Alle inzendingen over vergeefs verlangen

De woorden vallen vergeefs zwarte moeder aarde toe er kiemt niets er welt niets er groeit niets er bloeit niets er kwelt slechts de klei die ondoordringbaar klit. De zin in iets verbleekt in het zicht van barre jaren die me verweren zonder spijt. De kou van de hemelnacht verbindt miljarden sterren een ijzig kale eeuwigheid.…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

Ik moet het je nog vragen Mijn tijd is bijna voorbij Nog een boodschap voor jou Het enige wat telt ben jij Leef je leven in geluk Neem niets aan maar vecht Het spijt me dat ik mezelf ben Ik probeerde het echt Mijn tijd is aangebroken Ik kan het eindelijk laten gaan Maar nu nog het laatste woord Met de laatste traan Het spijt me Vergeef…

ze zoekt in haar zakken naar het treinkaartje een bewijs van retour in de hal wacht ze een man met lange tanden brengt haar een briefje een illusie armer zoekt ze op het perron naar haar vertrektijd…

Sylvia Sylvia, open je ogen jij schone deerne jouw lijf zo geknokt toch heeft het je bedrogen Sylvia Sylvia, sta nou op veertig jaren jong in de bloei van je leven gebroken in de knop Sylvia Sylvia, moegestreden omringd door een zee van zonnebloemen en geliefden zachtjes uitgetreden…

straatgeschreeuw zo graag vergeven, want het was niet werkelijk jij, maar de nare gevolgen van je proces, wat ik triggerde, gek genoeg, liever deed ik het volkomen tegendeel, maar ik zat gevangen in je web van aantrekken en afstoten, de macht van je schoonheid en je sterke heksenmanieren, die mijn ziel betoverden, lieve evenzeer gekwetste, ik vergeef…

sterke armen strekken zich uit strelen mijn rug de wereld leeft mijn hart ademt en ik zweef in een gedicht van blauwe wolken die niemand kent onrust als ik doorloop naar de hoek van de straat waar ik jou niet meer herken alleen in mijn gedachten keren tranen terug…

Het plan was eenvoudig: wij zouden stelen hun blijdschap om een onverwacht goed gezwegen moment. Armen en benen in de maat zouden we ver komen en alles hier op onze berg verzamelen. De hellingen met schuim bedekken, handhaken plaatsen waaraan vrijpostige lieden door ons opgehesen worden; van die toeristenverrekijkers waardoor je voor twee…

ben ik, jij bent jij, bij elkaar zijn jij en ik wij Vergeef me omdat ik mezelf ben Omdat ik al vergeven ben door mezelf Gesterkt door mijn fouten en mijn ongeluk Ben ik mezelf geworden, zonder het te weten, Heb ik geleefd Vergeef me daarvoor niet Want enkel ik weet wat ik wil Vaak voel ik me verdwaald…

Al was alles vergeefs alles vergeefs, dan deed ik toch alles voor jou, lieve priester van mijn leven goede herder en alles voor jou, lieve God alles voor jou.…

Vergeefs heb ik je naam gevraagd om in jouw erbarmen te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt…

onder eindeloos levende spiegeling van liefdes eenzaamheid, zoek ik vergeefs haar te hervinden in wie zij nu verworden is. Peilingen, stukgestoten in oude vertedering op nu verzande diepten spannen nog een verlangen dat lang reeds ongegrond bleek en hopeloos verweesd. ---------------------------- uit: Tirade 300, 1985.…

Ik heb meer vooral veel zin in jou als zingeving om zin te geven iedere dag een lach vol goede zin op te staan zingend swingend vol zin!…

Binnenkort, wie weet van- daag streel ik jouw mooi lijf weer nu levend in mijn gedachten. Ook straks, ligt jouw naakt tegen dat van mij Slechts verheugd ben ik dat ik jou weer intens mag beminnen Wij weten beiden dat wij el- kaar zonder twijfel echt willen zowel nemend als zeker gevend aan jou...…

niets is wat ‘t lijkt de zon cremeert zwevend in kleurige stilte kristalhelder plastisch de natuur lieven en ondanks de werkelijkheid hopen vinders vergeefs want alles werd al gezocht de herinnering aan ‘t verlangen verslindt het leven zingt tussen de scheuren van het onverhoopte. sunset 06-08-2007…

een zee van lentelucht voert haar naar een oud verlangen de geleende tijd te leren omarmen de smalle richel tussen het rekenen in dagen en het vergeefs vertragen van de woekerende groei ze opent het venster nieuw licht valt binnen in het betraande weten van haar getelde dagen in geleende tijd…

vergeef me bladerloze zomers vergeef me eeuwige herfst wortels schieten soms verder dan takken reiken niet altijd vergeef me de speling van mijn natuur…

Achter het geklater kijken wij samen naar de Stem van ooit die uitstort in ons willen horen ze doorboren ons verloren klanken suizen onophoudelijk in de leegte toch, jullie vergeef mijn suizen verhoor mijn stilte in jullie verlangen zijn woorden vergeten wordt zwijgen verstaan bedwongen word ik in het alles geven uit eigen…

Verlang ik naar iets, wat niet bestaat... maar heel levendig was in mijn hoofd... een gevoel, dat langzamerhand overgaat ondanks ik dacht, dat je mij was beloofd? Vergeef je me, mijn dromen en illusies...? je kwam maar steeds niet dichterbij... waren mijn dromen slechts tijdverlies, geloof ik niet meer, in jou en mij....?…

Het verlangen in mijn hart, dat gaat dan weer van start, ik vergeef, maar ik onthou, omdat ik zo veel van jou hou.…

Mijn gedachten drijven, tussen droom en werkelijkheid. Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

ik schilder en strijk strepen met een gezicht in mijn gedachten laat ik mij volledig meeslepen reikhalzend verlangen, eerder... smachten. ik schilder en droom strepen het gezicht krijgt stilaan een gelaat maar ik kan enkel in mijn dromen dwepen als ik lachen wil, terwijl ik even... met je praat!…

bloemen van ijs op ramen getoverd het koude is buiten het warme in mij verlang naar de zon en zomerse kleuren het vrolijke fluiten van vogels in mei strepen van licht op muren getekend het warme, jouw lichaam het koude, mijn tong vergeef me mijn zonden mijn lust en mijn vraatzucht ik lik aan een ijsje en voel me weer jong…

Uw spreekverbod geeft u geen recht tot klagen Pleegt het OM aan Louwes uit te leggen Want wilt u toch publiekelijk iets zeggen Dan hoeft u er alleen maar om te vragen Maar niet hardop hoor, want u heeft per slot Van rekening dus wel een spreekverbod…

Dood zijn wij en tóch zijn wij in leven zij aan zij staan wij naast elkander in ons nauwe graf Struiken, modder, ijs en steen, vertellen niet, kunnen doden echt niet leren spreken zoals men ziet het gelaat gaat snel verbleken het wordt koud Slechts even was het streven de hel te overleven al wat ons na al die tijd nog steeds in leven…

hoe kan een woord de weg naar het leven volgen wanneer een kind de nacht ingaat hulpeloos achter het enige raam van eeuwigheid waarin alles verdwijnt en aan de wind wordt toevertrouwd hoe kan hij het doodgaan begrijpen als de dag nog maar nauwelijks heeft ademgehaald zijn ogen nog nooit het licht hebben gevangen of een vlinder…

Met mijn opgeruimdste gezichten een dag beginnen: probeer ik het eens, blijkt hij niet op te lichten. Niks geen schaarsgbebloemde voorbijgangerslach in mijn raam of dat kind op haar vuurrode fietsje dat me wolkenloos zwaaide en zag - eerlijke uren waren het vandaag. Dodelijke, onverkwikkelijke, hopeloos uitgekeken uren. -------------------…

een koelkast geopend het licht gevonden de eigen weg gevolgd in zwanendrift verstrikt de oerkracht gezocht kwetsbaar geworden nooit vergeven sommigen wel de veters losgetrokken die weer in de knoop geraken de friet gegeten het zout vergeten geen probleem…

Nederlands kroonprins verlangt naar iemand voor heel het leven vele meisjes begeren hem hij verstaat de kunst van vrouwen bekoren maar de goede vriendinnen schuwen de lichtstralen die koninklijk bestaan doorpriemen met een glans vol harde verkenningsdrift zij verkiezen de zachte zoele schaduw binnen de dichte struiken van minder…

Wat zijn de grenzen van liefde? Wat doe je met liefde die terugslaat op jezelf, retour afzender? Moet je weggaan? Maar hoe ga je weg bij iemand om wie je geeft? Je voelt de weerhaken van je liefde snijden in je geluk Je voelt de pijn van de schaafwonden de pijn onder het bloed van je partner Wat kun je doen om het beter te maken…