Alle inzendingen over verleden OR haam OR vergeefse

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Gerookte ham, salami, frikandellen 'N onsje meer en u gaat naar ik vrees Ruim voor uw tijd de weg van alle vlees Een steak of karbonade kan u vellen Dit nieuws kwam onlangs van de WHO En heet daar het worst case scenario.…

Een reuzenhommel uit Den Ham gonsde voortdurend rond een lam, het beest rende een weiland door maar het bleef zoemen in zijn oor. Wat bleek, de maat van hommel Eb was meegeweven in een web, daar zong hij samen met Koos spin een Hamster oorlamwalsje in.…

vergeef me als ik even niet verbergen kan de pijn die in mij schuilt vergeef me als ik je even niet versta omdat mijn hart zo hard huilt vergeef me als ik overmand word door gevoelens die mij verplichten om soms toe te geven vergeef me op mijn momenten van zwakte voor al het moeilijke in mijn leven het is niet altijd makkelijk te lijden…

De woorden vallen vergeefs zwarte moeder aarde toe er kiemt niets er welt niets er groeit niets er bloeit niets er kwelt slechts de klei die ondoordringbaar klit. De zin in iets verbleekt in het zicht van barre jaren die me verweren zonder spijt. De kou van de hemelnacht verbindt miljarden sterren een ijzig kale eeuwigheid.…

Vergeef het me...…

Nu ik jou daar zo zie lopen Nu ik jou daar zo zien staan Zie ik met mijn eigen ogen Wat ik jou aan heb gedaan Nee, ik wil je niet vergeten Ik wil je nooit meer kwijt Ook al heb ik fout gezeten Ik zeg het je dat het me spijt Maar wil je me vergeven Ook al doet het zoveel pijn Want zo kunnen we toch niet leven Ik wil altijd bij je zijn…

dobber ik niet genoeg in uw wassend water niet genoeg in uw zilver meer vlinder ik veel te veel tussen nu en later veel te veel tussen nooit en weer laaf ik me niet genoeg aan uw dikke druiven niet genoeg aan uw droge wijn tortel ik veel te veel tussen grijze duiven veel te veel tussen echt en schijn open ik niet genoeg de deur…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

Ik moet het je nog vragen Mijn tijd is bijna voorbij Nog een boodschap voor jou Het enige wat telt ben jij Leef je leven in geluk Neem niets aan maar vecht Het spijt me dat ik mezelf ben Ik probeerde het echt Mijn tijd is aangebroken Ik kan het eindelijk laten gaan Maar nu nog het laatste woord Met de laatste traan Het spijt me Vergeef…

Vergeef me, ik zal niet meer zoveel verlangen -- en meer ontvangen.…

ze zoekt in haar zakken naar het treinkaartje een bewijs van retour in de hal wacht ze een man met lange tanden brengt haar een briefje een illusie armer zoekt ze op het perron naar haar vertrektijd…

Sylvia Sylvia, open je ogen jij schone deerne jouw lijf zo geknokt toch heeft het je bedrogen Sylvia Sylvia, sta nou op veertig jaren jong in de bloei van je leven gebroken in de knop Sylvia Sylvia, moegestreden omringd door een zee van zonnebloemen en geliefden zachtjes uitgetreden…

straatgeschreeuw zo graag vergeven, want het was niet werkelijk jij, maar de nare gevolgen van je proces, wat ik triggerde, gek genoeg, liever deed ik het volkomen tegendeel, maar ik zat gevangen in je web van aantrekken en afstoten, de macht van je schoonheid en je sterke heksenmanieren, die mijn ziel betoverden, lieve evenzeer gekwetste, ik vergeef…

sterke armen strekken zich uit strelen mijn rug de wereld leeft mijn hart ademt en ik zweef in een gedicht van blauwe wolken die niemand kent onrust als ik doorloop naar de hoek van de straat waar ik jou niet meer herken alleen in mijn gedachten keren tranen terug…

Het plan was eenvoudig: wij zouden stelen hun blijdschap om een onverwacht goed gezwegen moment. Armen en benen in de maat zouden we ver komen en alles hier op onze berg verzamelen. De hellingen met schuim bedekken, handhaken plaatsen waaraan vrijpostige lieden door ons opgehesen worden; van die toeristenverrekijkers waardoor je voor twee…

ben ik, jij bent jij, bij elkaar zijn jij en ik wij Vergeef me omdat ik mezelf ben Omdat ik al vergeven ben door mezelf Gesterkt door mijn fouten en mijn ongeluk Ben ik mezelf geworden, zonder het te weten, Heb ik geleefd Vergeef me daarvoor niet Want enkel ik weet wat ik wil Vaak voel ik me verdwaald…

Al was alles vergeefs alles vergeefs, dan deed ik toch alles voor jou, lieve priester van mijn leven goede herder en alles voor jou, lieve God alles voor jou.…

Vergeefs heb ik je naam gevraagd om in jouw erbarmen te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt…

. ------------------------------------------ Uit: 'Vergeefse Herfst', 1946.…

vergeef me bladerloze zomers vergeef me eeuwige herfst wortels schieten soms verder dan takken reiken niet altijd vergeef me de speling van mijn natuur…

Schaatsten de ham voorbij en op ijzeren benen beenden ze voort door het kluut. Het klunen en kleumen zat in hun botten en beenderen. Hun geraamten en gruzelementen blijven altijd overeind als een porceleinen kopje in Grootvaders kast.…

een trouwbelofte heb ik haar - geloof ik - niet gedaan even maar heb ik met haar geleefd het moet een vlaag geweest zijn hartstocht en verstandsverbijstering wellust en een fractie van genot o God vergeef mij want… ik zou niet durven zeggen dat ik een smetteloos verleden heb…

Geschreven in opdracht van de Culturele Commissie van de Piloersmaborg te Den Ham ter gelegenheid van de najaarsexpositie 2009 met werken van Aduarder kunstenaars.…

op ongeaarde voeten ga ik roerloos door de doffe dagen vergeefse vragen verlaten mijn handen in zinnen zonder eind als schrijnen gestapeld in vochtige hoeken ik boek voeling zonder doel tot een beladen verleden verkeken is bewust van een verzengend gemis keer ik af van vlakke paden en loop te hoop naar noordelijk licht is daar…

Dood zijn wij en tóch zijn wij in leven zij aan zij staan wij naast elkander in ons nauwe graf Struiken, modder, ijs en steen, vertellen niet, kunnen doden echt niet leren spreken zoals men ziet het gelaat gaat snel verbleken het wordt koud Slechts even was het streven de hel te overleven al wat ons na al die tijd nog steeds in leven…

hoe kan een woord de weg naar het leven volgen wanneer een kind de nacht ingaat hulpeloos achter het enige raam van eeuwigheid waarin alles verdwijnt en aan de wind wordt toevertrouwd hoe kan hij het doodgaan begrijpen als de dag nog maar nauwelijks heeft ademgehaald zijn ogen nog nooit het licht hebben gevangen of een vlinder…

Met mijn opgeruimdste gezichten een dag beginnen: probeer ik het eens, blijkt hij niet op te lichten. Niks geen schaarsgbebloemde voorbijgangerslach in mijn raam of dat kind op haar vuurrode fietsje dat me wolkenloos zwaaide en zag - eerlijke uren waren het vandaag. Dodelijke, onverkwikkelijke, hopeloos uitgekeken uren. -------------------…

Via de astrale sferen zou ik jou zo snel mogelijk kunnen beminnen, maar dat werkt niet echt, het is slechts een idee zonder kleren. Als gedroomde minnares zul je nooit het bed met me delen, dat is de zuivere waarheid na jaren van dichterlijke verblinding. Het is een ideaalbeeld van de vrouw, die mij tergt en pusht, die mij tot schrijven drijft…