Alle inzendingen over verlaten

Verlaten door jouw hart, maar toch nog gevangen door jou. Mijn verstand wil weg, maar mijn gevoel blijft trouw. Radeloos, hopeloos en wanhopig, niet te omschrijven, nog moeilijker te plaatsen. Wetend dat ik moet zoeken naar een plek, die me de ruimte biedt om alle mooie momenten op te bergen.…

de bloemen voor mij geplukt zijn onder mijn handen verdord de blaadjes glijden zonder ruis tussen mijn vingers het stampertje aarzelt naakt even strelend alsof het zich verontschuldigen wil fluisterend dat een stampertje alleen ook niet veel te bieden heeft zich dan verlegen vouwt en volgt…

als ik het strand was zou ik al lang in paniek geraakt zijn de zee heeft je er zacht neergelegd maar kan het niet hebben als de zon je droogt en bezitten wil hij stookt de wolken op maar als deze verleid door die zon gnuivend voorbijschuiven wordt de zee woest vergeet zichzelf en trekt in het hete zand als de zon zich verblindt verlaten door…

Het is jammer, het is de tijd het is niet anders het was als een thuis Wat over blijft is slechts de kou. En ik dan? Ik moet ook verder onthand, alleen, in de steek gelaten door jou. Het is jammer, echt jammer.…

Met een afkeurende blik kijk je me aan Wanneer ik je Op je fouten wijs Zachtjes streel je toch mijn hand Wanneer ik ze Over je heen laat gaan Je ze laat weerstaan Mezelf van je bestaan verzekerend Met een lichte duw en een lieve zoen Ik heb je nooit werkelijk achterlaten Zoals ik dat had moeten doen…

Mijn lief heeft mij verlaten mijn lief is er vandoor, waar moet ik mijn wanhoop laten waar vind ik een luisterend oor. Ik kan nooit zonder mijn liefje ik kan echt nooit zonder hem, wat zeg je, wat blief je? Zet die engerd toch snel klem?…

Mijn vuisten eens gebald hangen nu slap en terneergeslagen klaar voor nieuwe, zo gevreesde, eenzame, verlaten, dagen... Want een weg terug zie ik niet meer.....…

het maakt niet uit of ik beweeg of stilsta, want sinds je me hebt verlaten weet ik niet meer wat ik doe! het maakt niet uit dat de dag twee keer zolang duurt, want sinds je me hebt verlaten gaat sowiezo alles fout!…

lief scheert haar benen voor een ander, koopt sexy strings die ik niet mag zien geeft een glimlach die ik niet verdien en ik doe of ik gek ben en verban de dagmerrie dat ze me straks verlaat, met hem in mijn gedichttaal praat en ik haar haarloos zie voor die ander ik leer mijn huiswerk van verlaten en praat rondom de hete brei vermijd in…

jij achterlaat ben nog opgesloten in verwarring fluister jouw naam in mijn hoofd denk aan al die zoete dingen die jij mij al zo vaak had beloofd teruggaan naar recent verleden naakt en zonder schroom zag ik mijn prins verschijnen in een erotische meisjesdroom huil de tranen uit mijn ogen droog mijn kussen in de wind hoop met alle verlaten…

Verlaten mens, treed uit de schaduw van de nacht, wat zit je nog te mijmeren over nieuwe vragen, er is brood, er zijn spelen hier, loop niet dood in slechts één karrenspoor, de ongelijke dogma’s achterna in slijtende verlangens op het lang verwachte dier, Het is om het even hoe dat heten mag, maar ik zal je blijvend strelen…

belichaming van leegte zoals ondergaande zon aan de randen van sneeuwval met van die roze luchten die neigen naar okerkleurig ons werd verzocht vertrouwelijk te houden niet te zingen tijdens de hoogmis want stel je voor het scherm op zwart cyberaanval, een refrein, couplet ik liep weer in een hinderlaag een verhaspeling van samenzijn en verlaten…

de kamer is ontvolkt naar evenbeeld gevoegd gestold tot stilte neergedaald in stof met lege adem gevuld roerloos aangezet het weerschijn tekent de wand met dagen in jaren schemer en morgen…

Verlatenheid schijnt jou niet te deren. Verlatenheid hoort bij een droevig hart. Gebroken en donker gekleurd is het glaswerk; wat eens kristal zuivere mogelijkheden had. Verlatenheid door het niet doorzien; dat een verlangen naar zuiverheid was op de weg naar een mogelijk misschien.…

verlatenheid ontsiert het plein, de wind buiten adem en het terras mist de taal van verliefden waarin de ochtend altijd wordt ontkend. de stad sluimert nachtvogels ontvluchten een gapende leegte de overbodigen van de dag mijden de tijd.…

en zo kwam het dan dat de mens overbleef ondraaglijk alleen met zijn romp over de verschroeide verlaten aarde schoof. hoe klopte hij aan bij vermorzelde deuren verdwenen sprakeloze goden glansloze stenen en zo kwam het dan dat de mens met wat overbleef ondraaglijk alleen over de verlatenheid schoof…

Het vrije wilde paard dat tussen struik en springbron leeft vlucht voor onweer in een vergeten mijngang schuchter-dof stampend gaan zijn hoeven over het oude karrespoor als een verlopen slangenrustplaats klinken langs wand en zoldering achter hoeken de laatste verste echo is kloek en vastberaden: de stap van de geknechte soortgenoot…

het geluid van de zee ademt kalmte en rust en ik ga daarin mee waar het water het land kust…

Ruimte en vrijheid bij zonsondergang aan zee. Golven die ruisen.…

De droom van Willem is de grote vaart Corien droomt van een ring met diamanten De dominee droomt van catechisanten Elizabeth droomt van een eigen paard En Pieter ligt in Twente in z’n bed Te dromen van een zakenkabinet…

Langzamerhand Zie ik jullie Een voor een Vertrekken, Het ouderlijk Huis dat zo Eigen voor jullie Geworden is, Voor jullie leeftijd Misschien wel Te eigen - tijd Om te vertrekken En op eigen benen Te staan - jullie weten Als geen ander Dat ons huis Ook altijd jullie Thuis zal zijn, Onvoorwaardelijk Vangnet waar je…

de weg is recht in Hebrecht het gehucht onder de hoge lucht de stilte is echt het waait lekker alleen een specht een landbouwtrekker boerderijen akkers, gras bomenrijen waterpas langs die ene weg ik verder rij Hebrecht is alweer voorbij…

gedwongen worden niemand en niets ontziend opgehokt verbrand en opgeblazen het dorp en haar mensen zeshonderd tweeënveertig in getal worden in ijziger dan ijzige ijzigheid vlammend de toekomst ontnomen in van sadistische salvo’s de ruïne die ter getuigenis ons herinnerd aan wreder dan wrede wreedheid stilt stil nu de stilte van verlatenheid…

De verlaten eenzaamheid kon eindelijk zichzelf zijn…

Mijn liefde is een koude maan vol gaten en vol kraters Maar als de zon naast mij blijft staan voel ik me niet verlaten…

Je stem vervaagd langzaam Je woorden vallen zachtjes neer Op het zachte mos waar wij zaten Aan de oever van mijn meer Je schaduw vlucht voor me weg Mijn handen grijpen in het niets Starend naar de oever van mijn meer Zie ik alleen mijn eigen fiets…

De onzekerheid blijft maar aan mij knagen. Er zijn nog zoveel onbeantwoorde vragen. Ik schiet pijlen in een donkere duisternis. De naakte waarheid is wat ik van jou mis. Deze waarheid zweeft als een nevel om jou heen. Jouw verdediging rond jouw ziel lijkt wel van steen. Als ik het einde van jouw labyrint heb weten te vinden, dan blijkt dat…

Klein Bang en Onzeker Een meisje Ze lijkt zo sterk Maar zwak vanbinnen Voelend Als verlaten Alleen En in de steek Gelaten Weet niet wat Weet niet hoe Maar doet het er ook toe Ik zal verdwijnen In het niets Een zuchtje wind Verdwijnend in het niets Is alles wat ik ben…

Ik kan je niet uit mijn hoofd krijgen PUNT Griekse zwart en rood figuurde kylixen, schalen, zijn niks bij de schaduw van jou kleine teen punt Zelfs pentagrammatische mediallonnen erin kunnen niet méér bekoren, en dat lijkt wel raar aangezien ik nu van dichten hou, dus ook van pentametrische verwikkelingetjes, maar momenteel laat ik zien dat…

dek me toe, Osaya bevang me met je adem van hars sluimer in de drang van stilte draag me over aan de goden van weleer het is nacht, Osaya de sterren deemoedig bewaren het geheim van ons verlangen de wind zwijgt over ons lot beken, Osaya hier in het zand van de gestrekte woestijn tieren geen leugens hier is alles waarachtig en…