan de boom vergaan van de dorst…

Hangt ze beide zijden aan: Reine Liefde’ kan niet vergaan!…

Schepen vergaan Maar onkruid niet…

ingevulde plaatjes oude patronen vergaan klaar en afgedaan…

hier te moeten gaan in dit digitaal sterflokaal hier vergaan ver gaan…

De oude weelden zijn voorbij Maar niets kan mij meer van u scheiden.…

Stoeiend in het voorspel, belandt hij onder haar adembenemende weelde Ze laat hem weerloos spartelen, kietelt zijn lichaam en lid in haar volledige macht, waarna zij -met zwoele stem- vraagt: "Wat bedoelen ze nou met het zwakkere geslacht?"…

De boom leunt tegen zijn schaduw gooit z'n bladeren in de wind 't spiegelbeeld danst op de tonen van de vogels die onzichtbaar lijken evenals zij die haar stem inhoudt en zich te goed doet aan de weelde rondom…

waar tegenpolen elkaars hardheid meten aan het licht stralen sterren nog vergane glorie in ons dagelijks zicht snelheid en afstand geven hen bestaan terwijl hun resten zijn vergaan is fictie ons heelal verte en diepte moeten nog komen groeien of krimpen we al…

leunend tegen vergane glorie van strijkers omlijst door koperen blazers vanuit het midden klinkt de donkere stem van Nat King Cole de geur van oudheid vermengt vergane glorie innemend zijn met galantheid het ritme aanstekelijk uitdagende pianoklanken zo smaakt pure verleiding…

tijd geeft geen weg terug gruis kraakt na tot stof een spinnekopmolen draait snijdt klappend met de wieken kil dwars door de lucht wind fluistert een prevel iets kwelt verbrand doofstommer het koren dagelijks voor het gloren hoor ik het ploegen van andere akkers zo triest zo triest geen kleine tjilpje van een gevederde vriend…

Mijn tranen zie jij niet in het donker van de lange nacht mijn eenzaamheid voel jij niet door het masker van alle dag zeg maar niet meer 'ik heb je lief' als die woorden hun inhoud hebben verloren…

Gebroken hart, in tranen vergaan. Zoveel smart, stilletjes doodgegaan..…

Exact wilde jij weten hoeveel liter water er in de Noordzee ging Jij toonde je niet erg verrast, toen ik daarop het goede antwoord gaf in kubieke meters blokkendozen van melk in draagkarton met een fouten marge van jawel slechts tien procent Gelukkig vroeg je niet hoeveel en hoelang ik van je hield…

mag ik jouw lach in dromen bewaren schenk mij een traan als liefde moet gaan laat bloemen verwelken in hun mooiste kleuren dagen ontstaan door kil en grijs waar zon verborgen verlangen schept de nacht naar morgen dromen wekt jouw lach ontwaakt in tranend verlangen liefde verdwijnt een bloem vergaat…