Alle inzendingen over verleden

Mijn verstand zegt loslaten, heb vertrouwen. Mijn gevoel zegt iets anders, innerlijk rouwen. Verlangen naar weleer, naar wat is geweest. Een veilig bestaan, kalm en bedeesd. Vol liefde en respect. Doelend op wederzijds verlangen. Geen enkele emotie kan deze gedachte vervangen.…

een glad verhaal gulpt uit de mond van een Armanipak twee handen vol meisjes - vrouwen nu - hangen aan zijn volle agenda hij glimt, hij straalt, hij is maar weet hij nog dat hij vroeger hier op school...? hij blikt opzij ziet ons kijken, lachen en krimpt tot welbekende proporties…

Pluk een bloem van langs de straat ze kijkt me aan en lacht me toe geknakt toch kleurig levensmoe een kind dat door de branding waadt wordt naakte vrouw die lustig baadt Jaren later aan de kust zie ik haar liggen in het zand een beetje eenzaam aan de rand de blik een weinig uitgeblust gegrepen door serene rust Voegt zij de woorden tot…

In een ongeopende hand, Gerust en beschermd, Ligt mijn verleden land Tot op heden onontfermd.…

Ik denk aan fragmenten van vandaag Vandaag is al verleden tijd Het is tien over twaalf Ik denk aan gedachten van vroeger Steeds meer raak ik er kwijt Zodat er iets ontstaat Iets zoals een korte samenvatting Brokjes leven die zijn verheven tot allesbepalende hoofdstukken Ik denk aan fragmenten van morgen De meeste zullen worden vergeten…

geef het maar een naam desnoods een gezicht noem het alles behalve gegrond en droog je ‘was’ in jouw heden zodat ‘is geweest’ van kleur verschiet strijk valse vouwen in het plooibare goed drapeer je ramen met schone schijn noem het jouw waarheid maar laat het vooral mijn verleden zijn…

Gaandeweg denk ik steeds meer aan jou of eigenlijk aan ons hoe we samen liepen in de kou hoe wij “plons” in de gracht vielen onze ogen waren teveel op die van elkaar gericht kletsnat waren we eenmaal op de kade wreef je rillend met je handen over je betoverend mooi gezicht maar dat was toen dingen die je nog eens over zou willen doen…

Ik hoor niet thuis tussen alle namen gezichten uit een ondraaglijk verleden hoe dichter bij het heden hoe minder de pijn maar steeds aanwezig als Atlas draag ik de wereld op mijn schouders. Met verbitterde tegenzin scandeer ik de namen voor mij uit walgend van mijn eigen woorden maak ik er maar vlug een einde aan.…

Alle schepen achter je Verbranden Is geen ramp Zolang je De schepen voor je Maar niet meeneemt In het vuur van je herinnering…

Oud geworden kijk ik naar mijn handen gerimpeld, getekend door het leven, terwijl ik op de cederhouten bank zit onder de bloeiende magnolia met kinderen spelend aan mijn voeten De zoete geuren van de lente bedwelmen mij En ik dagdroom nog eens van vroeger Van een ontmoeting met jou, heel onverwacht Sprakeloos, verward, in verrukking keek…

Dit alles door mensen uit het verleden, jezelf snijden, pijn doen.. kapot maken.. Die dingen, blijven mij elke keer weer hard raken. Jongen, jij hebt te veel geleden. Maar toch, geef je leven niet op. Laat het verleden niet weer winnen Probeer een nieuw leven te beginnen ik geloof in je, je komt er wel boven op!…

Ik wil me wijden aan een droef sonnet Over ontroering waaraan ik heb geleden Over een ver en onvoltooid verleden En van een snaar die toen werd stilgezet Ik wil me wijden aan een boos sonnet Over een liefde die ik eens heb beleden Over een band die toen werd doorgesneden En van het ijs dat daar werd afgezet Voorbij is nu de tijd die mij…

Ik laat mijn verleden het verleden Ver achter mij. Ik leef nu in het heden En kan het heden heel goed aan.…

terwijl ik door het raam naar binnen tuimel bekijk ik de aanblik vanuit 'n ander perspectief hetzelfde behang na al die jaren, de klok die oneindig door tikt toch heeft 'ie hier stilgestaan boven de schoorsteen hangt 't vergeelde schilderij nog even scheef waar de zeilboten nooit zijn aangekomen op hun bestemming, maar vast gezet…

Ik zag jou meisje, onschuldig en klein. Ik kende al je dromen, hoe zou het nu toch met je zijn? Ik zie jou meisje, met je gouden hart. Vol met woede en met angst, door het onrecht dat jou tart. Ik zie jou meisje, met je stoere gedrag. Waneer komt jouw plekje, waar je jezelf zijn mag. Ik zie jou meisje, bang en inéén gedoken.…

Ik ren weg van mijn verleden Maar het verleden haalt me in De toekomst nog ver voor me Ik ren er tussenin Durf niet meer achterom te kijken Wat geweest is, is voorbij Maar het blijft me achtervolgen Het houdt zich vast aan mij Ik zet elke dag de stap Mijn verleden te laten gaan Maar het verleden biedt mij veiligheid Want waar…

helemaal losgelaten er kwamen wel heel veel andere muziek genres bij, waar ik van ging houden elk lied elke melodie draagt een gebeurtenis of een naam al was ik geen kind van de liefde toch staat er liefde in mijn zijn de fluister van mijn hart is altijd vrede, geen oorlog geen haat geen nijd als ik dan toch om zou kijken naar mijn verleden…

De ochtend ontwaakt door nevelig licht ben ik aangeraakt mijn blik is gericht op het wolkenland waarachter ik mijn schepen verbrand kleine deeltjes as,door de wind verjaagd, stukjes verleden verdwijnen vertraagd, tot zwarte stipjes... aan de horizon als in een film die langzaam vervaagd nu ik zie ze nog staan maar kom ze denk ik nooit meer…

geesten die in knopen waaien en uitbreken uit de gevangenis van huid en haar zichzelf tekort doen slingeren tussen de klippen van liefde en dood struinen knarsetandend straten af reizend in verloren tijd al tastend en roerend als dirigent in hun verleden troost vinden in de ogen van eeuwen…

Een dichte deur naar mijn verleden die ik zolang al had gemeden. Langzaam heb ik hem opengedaan totdat ik ineens binnen kwam te staan. Herinneringen die me overspoelden mooie en verdrietige momenten die ik voelde. Beelden uit mijn jeugd kwam ik er tegen. waarom heb ik ze toch zolang vermeden?…

In mijn herinnering komen er steeds weer beelden voorbij met een blik uit mijn verleden. Sommige zijn nog steeds scherp andere werden vager raakte ik langzaam kwijt in de tijd. Beelden van fijne herinneringen van verdriet en pijn voel dan ook weer het eenzaam zijn.…

Jij liet mij weer lachen leerde me, kijk vooruit vergeet toch dat verleden. Mijn ogen gingen open zag de liefde om me heen verleden werd herinnering.…

het is alsof de klok zich vierkant gedraagt, de vlakke noordzijde wankelt vol eeuwenoud zeer en koudt zich kouder naar gelang de tijd stijgt het zuiden donkert en flankeert messcherp richting het oosten, de brijachtige substantie vloeit de wereld rond en verlegt de evenaar die wij dragen in onze hand het westen gedraagt zich als een wesp…

Soms was er een schaduw om mij heen, klein stukje onverwerkt verleden er was twijfel en ook angst. Huilen in stilte van de nacht het was mijn innerlijke strijd ik hield het goed verborgen maar jij las het in mijn ogen. Jouw liefde verdreef de pijn gaf mijn leven weer kleur zal het nooit vergeten maar het heeft een plaatsje gekregen…

Schemer herinnering wordt verleden opgevuld in een liefdevolle lijn naar het heden.…

Hoewel al jaren van de aardbodem verdwenen, kwam ik hem vannacht tegen. Hij wuifde van ver in het licht van een ster. Ik wilde hem een knuffel geven. Met hem mijn jeugd herbeleven. Zijn eeuwige glimlach en zijn stem horen alles inhalen wat wij hadden verloren. Ik wilde hem vertellen wat de toekomst mij had gebracht. Of hij het zelf had…

Als ik wandel in het bos tekenen herinneringen zich af in de schors van hoge bomen in de holte van een hele oude knoest klinkt de echo van een bekende stem hij kruist mijn pad ik weet dat jij het bent nog altijd dat kleine stukje verleden roep het een halt toe wil ontkomen aan stil weggestopt verdriet maar de echo luistert niet…

creëren voor mezelf met geschreven woorden de last kon verlichten waardoor het verleden een plaatsje heeft gekregen.…

Ben er niet op uit Op te gaan in een Nieuw begin, of Af te stromen uit Een pas vergaan Verleden - ik spreek Niet over mijn toekomst, Noch over mijn verleden, Ik schrijf enkel in het nu, Het tot op de draad gespleten, Het eeuwig lijkende Lange heden…

van een gewatteerde nacht tot hier moet mijn schaduw hebben gereikt, onwetend van annexatie, van wrikkende, schurende tijd tot hier, in de kamer waar ik het lot van jeugd volbracht ik zie flakkerende schimmen, geplaveid met vuurtorenlicht het is al donker maar er zijn geen lampen aan als teken van verlating zonder tegenbericht zodra het verleden…